Τι ωραία που είναι τα καλοκαίρια με Κόπα Αμέρικα σε μεταμεσονύκτια δόση. Πόσο πιο ρυάκι περνάει αυτή η εποχή, όταν υπάρχει καρπούζι, air condition και αγωνιστική δράση. Κι αν για τους περισσότερους  η αγωνιστική δράση του Κόπα Αμέρικα έχει συνδεθεί με βρωμόξυλο, Αρέβαλο Ρίος και καταμέτρηση κόκκινων καρτών, για μένα τρεμοπαίζει ένα όνομα στο μυαλό. Χόρχε Βαλντίβια.

Το δεκάρι που ομορφαίνει το ποδόσφαιρο και δίνει άλλη αίγλη στο μαχητικό και βρώμικο αν μη τι άλλο Κόπα Αμέρικα. Τι είναι όμως αυτό που του λείπει αγωνιστικά και το πέρασμα του από την Ευρώπη ήταν κάτι ψωροσυμμετοχές με την Σερβέτ Γενεύης και την Ράγιο Βαγιεκάνο;

Θεωρείται ένας από τους καλύτερους πλέιμεικερ στην ιστορία της Χιλής, ενώ έχει δεχθεί επαίνους από θρύλους του ποδοσφαίρου όπως ο Πελέ και ο Κάρλος Βαλντεράμα. Το στίγμα του είναι έντονο στην σύγχρονη ιστορία της Παλμέιρας, στην οποία συχνά αντιμετωπίζεται και ως είδωλο. Αναρωτιόμαστε λοιπόν εύλογα. Γιατί όχι βασικό δεκάρι στην Μπαγέρν ή στην Μάντσεστερ Σίτυ; Ξέρει περισσότερη μπάλα ο Γκορέτσκα από τον Βαλντίβια; Μπορεί να σακουλιάσει όποιον αμυντικό βρει μπροστά του ο Στέρλινγκ, με την ίδια ευκολία που το πράττει ο Χιλιανός; Η απάντηση και στις 2 ερωτήσεις είναι ένα ξεκάθαρο και μεγαλοπρεπέστατο ‘ΟΧΙ’.

Ο λόγος που αυτοί οι ποδοσφαιριστές, όχι μόνο αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά πρωταγωνιστούν κιόλας στις ομάδες τους, είναι η προσαρμογή τους στα ΄θέλω΄του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Που φυσικά προυποθέτει να έχεις ένα έμφυτο ταλέντο, αλλά κυρίως στοχεύει στην ταχυδύναμη, στην φυσική κατάσταση, στην τακτική και στην εργατιά. Εργατιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Έννοιες άγνωστες στο ποδοσφαιρικό λεξιλόγιο του Χόρχε Βαλντίβια.

Ο Κώστας Φορτούνης είναι από αυτούς τους ποδοσφαιριστές που ευχαριστιέται το μάτι σου να τον παρακολουθεί. Η τεχνική του κατάρτιση, τα αγγίγματα του, το πως εφορμά όταν παίρνει την μπάλα από το κέντρο, η φαντασία του, η αντίληψη του, οι κάθετες πάσες του, ακόμα και το σουτ του, είναι σε επίπεδα που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει να δει από εποχές Τσιάρτα. Και όχι τίποτα άλλο. Μια χώρα που διαχρονικά έχει μάθει να αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο αμυντικογενώς, η παρουσία Φορτούνηδων κρίνεται επιτακτική και προσδίδει άλλη αισθητική, πιο θελκτική στο φίλαθλο μάτι.

Όλοι στο χθεσινό παιχνίδι της Εθνικής με την Μολδαβία, υποκλιθήκαμε στο τεράστιο ταλέντο του Κώστα Φορτούνη και συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν αυτό το κάτι που έλειπε από την Ελλάδα. Κι αφού είμαστε μια χώρα που η γκρίνια περισσεύει ακόμα και στο θετικό αποτέλεσμα, είπαμε να βγάλουμε τα τσεκούρια και να εκμηδενίσουμε τους Μανταλοπέλκες  που ΄έτρωγαν΄ την θέση του Κωστάρα.

Το παιχνίδι με την Μολδαβία όμως, ήταν ταμάμ και πλήρως προσαρμοσμένο στις ανάγκες παιχνιδιού του Φορτούνη. Μια εθνική που είχε την κατοχή κοντά στο 80%, δηλαδή είχε την περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια της, μια Μολδαβία εξαιρετικά ακίνδυνη επιθετικά, που δεν χρειαζόταν από τον Φορτούνη να ξοδέψει ενέργεια για να γυρίσει πίσω να μαρκάρει και μια αμυντική γραμμή των αντιπάλων που της αρκούσε μια απλή έμπνευση του Καλαμπακιώτη άσσου για να ανοίξει σαν βεντάλια. Τι θα γίνει όμως, όταν η εθνική θα κληθεί να παίξει το πατροπαράδοτο κατενάτσιο και να αντιμετωπίσει ομάδες όπως η Ισπανία, η Αγγλία, ακόμα και η Κροατία; Θα αρκούν οι ποδοσφαιρικές και καυλωτικές εμπνεύσεις του Φορτούνη ή θα περισσεύουν μιας και η εθνική θα τρέχει να προλάβει να καλύψει χώρους; Θα έχει τις αντοχές και την όρεξη να θυσιάσει τις επιθετικές του αρετές για παιχνίδια ειδικών συνθηκών ή θα περιπλανιέται σαν την άδικη κατάρρα ψάχνοντας μάταια να δημιουργήσει;

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι το ποδόσφαιρο της δεκαετίας που διανύουμε και τα θύματα αυτής της μετάβασης από το άναρχο πλην φαντεζί στυλ ποδοσφαίρου, στο ποδόσφαιρο τακτικής,ταχύτητας και πνευμονιών, έχει ως βασικά θύματα τα κλασικά 10αρια. Και φυσικά δεν είναι το μοναδικό θύμα αυτής της μετάβασης ο Κώστας Φορτούνης. Ο Μεσούτ Οζίλ που μέχρι να μετακομίσει στην Άρσεναλ και στον εξαντλητικό ρυθμό του Αγγλικού ποδοσφαίρου, έβγαζε μάτια με την φανέλα της Ρεαλ και ήταν από τους καλύτερους στην θέση του παγκοσμίως, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να παρουσιάζει εικόνα παλαιμάχου,με τους προπονητές του να τον χρησιμοποιούν μόνο σε παιχνιδάκια κυπέλλου με κάτι Έξετερ και κάτι Σκάνθορπ. Παρόμοια περίπτωση και ο Κρίστιαν Έριξεν που πρόσφατα μετακόμισε στο Μιλάνο για λογαριασμό της Ίντερ και βολοδέρνει μεταξύ πάγκου και κερκίδας.

Οκ, και για να πω την μαύρη μου αλήθεια, αν μου έλεγαν σαν ΑΕΚτζή ποιον παίχτη θα γούσταρες περισσότερο να βλέπεις στην ΑΕΚ, τον Μάνταλο ή τον Φορτούνη, σίγουρα σκεπτόμενος βάσει ταλέντου θα είχα κάνει απαγωγή τον Κώστα. Με μία δεύτερη σκέψη όμως και ξέροντας οτι ο Μάνταλος μπορεί να υστερεί επιθετικά αλλά βοηθά σε άλλους χίλιους δυο τομείς, θα το ξανασκεφτόμουνα. Και για να γίνω πιο σαφής για τους φίλους του Ολυμπιακού.