Έχουν δει τα μάτια και έχουν ακούσει τα αυτιά από πράγματα, ένα σορό. Μου έχουν πει, ζω για την ομάδα μου, τη αγαπώ, είναι το πάθος, η αρρώστια μου. Χουλιγκάνια, μισθωμένοι, κάφροι, οπαδοί, φίλαθλοι, απ όλους έχει ο μπαξές και αν ψάξεις λίγο θα τους συναντήσεις εκεί έξω ή εκεί μέσα. Όλοι λίγο πολύ, στην όποια τριβή κατάφερα να αποκτήσω, θερμόαιμοι και μη, ανεγκέφαλοι και μη, κατέληγαν με ένα εντυπωσιακό τρόπο στην απόλυτη επαγωγή και το αβίαστο συμπέρασμα αυτής: την αγάπη για την ομάδα. Ο καθένας το δικαιολογούσε και διαφορετικά στο μυαλό του και κατ επέκταση σε μένα. Κάποιος έγινε από μικρός, για άλλον έπαιζε ρόλο η ιστορία του συλλόγου, ένας παραδίπλα μίλαγε για καθαρότητα εναντίον βρωμιάς και αδικίας, ένας τρίτος το πήγαινε ένα βήμα παρακάτω και το ανήγαγε σε κοινωνικοπολιτική θεώρηση των πραγμάτων. Υπήρχαν και αυτοί που μιλούσαν για οπαδική δύναμη, για επιβολή. Είναι πολύ απλό βλέπεις να επιφορτίσεις συναισθηματικά το οτιδήποτε και να δώσεις και τις ανάλογες πιστευτές εξηγήσεις στον δικό σου εγκέφαλο, οι οποίες θα γίνουν μελλοντικά και τα επιχειρήματα για να υποστηρίξεις και να αντικρούσεις. Επειδή ακριβώς αυτές οι εξηγήσεις θα καλύπτουν τις δικές σου νοητικές απαιτήσεις και εκδοχές, πιστεύεις- πιστεύουμε πως είναι και αρκετές. Από εκεί και πέρα υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην σε ενδιαφέρει καν να υποστηρίξεις οτιδήποτε προς καμία κατεύθυνση… Και για να κάνουμε ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στο θέμα μας, στρεφόμαστε στην πολυπόθητη και χιλιοειπωμένη αγάπη προς την Ομάδα: Αν θίξω το πόσο ντροπιαστικές είναι αυτές οι εικόνες στα γήπεδα και δηλώσω την αποστροφή μου, σίγουρα θα μου πείτε πως δεν λέω κάτι καινούργιο. Πως η παθογένεια έχει ρίζες γερές και καλά γνωστές. Δεν θα διαφωνήσω, απλώς δεν θα συμφωνήσω και με αυτούς που υποστηρίζουν πως τα ευκόλως εννοούμενα πρέπει να παραλείπονται, γιατί απ ότι δείχνει το εύκολο και το δύσκολο το καθορίζει ο εκάστοτε νους. Ας μεταφερθούμε στο γήπεδο. Έχεις πάει για να δεις τον αγώνα. Αυτή τη φορά δεν θα σε κατηγοριοποιήσω. Δεν με ενδιαφέρει αν είσαι στην 7, παππούς με εγγόνι, αγκαλιά με τους επισήμους, ζευγάρι, μόνος. Θα πάρω ως δεδομένο την αγάπη σου για την ομάδα, το άθλημα. Εκ των πραγμάτων αγαπητέ μου φίλε δεν αγαπάς την ομάδα σου. Δεν την αγαπάς όταν εκσφενδονίζεις αντικείμενα, καπνογόνα και οτιδήποτε στο 1.27. Και προφανώς αυτό δεν το κάνει ο παππούς με το εγγόνι, μην τρελαθούμε. Δεν αγαπάς την ομάδα, για να μην αναφερθούμε και για την άποψη σου για τους παίχτες, τα επιτελεία, και τον αθλητισμό. Η αγάπη χρήζει παιδείας, η οποία απουσιάζει από εσένα σαφέστατα. Αποφασίζεται εκκένωση ή οριστική διακοπή. Φεύγεις σαν άνθρωπος ή το παιχνίδι διακόπτεται εις βάρος της ομάδας σου. Μπορεί να μην φταις εσύ, μπορεί να είδες τον κερατά που πέταξε κάτι και να μην μπορούσες να τον σταματήσεις. Ξενερώνεις, εσύ ήρθες για να φωνάξεις και να υποστηρίξεις. Με το να στρώνεις ωραία και καλά τον όπισθέν σου σε μια καρέκλα και να αρνείσαι να φύγεις ενώ έχει αδειάσει το μεγαλύτερο μέρος του γηπέδου, σίγουρα δεν βοηθάς την ομάδα. Με την νοοτροπία του εγώ πλήρωσα εισιτήριο και δεν φεύγω για ένα τσούρμο ανεγκέφαλους, γίνεσαι ακόμα πιο ανεγκέφαλος. Στερείς αυτό το 1.27 στην ομάδα, τους παίχτες και τους οδηγείς στο να καταθέσουν τα όπλα χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. 4 πόντοι και κατοχή, μπορεί τα πάντα, μπορεί και τίποτα. Εσύ εξακολουθείς να είσαι αυτός που αγαπά πάντως.
