Το δράμα που ζουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αυτές τις μέρες μας θυμίζει πράγματα. Έτσι κι αλλιώς οι διοικήσεις τύπου Τροχανά / Μπατατούδη / Σαλιαρέλη κλπ είναι πολύ περισσότερες από τις πετυχημένες και δεν υπάρχει στη χώρα ομάδα που να μην έχει μια ή δέκα τέτοιες ιστορίες στο βιογραφικό της. Η Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως η χώρα που ο πρώην πρόεδρος μιας ομάδας μπορεί να το έχει σκάσει στη Λιβύη γιατί τον ψάχνει η Ιντερπόλ.

Απλά η ιστορία της ΠΑΕ ΠΑΟ είναι έχει ένα ξεχωριστό δράμα ξεπεσμένου μεγαλείου που κανείς άλλος δεν έχει. Aς πιάσουμε την αφήγηση της πτώσης της αυτοκρατορίας, μιας και ζούμε και μέρες Star Wars:

Oh Captain, my Captain

Οι παλιοί σύλλογοι είχαν γίνει ήδη ΠΑΕ από το 1979, αλλά τα πρώτα 15 χρόνια του true επαγγελματικού ποδοσφαίρου πέρασαν σχετικά ήσυχα με τον “καπετάνιο” Γιώργο Βαρδινογιάννη (ή αλλιώς Ρίνγκο) στο τιμόνι. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ που απέκτησε το παρατσούκλι σπάζοντας χαλαρά τα εμπάργκο του ΟΗΕ στη Ζιμπάμπουε, στο μεγαλύτερο μέρος της θητείας του πέρασε ήσυχα χρόνια, τότε που τα πράγματα ήταν κάπως πιο αθώα (λέμε τώρα).

Εννοείται οι αντίπαλοι τον μισούσαν τα χοντρά πολιτικά κονέ και τα πιστόλια και οι φανατικοί οπαδοί του ΠΑΟ για την τσιγκουνιά και τη στάση απέναντι στους οργανωμένους. Η αλήθεια είναι πως δύσκολο να ξεχάσει κανείς τέτοιες όμορφες στιγμές:

Όπως και να’χει, για τους Παναθηναϊκούς κανείς δε νοιάζεται για το ότι επί Ρίνγκο στο ελληνικό ποδόσφαιρο πήρε πρωτάθλημα η ΑΕΛ, καθώς από τότε φαινόταν ότι το πλάνο λιτότητας δε δουλεύει. Όλοι θυμούνται όμως ότι μετά την τούμπανη σεζόν 95-96 η νωχελική εποχή Βαρδινογιάννη τρώει ένα άγριο ξύπνημα: Αφενός η ομάδα του 0-1 με τον Άγιαξ σκορπάει, αφετέρου ο Σωκράτης Κόκκαλης μπαίνει γερά στο προσκήνιο. Θα τον θυμόμαστε 63 χρονών να αράζει με την Άντζελα Γκερέκου στην κερκίδα.

O άνθρωπος που βαριόταν τη ζωή του

Η σεζόν 95-96 είναι η τελευταία σπουδαία σεζόν για καιρό. Κάποια στιγμή ο σχεδόν 70 χρονών καπετάνιος μετά από τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα του ΟΣΦΠ, χιλιάδες μπινελίκα και μπάχαλα στο ΟΑΚΑ παραιτείται για να δώσει τη θέση του σε κάποιον αληθινά άξιο, δηλαδή το ανιψιό του. Την ιστορία του Τζίγκερ (αν και ο ίδιος άφηνε τη θέση για ειδήμονες όπως ο Άγγελος Φιλιππίδης) την ξέρουν. Ο λάθος άνθρωπος ήρθε τη στιγμή που η κόντρα ήταν πλέον πολύ σκληρή λόγω των άφθονων χρημάτων από το διαφημιστικού pool του Τσάμπιονς Λιγκ που σήμαινε η πρωτιά στο πρωτάθλημα. Όλα αυτά κάνουν την απόλυτη συνταγή επιτυχίας.

Ήταν τα καράβια από μέτριους παίκτες, ελεύθερους, δανεικούς ή ξεχασμένους στα δασάκια της Παιανίας. Ήταν οι νεκροί μέσα τους ή άχρηστοι προπονητές; Η μηδενική “προστασία” της ομάδας (αυτό που λένε οι οπαδοί προστασία είναι όταν ο διαιτητής σφυράει για την ομάδα τους). Η απόλυτη μιζέρια εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου ή ο προϋπολογισμός μολδαβικού ψιλικατζίδικου;

Όλα αυτά, παρά το νταμπλ του 2004 και τις ηρωικές προσπάθειες των Κυραστά και Μαρκαριάν σε Ελλάδα και Ευρώπη, ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που θα έσκαγε κάποια στιγμή. Όταν μετά το 2005 η μιζέρια άρχισε να εκτοξεύεται σοβαρά και η σχέση του ΠΑΟ με την Ευρώπη έγινε σαν αυτή της Τουρκίας με την ΕΕ, άρχισε να ζορίζει πολύ. Το 2008, μετά από μια χρονιά απόλυτου πάτου, το ποτήρι ξεχείλισε.

Kάτι κουρασμένα παλικάρια

Όχι ότι είχαν άδικο οι αγανακτισμένοι πια οπαδοί του Παναθηναϊκού που απαίτησαν “Τζίγκερ Πούλο”, με την υπομονή τους εξοντωμένοι από χρόνια Σίγκουρντσον και Πεσέιρο. Το πρόβλημα των πολυμετοχικών Πατέρα, Βγενόπουλου, Πολέμη και λοιπών είναι ότι το βασικό που άφησαν πίσω τους είναι ένα βουνό από χρέη, ένα νταμπλ και στο βάθος τελικά το Γιάννη Αλαφούζο.

Αν κάτσει κάποιος να σκάψει το παρασκήνιο εκείνης της εποχής θα βρει ένα Fame Story με εφοπλιστές και λοιπούς λεφτάδες, τι είπε ο ένας για τον άλλο, ποιος προσβλήθηκε, τι φάγανε στο Πεντελικόν, πόσοι ήταν τελικά οι Αμπράμοβιτς και πόσες οι πράσινες καρδιές. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι α) κανείς δε νοιάζεται β) ο σύλλογος που πήγαν να αναλάβουν είναι μεγάλος και έχει ανάγκες, αν ήθελαν να τον σώσουν με 20 ευρώ ας έπαιρναν την Αθηναΐδα Κυψέλης.

Όχι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αγγελικά πλασμένο δηλαδή (εκείνες οι χρονιές ήταν που έσκασε τα σκάνδαλο με τα στημένα και το 2011 το θρυλικό πλέον ντέρμπι στο Καραϊσκάκη με τον Καλόπουλο). Απλά μετά το πολυμετοχικό πλάνο αποδείχτηκε ότι τα πράγματα πάντα μπορούν να πάνε χειρότερα. Όταν πχ εμφανίζονται άνθρωποι όπως ο…

ΒΤ: Φαλακρός Πράκτωρ

Νομίζουμε αυτή είναι η νιρβάνα της θλίψης: όταν τα πράγματα έχουν πάει τόσο σκατά που μπορεί να εμφανιστεί με ένα ταξί ο Βλάσης Τσάκας με το υπέροχο βιογραφικό σαν εκπρόσωπος Σαουδάραβα πρίγκηπα που θέλει να αγοράσει τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μάλιστα είχε κάθε φορά και διαφορετικό όνομα. Αισθανόμαστε ευλογημένοι στην τοποθεσία Ελλάδα που έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τέτοιες μορφές:

Οι οπαδοί του ΠΑΟ βέβαια δεν διασκέδασαν με το σουρεαλισμό του πράγματος βέβαια οπότε στόλισαν με αυγά τον άνθρωπο των γαλαζοαίματων από τη μακρινή Αραβία. Όχι ότι μάσησε ο μεγάλος εντερπρενέρ, ο οποίος επανήλθε λίγα χρόνια μετά με άλλους επενδυτές, αυτή τη φορά Κινέζους. Βλάση Τσάκα, εμείς σε αγαπάμε πάντως:

Δυστυχώς μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα ξεκινά μια διοικητική και αγωνιστική πτώση που ακόμη κρατάει. Ο Αλαφούζος δε θέλει και κανένας δεν τον θέλει, ο τελευταίος πρωταγωνιστής Σπύρος Θεοδωρόπουλος κουράστηκε ένα 24ωρο περίπου πριν τα παρατήσει και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι αναγκασμένοι να σκέφτονται κάθε μέρα τις δύο βασικές αλήθειες των τελευταίων χρόνων.

Η πρώτη είναι ότι οι ήρωες μάλλον έχουν τελειώσει. Η δεύτερη είναι τα πράγματα μπορούν πάντα να πάνε χειρότερα.