Καλοκαιράκι του 2010, ζέστες και η ευρωπαϊκή σεζόν έχει τελειώσει πριν καν ξεκινήσει για τον Ολυμπιακό, με τον άδοξο αποκλεισμό της ομάδας του Λίνεν από τη Μακάμπι Τελ-Αβίβ του Κολαούτι και του Μεντούνιανιν. Ντιόγκο (ηλίθια αποβολή στον επαναληπτικό του Ισραήλ) και Λίνεν αποπέμπονται άμα τη επιστροφή στο λιμάνι και η διοίκηση του Ολυμπιακού καλείται να πάρει γενναίες αποφάσεις. Άμεσο κλείσιμο συνεργασίας με Ερνέστο Βαλβέρδε και πρώτη του επιθυμία, κάποιος Νταβίντ Φουστέρ της Βιγιαρεάλ.

Η ανάμνηση του υπερπαλτού Όσκαρ ήταν νωπή ακόμα στις μνήμες των ερυθρόλευκων οπαδών, με αποτέλεσμα ο χαμογελαστός 27χρονος Ισπανός shadow striker να αντιμετωπίζεται με καχυποψία έως μηδενισμό. Τι “μίζα Βαλβέρδε” τον ανέβαζαν, τι “δεύτερο Όσκαρ” τον κατέβαζαν οι προπονηταί του καφενείου και της παραλίας, που σε ένα πρόχειρο google search βρήκανε πως νταξ, τι έχει κάνει το παληκάρι, κάτι Β’ Ισπανίας και μια χρονιά με Βαλβέρδε στη Βιγιαρεάλ. Στάνταρ βύσμα. Αν έμπαινε κανείς στον κόπο σαν τίμιος ποδοσφαιρόφιλος να παρακολουθεί μέχρι το τέλος όλες τις αθλητικές εκπομπές που κυκλοφορούν, θα θυμόταν τουλάχιστον πως ο Όσκαρ Γκονζάλες ο Β’ τη χρονιά που είχε περάσει είχε πετσώσει μπαλάκια σε Καμπ Νου, Μπερναμπέου και Σάντσεθ Πιθχουάν. Αλλά οκ, συμβαίνουν αυτά. Δείτε στο 4:11.

Ο Φουστεράκος παίρνει χωρίς πολλά πολλά τη φανέλα βασικού σπίτι του, καθότι πιστός στο δόγμα Βαλβέρδε για πίεση ψηλά και τίμιο εργατικό σκυλί, και η μέτρια γκρίνια συνεχίζεται. Παρότι, μάλιστα, ο Νταβίντ στη δεύτερή του παρουσία στο Καραϊσκάκη κολλάει μπαλάκι από στημένο στον Αστέρα. Αποκορύφωμα της γκρίνιας ένα εντός έδρας με τον Πανιώνιο που ο Μιραλάς κάνει παπάδες και η κερκίδα δυσανασχετεί που ο Φουστέρ κάνει κάποια λάθη και ορισμένα κακά τελειώματα. Σε ματς που έληξε 5-0 με πολύ δυνατή μπάλα. Ο Ισπανός μεσοεπιθετικός δεν πτοείται και συνεχίζει σε κάθε αγώνα να τρέχει αλαφιασμένος πάνω-κάτω, να πιέζει και να μοιράζει πάσες της μιας επαφής σε φτερά και φορ. Μέχρι που αρχίζει να βαράει και πέναλτι, γιατί τα ονόματα είχαν ψυχολογικά και τα στέλνανε στα περιστέρια. Πρώτο με την Καβάλα του Μάκαρου σε ένα εκτός έδρας, εύστοχο. Το εργαλείο αρχίζει να κερδίζει κάποια αναγνώριση.

Η δικαίωση δεν αργεί να έρθει: σταθερός σκόρερ στα εκτός έδρας του Ολυμπιακού, πού και πού και κάνα εντός έδρας παστέλι, νικητήριο γκολ με γυριστό στο Κλεάνθης Βικελίδης (στο ντεμπούτο του Τζιμπούρ με γκολ) και όλα αρχίζουν να κυλάνε ομαλά. Για να αρχίσουν και οι ηρωισμοί: εύστοχο πέναλτι με επίδεσμο στο μάτι σε ματς με Ατρόμητο, παληκαρίσιο γκολ σε κυνήγι φάσης ανάμεσα σε τρεις-τέσσερις αποχαυνωμένους παίκτες της ΑΕΚ σε εκείνο το 6-0 (που χε βάλει μέχρι κι ο Χολέμπας παστέλι) και μια απίθανη γκολάρα με αριστερό βολέ στη φιέστα τίτλου με τη Λάρισα και γίναμε. Η πρώτη σεζόν της μίζας κρίνεται εξαιρετικά επιτυχημένη.

Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στη δεύτερή του χρονιά με τα ερυθρόλευκα στο Τσου Λου. Ο Βαλβέρδε βλέπει στο πρόσωπό του τον ακούραστο εργάτη που θα κυνηγάει μπάλες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του εχθρικού μισού του γηπέδου και θα βγάζει τη γλώσσα σε αμυντικούς και κεντρώους για να τους βρουν μπόσικους οι βιρτουόζοι και να κάνουνε ζημιές. Μόνο που ο Νταβίντ δεν είναι μόνο σκύλος, είναι και finisher: παστέλι στο Emirates στο βράδυ που θα πρεπε να χει γίνει το πρώτο ερυθρόλευκο διπλό στη Σαξονία (έληξε 2-1), παστέλι στον πελάτη Βενγκέρ στο εντός έδρας 3-1 της τελευταίας αγωνιστικής και ο Ολυμπιακός ολοκληρώνει μια εξαιρετική πορεία στους ομίλους, ίσως με το πιο όμορφο ποδόσφαιρο που είχε παίξει ποτέ σε ευρωπαϊκά. Οι βουλές, όμως, Ντόρτμουντ και Μαρσέιγ (το μεταξύ τους ματς εκείνο το βράδυ έγινε από 2-1 2-3 σε χρόνο dt αφού έκλεισε ο νικητής στο Φάληρο με την κεφαλιά του Μοντέστο) αφήνουν τον Ολυμπιακό να συνεχίσει στο Γιουρόπα.

Γκολ με βολέ στο Καζάν, γκολ με γυριστό στο Χάρκοβο και ο Νταβίντ γίνεται (μαζί με τον Ρόι Κάρολ) ο ήρωας μιας πορείας που δείχνει ότι μπορεί να πάει μακριά μετά από καιρό για τον Ολυμπιακό. Δοκάρια, καίριοι τραυματισμοί και κλασικά ευρωψυχολογικά του Γαύρου φέρνουν έναν άπειρα ξενέρωτο αποκλεισμό από τη Μέταλιστ με 1-2 στο Φάληρο και τα κρυφά όνειρα για Βουκουρέστι πάνε κουβά. Αρκετά, όμως, με το ολυμπιακό nostalgia, ο Νταβίντ εξακολουθεί να είναι το τίμιο κράμα shadow striker και raumdeuter που γνωρίσαμε από την πρώτη σεζόν στα εγχώρια και ολοκληρώνει άλλη μια επιτυχημένη σεζόν στο λιμάνι. Με νικητήρια κεφαλιά στο 118′ του τελικού κυπέλλου με τον Ατρόμητο.

Τα χρόνια περνούν, έρχεται Ζαρντίμ, έρχεται Μίτσελ, ο Νταβίντ περνά κάποιους τραυματισμούς, αλλά, όποτε καλείται, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Μες στις φάσεις, καίρια μπαλάκια, καίριες ασίστ, έχει μπει για τα καλά στις καρδιές της ερυθρόλευκης κερκίδας ως σταχανωβίτης εργάτης του λιμανιού. Τι κι αν η ομάδα πήρε Τσόρι, τι κι αν το σύστημα έγινε 4-4-2 με καυτό Μήτρογλου και Σαβιόλα, ο Φουστέρ πάντα βρίσκει τον τρόπο να εξαργυρώνει την εργατική του παικτικότητα με διακριτό ρόλο στην ομάδα. Ασίστ με τη μία στο Μήτρογλου για το διπλό στο 90′ στη Λεωφόρο, ανελέητο κυνήγι στο βούρκο του Ντα Λουζ με τη μπάλα να κολλάει σε κλωτσοπατινάδα λίγο πριν τη γραμμή και τη Μπενφίκα να γλυτώνει το “τετέλεσται”, ματσολιά μες στην περιοχή για να πάει η μπάλα στο Σαβιόλα για το 2-1 με την Άντερλεχτ στο ματς πρόκρισης εκείνης της σεζόν, στιγμές που αποτυπώνουν το γιατί ο άνθρωπος αυτός ήταν οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι του νεότερου Ολυμπιακού. Με αποκορύφωμα την επόμενη σεζόν αυτό:

Και αυτό:

Δυο γκολ 100% φουστερικά, το ένα ταυτόχρονο με κλωτσιά στα μούτρα από ξυλοκόπο της Μάλμε, το άλλο με αριστερό βολέ μετά από κόρνερ στον ΠΑΟΚ. Η ομάδα δεν τσουλάει, αλλά κανείς δεν έχει να καταλογίσει κάτι στο καλό παιδί με το “19”.

Ο καιρός, όμως, συνεχίζει να κυλά αμείλικτος. Πλέον στη θέση του υπάρχουν σαν διεκδικητές ο εγνωσμένης αξίας Τσόρι και το πουλέν Φορτούνης. Ο Φουστεράκος αρχίζει να βλέπει ενδεκάδα σε αδιάφορα ματς του πρωταθλήματος και στο κύπελλο. Χωρίς να υστερεί σε κανένα από αυτά και με την κερκίδα, πλέον, να φωνάζει ήδη κάποια χρόνια “οε οε οε οε, Νταβιιιιίντ Φουστεεεεέρ”. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο: ματς κυπέλλου με Τύρναβο, σκορ 7-0 και ο Σαλίνο κερδίζει πέναλτι. Ο Περέιρα δίνει εντολή να το βαρέσει το βύσμα του, ο Χάρα, η κερκίδα απαιτεί Δαυίδ. Ο Φουστέρ (μόνιμος εκτελεστής εν τη απουσία Τσόρι τότε) γράφει κει που δεν πιάνει μελάνι τον κόουτς, στήνει τη μπάλα και κάνει το 8-0 μέσα σε αποθέωση. Η χρονιά ολοκληρώνεται με το συμβόλαιο του Νταβίντ να είναι για αποχώρηση και ο τελικός με την Ξάνθη φαντάζει με αποχαιρετισμό. Ο οποίος, όμως, αναβάλλεται προσωρινά, ελέω ανανέωσης.

Και μπορεί ο Σίλβα στον 6ο χρόνο του Ισπανού να μην τον υπολογίζει καθόλου στα πλάνα του, εξαιρώντας τον από τη λίστα του Τσου Λου, ο Φουστέρ, όμως, ξέρει τι να κάνει, όταν παραστεί η ανάγκη να κατέβει από την κερκίδα. Δυο γκολάκια στο ματς τίτλου με τη Βέροια και ένα στον ημιτελικό που δεν έληξε ποτέ στην Τούμπα είναι τα αποχαιρετιστήρια ενθύμια του Νταβίντ σε μια χρονιά που κλείνει έναν εξαετή κύκλο αμέριστης αγάπης με τα ειλικρινή δάκρυα συγκίνησης του Ισπανού στη φιέστα με την Καλλονή. Δάκρυα που θα είχαν επαναληφθεί αν ο Ολυμπιακός κέρδιζε στον κεκλεισμένο των θυρών τελικό με την ΑΕΚ.

Ο Νταβίντ αποχαιρετά, λοιπόν, το λιμάνι και επιστρέφει στην πατρίδα του για λογαριασμό της Χετάφε, που έχει σαν στόχο την επιστροφή στην Πριμέρα. Ο βετεράνος, πλέον, συμβάλλει από το μετερίζι του στην πορεία της ομάδας στην άνοδο μέσω των μπαράζ και αποφασίζει να ολοκληρώσει την καριέρα του και να αφοσιωθεί στην οικογένειά του. Μια καριέρα που ξεκίνησε από κάποια Ολίβα, συνέχισε στα τσικό της Βιγιαρεάλ και σε ένα επιτυχημένο αγροτικό στην Έλτσε, άρχισε να ανεβαίνει με εκείνη την υποτιμημένη σεζόν πίσω στη Βιγιαρεάλ και κορυφώθηκε με την άκρως επιτυχημένη εξαετία στον Ολυμπιακό. Για να κλείσει με την άνοδο της Χετάφε πριν λίγες μέρες.

Αυτή ήταν η όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία ενός παιδιού που μπορεί να μην ήξερε να ντριμπλάρει μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο, που δεν άδειαζε μια ολόκληρη ομάδα πριν σκοράρει, που δεν είχε στην τελική το ταλέντο του Τζόλε, του Μιραλάς, του Τσόρι, του Φορτούνη, του Κάμπελ. Που, όμως, ήξερε να ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του εκάστοτε κόουτς, ήξερε να τρυπώνει μες στις φάσεις για να βάλει το τόπι στο πλεκτό, έπαιζε τη μπάλα με τη μία και, άμα λάχαινε, πέτσωνε και καμιά γκολάρα για να χουν να τρίβουν τα μάτια τους οι χέητερζ. Ένα παιδί που κατέθετε όλη του την ψυχή στο τεραίν, που πάσχιζε κάθε φορά να ξεπεράσει το ταβάνι του σε απόδοση και δεν έπεφτε σχεδόν ποτέ κάτω από αυτό, ένα παιδί που μάτωνε και κυριολεκτικά τη φανέλα.

Η εγχώρια ποδοσφαιρική ιστορία θα γράψει πως ο Νταβίντ κατάφερε με το σπαθί του να κερδίσει μια θέση στην καρδιά των απαιτητικών γαύρων, αφήνοντας πίσω τόσα και τόσα ονόματα που παρέλασαν στο Καραϊσκάκη, ως ένας από τους τελευταίους “τίμιους”, μια από τις τελευταίες σημαίες σε ένα περιβάλλον που δεν προσφέρεται, πλέον, για υφάσματα σε κοντάρια, καθότι μπορούν να πωληθούν αντί εξαιρετικού αντιτίμου σε ξένες πολιτείες. Και αν αναρωτιέστε γιατί, ιδού η απάντηση:

Χαίρε, David Fuster Torrijos, καλή συνέχεια από ένα αρρωστάκι της φάσης σου.