Σε πρόσφατο ταξίδι στη γραφική και ηλιόλουστη Αγγλία, ένα πράγμα με εκνεύρισε περισσότερο στα σιδηροδρομικά μου ταξίδια. Τα βλέμματα των κατόχων iPad (ρουκέτες στην Apple) και Kindle (κάπως καλύτερα) που απολάμβαναν ήρεμοι την ανάγνωση του αγαπημένου τους βιβλίου, τη στιγμή που πάλευα με τον υπόνομο που αποκαλώ σάκο για να βρω διαλυμένο ένα από τα βιβλία ταξιδιού μου, να ξαναβρώ το σελιδοδείκτη που είχε διαλέξει νέα αγορά εργασίας ως περιτύλιγμα τσίχλας κ.ό.κ. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα την υπερήλικη θεία μου να καταγγέλει τον ηλεκτρονικό τύπο που θα καταστρέψει τις εφημερίδες και τα βιβλία και θα πρέπει να βγάζουμε τα μάτια μας στο ιντερνέτ για να διαβάσουμε ένα ζώδιο. Ε σκοτιστήκαμε, οι oldschoolαδες μπορούν να γυρίσουν και στις εποχές που γράφανε εκθέσεις στον τοίχο της σπηλίας και ο Παπαδιαμάντης έβλεπε παιδάκια να γράφουν με σφυρί και καλέμι, χαρτί-χαρτί και καλαμάρι- τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Κι όμως, κάτι ωραίοι τύποι είπαν ότι το νέο παλιό είναι το παλιό νέο ή κάτι τέτοιο, και οι hardcore νέρντουλες πήγαν για βρούβες. Paper tablet είναι η νέα φάση, και τα παλικάρια κάποιaς plastic logic είπαν “γιατί να τσακωνόμαστε αν θα κάνουμε embed ή θα τυπώσουμε; ας κάνουμε κάτι ενδιάμεσο”. Papertab λοιπόν, και έχουμε ένα tablet που μπορείς να διαβάσεις απλώνοντάς το σαν εφημερίδα (ξέρετε, αυτό το φλαπ όταν κάθεσαι στην πολυθρόνα και σταυρώνεις τα πόδια για να αράξει από κάτω ο σκύλος), σημειώνοντας σαν touchpad, τσαλακώνοντάς το για να χωρέσει σε μια τσέπη, σχεδόν ό,τι θα κάνατε με μια παλιά καλή (και λίγο πιο χοντρή) σελίδα χαρτί.

Σχεδόν είπα, βάλε πίσω τις κηρομπογιές. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα βγουν και τα χοντρά καλώδια που το συνδέοουν με την κεντρική μονάδα και θα γίνει προσιτό σε όλους και όχι μονο σε μετααρχιτέκτονες. Είπαμε, δεν έγιναν και όλα τα τεχνολογικά concept πραγματικότητα, αλλιώς πού είναι το διαολεμένο ρομπότ που μου υποσχέθηκαν το 1970.