Έχουμε φύγει για τα καλά απ’ την εποχή που ο κινηματογράφος ήταν αυτό που μπορεί να δει κανείς στο “Σινεμά ο Παράδεισος”, δηλαδή ένας ναός σε γραφικά χωριά που μαζεύονται όλοι με πανυγηρική διάθεση και ανοίγουν διάλογο με το πανί. Πλέον είναι εν πολλοίς ψηφιακό φαινόμενο με τα CGI του και τα 3D του, τα Bluray και τα HD του και δεν συμβαίνει μόνο στις αιθούσες· συμβαίνει σε αεροπλάνα, πλοία, ΚΤΕΛ, σε οθόνες λαπτοπ, e-book readers και όπου αλλού υπάρχει οθόνη.

Δεν είναι μόνο ο κινηματογράφος ο ίδιος, αλλά και όλα τα παρελκόμενα που πλέον έχουν μεταβεί στο ίντερνετ και τις συσκευές, που έχουν κάνει τη θέαση μιας ταινίας ιδιωτική υπόθεση εν οίκω και την ενημέρωση/συζήτηση να μεταδίδεται γραπτώς μέσα από bits. Οι τεχνικές πληροφορίες για τη στελέχωση κάθε ταινίας, καθώς επίσης και η αξιολόγηση, έχει συγκεντρωθεί στο imdb και το rottentomatoes. Η ιστορία και η επικαιρότητα του κινηματογράφου έχουν διαχυθεί σε πάμπολλα sites, θεματικά ή μη, παρέχοντας τη δυνατότητα πλήρους ενημέρωσης για μια βιομηχανία και μια τέχνη που – με την εκστατικότητα της μεγάλης οθόνης να απειλείται – προσαρμόζονται συνεχώς κατάλληλα. Τέλος, η πιο συχνή δίοδος στον κόσμο του σινεμά δεν είναι πια οι πόρτες της αίθουσας, αλλά τα τορρεντάδικα.

Αν εκθέσει κανείς όλα αυτά, εύκολα καταλήγει σε κάποιου είδους τεχνοφοβική μελαγχολία, νιώθει ότι ο ψηφιακός κόσμος επιτίθεται στο παλιό, αυτό που ήταν αυθόρμητο, ανθρώπινο και ζεστό. Αυτό είναι λάθος για τόσους πολλούς λόγους που θα αποτελούσαν ξεχωριστό θέμα άρθρου. Ή βιβλίου. Ή βιβλίων. Όπως και να ‘χει, είναι μία αλλαγή των εποχών όπου ακόμα και στην άβυσσο της πληροφορίας μπορεί να φωλιάζει αυτό που θεωρείται χαμένο.

Αυτή η νότα ανθρωπιάς στο κινηματογραφικό διαδίκτυο είναι τα μικρά ανεξάρτητα sites που δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης. Είναι αυτά στα οποία άτομα από την άλλη άκρη του κόσμου, εκθέτουν τα χόμπι τους ή μεταχειρίζονται την κίνηση του ίντερνετ ώστε να απαντήσουν στα ερωτήματα. Σε ένα τέτοιο ερώτημα απαντάει το Starring the Computer, που καταγράφει τις κινηματογραφικές εμφανίσεις… υπολογιστών. Όπως μας πληροφορεί, διάσημα μοντέλα που πλέον έχουν εκλείψει όπως ο Commodore 64 (που μεταξύ πολλών άλλων εμφανίζεται στην τρίτη “Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή” αλλά και στα “Φτερά του Έρωτα” του Βέντερς) αποτέλεσαν αφανείς ήρωες ταινίων πουα αγαπήσαμε και μισήσαμε. Αλλά και στο σήμερα, μπορεί να δει κανείς ότι η εμπειρία δράσης του τελευταίου Mission: Impossible χρειάστηκε το MacBook Air της, ενώ στην αυγή του 21ου αιώνα, δεν υπήρξε ούτε μία ταινία που να προτίμησε τους Toshiba.

Απ’ την αρχική σελίδα σε λίγες γραμμές παίρνουμε το concept απ’ την πλευρά του δημιουργού:

Starring the Computer is a website dedicated to the use of computers in film and television. Each appearance is catalogued and rated on its importance (ie. how important it is to the plot), realism (how close its appearance and capabilities are to the real thing) and visibility (how good a look does one get of it). Fictional computers don’t count (unless they are built out of bits of real computer), so no HAL9000 – sorry.

Η γοητεία του site έγκειται στη μάταιη τελειομανία του. Στην κατηγορία “Help!” μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος που κρύβεται από πίσω απ’ το site ζητάει τη βοήθεια των επισκεπτών ώστε να γίνει το Starring the Computer όσο καλύτερο γίνεται. Να γίνει η καλύτερη βάση δεδομένων που δεν θα χρησιμεύσει ποτέ σε κανέναν. Γιατί; Γιατί είναι το χόμπι, το καπρίτσιο του, γιατί έτσι του αρέσει. Όπως αρέσει στον καθένα και τη καθεμία μας να έχουμε τις συνήθειές και τις εκκεντρικότητες μας και αυτό είναι το στοιχείο που η ανάπτυξη του ίντερνετ, όχι απλά δεν καταπνίγει, αλλά του δίνει και πλατφόρμα για να γίνει κοινωνικό.