Δέρνοντας το Παραίσχος και κλέβοντάς του -προσωρινά- τη σκυτάλη του κυνηγιού τροφής στην Αθήνα, ένα κομμάντο συντακτών και συντακτριών του Luben Crew βρέθηκε να βολτάρει πεινασμένο στην Αχαρνών και τη Λιοσίων. Οποιουδήποτε είδους πράσινο είχε σταματήσει να φαίνεται από τη Φωκίωνος Νέγρη και μετά (άντε, ας πούμε ότι είχε και καναδυό δεντράκια στη Βικτώρια) και ο μακρύς τους δρόμος περνούσε μόνο μέσα από τόνους μπετόν και γκριζαρίας, όπου οι μικρές μας ηρωίδες και ο μικρός μας ήρωας (δηλαδή εμείς) έσερναν (δηλαδή σέρναμε) τα πονεμένα τους (μας) πόδια και τα νηστικά κορμιά τους (μας).

Ευτυχώς, από τον φιλικό περίγυρο είχε πέσει η πληροφορία για τον ύπαρξη του φαλαφελάδικου στη Λιοσίων με φτηνό και καλό φαΐ, πράγμα που εκείνη τη στιγμή φάνταζε σαν μία όαση, σαν τη χαμένη Εδέμ απ’ την οποία είχαμε φάει ban για άγνωστο λόγο και με σικέ δικογραφία.

 
 

 
 

Πλησιάζοντας λοιπόν στην αρχή της Λιοσίων, στον μαγικό αριθμό 5, δύο φίλοι από την Συρία έχουν ανοίξει ένα μικρό, στενότατο μαγαζάκι που για δέκα και παραπάνω χρόνια, πέρα από τις σπεσιαλιτέ ενός κλασσικού σουβλατζίδικου, παρέχει και τη δυνατότητα να δοκιμάσει κανείς και αντίστοιχες γεύσεις αραβικής κουζίνας.

 
 

 
 

Ας ξεκινήσουμε απ’ το φαλάφελ που δοκιμάσαμε εμείς. Πρώτα απ’ όλα, ας είναι το αναγνωστικό μας κοινό ήσυχο, καθώς, για όσους δεν ξέρουν, το φαλάφελ είναι πρακτικά αυτό που ελληνιστί θα ονομάζαμε “ρεβυθοκεφτέ” και καθώς το ρεβύθι έχει άλλη γεύση απ’ το άλογο και τη γάτα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πέφταμε στην παγίδα κάποιου franchise των ΙΚΕΑ. Για όσους επίσης απορήσουν αν αυτό που φάγαμε είναι κάτι σε “οικολογικό”, θα απαντήσουμε όχι, αφού το φαλάφελ έχοντας βάση το όσπριο είναι πολύ χορταστικό και έχει πλούσια γεύση που ικανοποιεί τα μάλα τον ουρανίσκο του κάθε ενδιαφερόμενου.

 
 

 
 

Στη μαγική τιμή του 1 ευρώ, αγοράζει κανείς αραβική πίτα με φαλάφελ και περιεχόμενο της επιλογής του. Αυτή η δυνατότητα οδήγησε στην πρώτη διένεξη των σχολών, καθώς η Cherry Lou σας προτείνει να βάλετε μαϊντανό, ταχίνι και ντομάτα, ενώ ο Normo Gin προτείνει εκτός αυτών των τριών συστατικών, να προσθέσετε και τηγανιτές πατάτες και την – εξαιρετική και εξαιρετικά – καυτερή τους σως. Όσο για το value for money, πληροφορούμε ότι η μία πίτα του 1 ευρώ είναι ένα ικανοποιητικό γεύμα, οι δύο πίτες των 2 ευρώ είναι ένα πληρές γεύμα, ενώ με 3 ευρώ, δηλαδή 2 πίτες και μια κόκα κόλα, είναι αρκετά πιθανό να μείνει κανείς χορτάτος για ολόκληρη την ημέρα.

 
 

 
 

Πέρα από το φαλάφελ, η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού θεωρείται το κέμπε, αξίας 2 ευρώ. Κέμπε, όπως μάθαμε, είναι μια τροφή με βάση το πλιγούρι που γεμίζεται με κιμά και καρύδι, παραδοσιακό και εξαιρετικά δημοφιλές φαγητό της Συρίας. Εμείς δεν το δοκιμάσαμε μιας και αφοσιωθήκαμε στα φαλάφελ, αλλά οι πηγές μας βεβαιώνουν την αξία του και σίγουρα θα τιμηθεί στην επόμενη επίσκεψη, όπως και το καλαμάκι κοτόπουλο που θεωρείται απ’ τα καλύτερα που παίζουν στην Αθήνα. Αξίζει να σημειωθεί και το κομμάτι των γλυκών, που με 1,5 ευρώ αγοράζεις κουτάκι με σιροπιαστά, ενώ με 12 παίρνεις κουτί ολάκερο, που μπορείς να το πας και δώρο. Το δε μαγαζί, παρά το μικρό του μέγεθος, αποτελεί κέντρο διερχομένων, δίνοντάς του μία ιδιαίτερη γοητεία. Εκτός από τις δικές μας συστάσεις άλλωστε, βρήκαμε εκ των υστέρων στο youtube ότι το μαγαζί χαίρει και της στήριξης της μεγάλης Πάολας Ρεβενιώτη, πράγμα φυσιολογικό λόγω των τιμών του και της ποιότητας του φαγητού.

 
 

 
 

Λιοσίων 5, στην Πλατεία Βάθης, το μικρό μαγαζάκι (υπάρχει κι ένα άλλο μεγάλο παραδίπλα που έχει και τραπέζια αλλά δεν το έχουμε δοκιμάσει) είναι ανοιχτό 12 το πρωί με 12 το βράδυ, πράγμα που δεν βοηθάει στις μεθυσμένες βραδινές ώρες αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

 
 

Φωτογραφίες: Κατερίνα Τριχιά

 
 

Υ.Γ.: Εμείς μπορεί να είμαστε χομπίστες στο φαγητό, αλλά το Παραίσχος είναι αφοσιωμένος τύπος και δεν εγκαταλείπει την αποστολή να βρει το καλύτερο φαγητό στην Αθήνα. Για προτάσεις μαγαζιών και απόψεις, γράφτε στα comments, σχολιάστε στη Facebook Page του Luben ή στείλτε του mail στο [email protected]