Οι συνάνθρωποί μας σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο φαίνεται ότι δε σκαμπάζουν από ανθρωπιά και δίνουν ρεσιτάλ σκατοψυχιάς για άλλη μια φορά. Έχουμε ακούσει δυστυχώς πολλές ιστορίες για φόλες και κακοποιήσεις ζώων, αλλά αυτή τη φορά η υπόθεση δολοφονίας μέσω φόλας ενός σκυλιού-οδηγού τυφλών προφανώς και εξοργίζει ακόμη περισσότερο.

Όπως διαβάζουμε σε ανάρτηση της Ιωάννας-Μαρίας Γκέρτσου που έχει κάνει τον γύρο του facebook, ένας από τους ελάχιστους σκύλους-οδηγούς στην Ελλάδα πέθανε προχτες από φόλα.

Η πρόεδρος της οργάνωσης υποστηρίζει ότι το άτυχο τετράποδο πέθανε κατά πάσα πιθανότητα από φόλα που κάποιος πέταξε στην αυλή του. Επίσης σε κρίσιμη κατάσταση βρίσκεται άλλο ένα σκυλί. Οι άνθρωποι της οργάνωσης αναμένουν τα αποτελέσματα της νεκροψίας και των τοξικολογικών για να προβούν σε ανακοινώσεις.

Θυμίζουμε ότι η κα Γκέρτσου που είναι εκπαιδεύτρια σκύλων-οδηγών αλλά και η ίδια τυφλή, πριν από μερικούς μήνες είχε καταγγείλει ότι ένας οδηγός λεωφορείου φώναξε τους μπάτσους επειδή η ίδια είχε επιβιβαστεί σε λεωφορείο μαζί με τον σκύλο-οδηγό της. Σήμερα, μια μέρα μετά από την αρχική ανακοίνωση για τον θάνατο της Diamond, η Ιωάννα Γκέρτσου αναφέρει:

 

Πέρασε μια ημέρα και προσπαθούμε να συνέλθουμε από τη ψυχρολουσία.. πως έγινε; Ήταν άνθρωποι που μισούσαν τ’αδέσποτα; Ήταν επίδοξοι ληστές που θέλησαν να δηλητηριάσουν τους σκύλους του σπιτιού για να το διαρρήξουν; Ενοχλούσαν κάποιους, η Diamond, ο σκύλος – οδηγός τυφλών – ένα από τα αστέρια της Σχολής “Λάρα” και η Φαίδρα, το ημίαιμο στρουμπουλό Λαμπραντοράκι που κάποιος, κάποτε πέταξε στο δρόμο μα ζούσε πλέον στη θαλπωρή μιας οικογένειας;

Επειδή είμαι σίγουρη πως αναρωτήθηκαν πολλοί “καλοθελητές”, οι σκύλοι – οδηγοί τυφλών και οι σκύλοι γενικότερα δεν εκπαιδεύονται να μην τρώνε φαγητό από κάτω, όταν τρέχουν ελεύθεροι. Αυτό, συνεπάγεται έναν φοβισμένο σκύλο που θα βλέπει τη λιχουδιά και θα την αποφεύγουν διότι θα τους θυμίζει το ρεύμα ή το ξύλο…

εμείς όμως, δε θελουμε φοβισμένους σκυλους. Θελουμε σκυλους να νιώθουν ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Σκύλους που είναι ικανοί να επεξεργάζονται δεκάδες πληροφορίες, μέσα σε μια στιγμή, όπως: κόρνες, μηχανάκια που καβαλούν το πεζοδρόμιο, κομπρεσέρ, πάσης φύσεως εμπόδια και το υπνωτισμένο πλήθος. Θελουμε σκυλους που να θυμούνται διαδρομές, που να γνωρίζουν πως ο ανθρωπός τους δεν έχει όραση και να κρίνουν, πότε μια εντολή είναι σωστή και πότε όχι. Που να βλέπουν το παράνομα παρκαρισμένο όχημα στην απέναντι πλευρά του δρόμου και να χαράσσουν πορείες, χωρίς ο άνθρωπός τους, να το αγγίξει με το λευκό του μπαστούνι για να το δει. Θελουμε σκυλους που να συμπεριφέρονται σα να ήταν τα μάτια του ανθρώπού τους, αθόρυβα, ήρεμα, υπομονετικά, προσαρμοστικά και πάντα έχοντας το βλέμμα προς τα πάνω’ μια ιδιότητα που μέχρι πρότινος, μόνο στους ανθρώπους είχε αποδοθεί.

Θα μου πείτε και πως δεν τρώνε από κάτω, όταν ασκούν το καθήκον τους; Δεν τρώνε από κάτω διότι περιμένουν την τροφή σαν ανταμοιβή, πάντα από τον άνθρωπό τους. Κι ένας εκπαιδευτής σκύλων – οδηγών ή ένας χειριστής με απώλεια όρασης θα ταίσει δεκάδες φορές τον σκυλο – οδηγό, καθημερινά για τα δεκάδες φανταστικά πράγματα που θα καταφέρει, ξανά και ξανά…

Όταν ξεκινήσαμε τη Σχολή Σκύλων – Οδηγών “Λάρα”, κανείς τυφλός ή βλέποντας δεν πίστευε πως θα υπάρξουν σκύλοι – οδηγοί στην Ελλάδα. “Έχει αδέσποτα”, έλεγαν. “Έχει ζέστη” έλεγαν. “Έχει πολλά εμπόδια στους δρόμους” έλεγαν. “Οι τυφλοί είναι απαίδευτοι” έλεγαν… “Δεν θα επιτραπει ποτέ, πουθενά η είσοδος στους σκυλους – οδηγούς”, έλεγαν…

Εμείς όμως τα καταφέραμε: θεσπίσαμε νομοθεσία, τα βάλαμε με το σύστημα ξεμπροστιάζωντας επιχειρηματίες και συνδικαλιστές που επέδειξαν ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους σκυλους – οδηγούς’ – εδώ να αναφέρω το γεγονος, πως ενώ έχει ασκηθεί αγωγή, ενάντια στον οδηγό λεωφορείου που τον Μάιο κάλεσε την αστυνομία για να διώξει τη Μέη από το όχημα, η Ε.Λ.Α.Σ δε με κάλεσε ποτέ να καταθέσω σαν μάρτυρα κατηγορίας ως όφειλε.

Εκπαιδευσαμε σκυλους κι ανθρώπους να κινούνται σαν “ένα” με ταχύτητα κι ασφάλεια, αλλάζοντας ολόκληρη την κοσμοθεωρία ανθρώπων που είχαν γεννηθεί χωρίς όραση. Κάναμε τα media να δώσουν σημασία στους ανθρωπους με απώλεια όρασης, παλέψαμε για την παραγωγικότητα και την ένταξη των ανθρώπων με απώλεια όρασης στην κοινωνία, υποστηρίζοντας μια εξω-ιδρυματική πολιτική, η οποία μέχρι σήμερα δεν προωθείται από το κράτος. Μάθαμε στο γενικό πληθυσμό πως οι σκύλοι δεν αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, βάζοντας σκυλους – οδηγούς μέσα σε σχολεία, νοσοκομεία, εστιατόρια, ακόμα και σε Μ.Ε.Θ. Τους δείξαμε τι είναι ικανός να κάνει ένας σκύλος, όταν αυτός εκπαιδεύεται και φροντίζεται σωστά, προσπαθώντας να συμβάλουμε έτσι στη διάσωση της κυνοφολιας και να απαλύνουμε το πρόβλημα των αδέσποτων.

Εκπαιδευσαμε ανθρώπους στο εξωτερικό για να γίνουν εκπαιδευτές κινητικότητας με σκυλο – οδηγό, καναμε συνεργασιες με εκπαιδευτες του εξωτερικού, εκπαιδευσαμε ανθρώπους με απώλεια ορασης στην κινητικότητα και τον προσανατολισμό με λευκό μπαστούνι. Σταθμίσαμε διαδικασίες αξιολόγησης για τους υποψήφιους χειριστές, βρήκαμε τις κατάλληλες εκτροφές σκύλων που μπορούν να φέρουν εις πέρας το ιερο καθήκον της καθοδήγησης ενός ανθρώπου που δε βλέπει, σκαρφιστηκαμε τρόπους για να αντέχουν οι σκύλοι – οδηγοί στη ζέστη, επινοήσαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό που δεν είχε ξαναδεί κανείς στην Ελλάδα, εκπαιδευσαμε κτηνιάτρους για να διεξάγουν τις εξετάσεις δυσπλασίας και φυσικης κατάστασης που απαιτούνται, προκειμένου να βγάλουμε έναν σκυλο – οδηγό στο δρόμο, χωρίς να τον ζορίζουμε ή να τον πονάμε. Βάζουμε χρήματα από το βιος μας, από ιδιωτικές χορηγίες, από προσφορές σε είδος για να “ελαφρύνουμε τον προϋπολογισμό”, από κουμπαράδες, από προσφορές “πυροσβεστήρες” που σώζουν προς στιγμην την κατάσταση.. για βενζινες, κουταβισιες πανες, αγορά κουταβιων, παιγνίδια, κολάρα, αμπουλες, σαμαρια, απορρυπαντικά, λευκά μπαστούνια, μισθους, τροφές, βιταμινες, αεροπορικά εισητηρια, λογαριασμους κινητών, ακτινογραφίες, στειρώσεις. Φιλοξενούμε τους υπό εκπαίδευση σκύλους-οδηγούς σπίτια μας, τους μεταφέρουμε με τα αυτοκίνητα μας, τους κοιμήζουμε στα κρεβάτια μας. Η Diamond, ήταν κι ο 1ος σκύλος – οδηγός που θάψαμε…

Πριν μερικά χρόνια είπαμε: “τα καταφέραμε!”. Μέχρι χθες λέγαμε: “τα καταφέρνουμε παρά την κρίση”. Σήμερα λέω πως δεν καταφέραμε τίποτα, παρά μια τρύπα στο νερό’ αφού ζούμε σε ένα κρατος ασυδοσιας, οπου δεν ελέγχεται τίποτα και ουδεις δεν μας προστατεύει ενώ κάνουμε και τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει, αυτό.

Εγώ προσωπικά, υποσχέθηκα σε έναν άνθρωπο πως αν συνεργαστεί με έναν σκυλο – οδηγό που με αγάπη Εκπαιδευσαμε κι επιλέξαμε γι αυτόν θα αλλάξει η ζωή του, προς το καλύτερο. Δεν του είπα όμως, πως υπάρχει το ενδεχόμενο να τον κλάψει από φόλα. Απ’ όλα τα προβλήματα που μου είχαν εκθέσει οι καρεκλοκένταυροι τριπλοσάγονοι των συλλόγων και των συνδικάτων, όταν ξεκινούσαμε τη Σχολή “Λάρα”, αυτό το συγκεκριμένο, μου φάνταζε αδιανόητο. Μέχρι χθες…

Κλείνω με ένα ποίημα για τη φιλία που διάβασα στον τοίχο μιας καλής μου δασκάλας, μάλλον της ιδίας. Αυτή τη φιλία ζω κι εγώ με τη Λάρα και τη Μέη. Αυτή, είδα χθες ασβέστη, όταν μπαίνοντας στο κτηνιατρείο, αντίκρυσα τη Diamond νεκρή επάνω στο τραπέζι και τον Τάκη να κλαίει από πάνω της… Έναν Τάκη που μεθαύριο θα πάει στη δουλειά του στην άλλη άκρη της πόλης με το λευκό μπαστούνι, όπως εκανε για 18 χρόνια, πριν έρθει στη ζωή του, η Diamond….

 

Eλπίζουμε την επόμενη φορά που θα μας απασχολήσουν ως είδηση οι σκύλοι-οδηγοί τυφλών να είναι για κάποια ευχάριστη εξέλιξη και όχι για κάποια είδηση που θα επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά σε τι βόθρο ζούμε.