Ένα αφιέρωμα στις σειρές που άργησαν να πάρουν μπρος
Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, όπου δύσκολα υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες για επίτευξη δημιουργικής αλλά και εμπορικής επιτυχίας, πολλές τηλεοπτικές σειρές βρίσκουν το δρόμο τους αφού τα πρώτα επεισόδια βγουνε στον αέρα.
Όσο κακό κι αν ξαναέγινε στο τέλος του, η αρχή του True Blood ήταν απλά βαρετή. Το Whodunit μυστήριο ήταν γεμάτο κλισέ και λιγάκι βαρετό, και η σειρά ακόμα δεν είχε ανακαλύψει πόσο campy μπορεί να γίνει λόγω του HBO.
Η δεύτερη σεζόν αφοσιώθηκε περισσότερο στο να αναπτύξει τους χαρακτήρες του, η μαινάδα Mary Ann ήταν ό,τι χρειαζόταν η σειρά για villain, και τα παγανιστικά όργια από υπνωτισμένους κατοίκους του Bon Temp ήταν κάτι που συνέβαινε.
Το Hung ξεκίνησε με άριστες προοπτικές. O Ray ήταν ένας χωρισμένος καθηγητής ιστορίας και προπονητής μπασκετ σε ένα λύκειο στο Detroit που απλά δεν έβγαινε οικονομικά, και φυσικά αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το τεράστιο πέος του για να βγάλει τα προς το ζην.
Αυτό στα χέρια του HBO θα μπορούσε να είναι χρυσός, αλλά η σειρά αργεί πολύ να πάρει μπροστά. Η σχέση του με την πρώην γυναίκα και τα παιδιά του δεν είναι όσο ενδιαφέρουσα όσο θα ‘θελαν οι σεναριογράφοι να πιστεύουν, και η πλοκή σέρνεται μέχρι το τέλος του πρώτου κύκλου. Στη δεύτερη σεζόν όμως, καθώς ο Ray προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο νταβατζήδες και την οικογενειακή του ζωή, η σειρά γίνεται πιο έντονα σατιρική ενώ καταφέρνει να πουλήσει και το δράμα με το οποίο δυσκολευόταν αρχικά.
Η πρώτη σεζόν του Parks δεν είχε καμία αίσθηση του ποιοι είναι οι χαρακτήρες του, αλλά κυρίως η Leslie Knope. Στην αρχή του δεύτερου όμως κύκλου όλα μπήκαν στη θέση τους. Η Leslie σταμάτησε να είναι punchline και έγινε ανθρώπινη, διατηρώντας όμως παράλληλα το σχεδόν καρτουνίστικο κωμικό χάρισμα της Poehler. Στην μετέπειτα επιτυχία συνεισέφερε και το υπόλοιπο καστ, το οποίο ανέπτυξε καταπληκτική χημεία σε οποιοδήποτε σενάριο και συνδυασμό τους έβαζαν οι σεναριογράφοι.
Η πρώτη σεζόν του (αμερικανικου) The Office είχε σχεδόν τα ίδια προβλήματα με το Parks. Οι σεναριογράφοι δεν ήταν αρκετά σίγουροι για το πώς να δουλέψουν με τους χαρακτήρες, και ο Michael Scott ήταν περισσότερο cringe comedy παρά χαρακτήρας.
Σιγά σιγά όμως άρχισε να διαφοροποιείται από τη βρετανική εκδοχή και, παίρνοντας το δικό του δρόμο, βρήκε τον τρόπο να γίνει ένα από τα σύγχρονα κλασσικά του NBC, παίζοντας για σχεδόν μία δεκαετία.
Oι σειρές του Joss Whedon πάντα γίνονται καλύτερες αν τους δώσεις χρόνο. Είναι αδύνατο να συγκρίνεις την πρώτη σεζόν της Buffy με την πέμπτη για παράδειγμα. Το Dollhouse όμως έκανε απότομη στροφή με το Epitaph One, το φινάλε της πρώτης σεζόν που δεν βγήκε ποτέ στον αέρα αλλά κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD. Με flash forward στο μέλλον και κάποιους νέους χαρακτήρες, πολλά κομμάτια μπήκαν στη θέση τους και έκαναν ακόμα και τα κομμάτια του πρώτου κύκλου που δε δούλευαν να κερδίσουν τη θέση τους στη συνέχεια της σειράς.
© 2012 - 2023 · All Rights Reserved · Flows on Magma Framework
