Κάθε ταινία που σέβεται τον εαυτό της έχει έναν “κακό”: από μοχθηρή προσωπικότητα μέχρι κυριολεκτικά τέρας, ο κακός είναι εκεί για να δυσκολέψει τη ζωή των πρωταγωνιστών και (φυσικά) να ηττηθεί πανηγυρικά στο τέλος.

Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα στο σενάριο πάνε στραβά και προκύπτει ένας κακός τόσο αποτυχημένος που δεν μπορεί να τρομάξει ούτε παιδάκι; Θυμόμαστε μερικές τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

 
 

The Stuff – The Stuff (1985)

Όταν μια σιχαμερή λευκή πλαδαρή μάζα πλασσάρεται στην αγορά ως sweet “stuff” χωρίς θερμίδες και μετά αποδεικνύεται πως πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα παρασιτικό νοήμονα οργανισμό που τρώει τους ανθρώπους από μέσα, το αποτέλεσμα είναι το “The Stuff” (1985).
 
 

Η ταινία αποτελεί (ή τουλάχιστον κάνει μια αξιοπρεπή προσπάθεια να αποτελέσει) σάτιρα απέναντι στον υπερκαταναλωτισμό και η ιδέα του να μεταμορφωθείς σε ένα σκλάβο μια λευκής πλαδαρής μάζας μέχρι να σου φάει τα σωθικά είναι τρομαχτική, αλλά το αποτέλεσμα είναι απλά σαχλό, ενώ τα εφέ είναι ότι περιμένεις από μία ταινία γυρισμένη το 1985, με το “Stuff” να είναι μια λευκή αηδία.

 
 

Martian Mastermind- Invaders from Mars (1953)

O Martian Mastermind του Invaders from Mars θα έπρεπε να είναι απειλητική φιγούρα. Oι τηλεπαθητικές του δυνάμεις του επιτρέπουν να ελέγχει τον εξωγήινο στρατό, ενώ μπορεί να ελέγξει και το μυαλό των ανθρώπων με την τεχνολογία που έχει στα χέρια του.

 
Το πρόβλημα είναι πως δεν έχει χέρια. Δεν έχει χέρια επειδή είναι ένα τεράστιο κεφάλι με ανθρωπόμορφο πρόσωπο, του οποίου τα μοναδικά άκρα είναι μερικά πλοκάμια (ίσως;) κολλημένα σε κάτι που ενδέχεται να είναι ώμοι. Επίσης είναι εγκλωβισμένος σε μια γυάλα. Καθόλου τρομακτικό, ο Zόρντον πιο απειλητικός δείχνει.

 
 

Ντομάτες- Attack of the Killer Tomatoes (1977)

Μέσα της δεκαετίας του ’70. Χόλλυγουντ, Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Ο John DeBello κατα πάσα πιθανότητα πολύ πολύ μαστουρωμένος αναλογίζεται: «ωραία ταινία το “The Birds” του Χίτσκοκ, αλλά δε θα ήταν καλύτερο με ντομάτες;»

Έτσι ξεκίνησε το “Attack of the Killer Tomatoes”. Ντομάτες που αποκτάνε νοημοσύνη για κάποιο λόγο ξεκινάνε τη δολοφονική τους επίθεση στους ανθρώπους. Τα θύματα γεμάτα πουμαρό και μια έκφραση τρόμου στο νεκρό τους πρόσωπο.

Ίσως είναι θυμωμένες για τις συστηματικές μαζικές δολοφονίες που δέχεται το είδος τους. Ίσως ενοχλούνται με τον τρόπο που φερόμαστε στη φύση. Ίσως απλά είναι ψυχοπαθείς. Πάντως η ταινία δε βλέπεται αν είσαι νηφάλιος.

Υπάρχουν δύο sequels στα οποία οι ντομάτες συνεχίζουν να σπέρνουν τον τρόμο και το 1999 κυκλοφόρησε ελληνικό homage, «Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά»

 
 

Εξωγήινοι κλόουν – Killer Klowns from Outer Space (1988)

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι φοβάμαι τους Κλόουν. Δε χρειάζεται να είναι δολοφονικοί, με τρομάζουν έτσι κι αλλιώς. Όμως οι εξωγήινοι κλόουν του Killer Klowns from Outer Space έρχονται στη γη με ένα αστεροειδή που θυμίζει σκηνή από κάποιο τσίρκο και εκκολάπτονται σε κουκούλια από μαλλί της γριάς. Επίσης, συρρικνώνουν τα θύματά τους για να τα ταϊσουν τα παιδιά τους. Πολλή ανοησία, αρκετή για να εξουδετερώσει κάθε ίχνος φόβου. Ο πραγματικός τρόμος είναι ότι κάποιος κατάφερε να μαζέψει 2 εκατομμύρια δολλάρια για να φτιάξει αυτήν την ταινία, και πως θεωρείται cult επιτυχία.

 
 

Τα πρόβατα – Black Sheep (2006)

Ξεχάστε τον Peter Jackson και τον Tolkien. Η πραγματική κινηματογραφική κληρονομιά της Νέας Ζηλανδίας είναι το Black Sheep. Όταν μεγάλος αδερφός του Henry, Angus αποφασίσει να κάνει πειράματα στο DNA των προβάτων της φάρμας του, αυτά μεταμορφώνονται σε μανιακούς σαρκοφάγους δολοφόνους, το δάγκωμα των οποίων μετατρέπει και τους ανθρώπους σε αιμοδιψείς προβατάνθρωπους.

Καταλαβαίνω την ανάγκη για σάτιρα στις ταινίες τρόμου, αλλά αλήθεια τώρα, δεν σκέφτηκε κανείς πως ίσως ήταν αχρειάστο το concept των δολοφόνων πουλόβερ;
 
 

Jabba the Hut – The Return of the Jedi (1983)

Ο χοντρός, αηδιαστικός, και τελικά ίσως όχι τόσο έξυπνος Don Corleone των Star Wars έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην τρίτη ταινία της πρώτης τριλογίας, μετά από δύο ταινίες στις οποίες το όνομά του προκαλούσε φόβο.

Όσο περιβόητος κι αν είναι όμως ο Jabba, δε σταματά να είναι ένας υπερμέγεθης γυμνοσάλιαγκας, και το ότι δεν πρόκειται για ταινία τρόμου δεν λέει τα καλύτερα πράγματα για το όραμα του George Lucas. Έπρεπε να δούνε τα σημάδια πριν ξεκινήσουν να φτιάχνουν τα prequels.