Quantcast
POLITIX

Στο Worker’s Fest μιλάει η άλλη άκρη της γραμμής εξυπηρέτησης, και η κλήση της καταγράφεται

Εργαζόμενοι απο τις τηλεπικοινωνίες και την τεχνολογία συναντιούνται σε μια γιορτή συναδελφικότητας


Κορίνα Πετρίδη · 21 Οκτωβρίου 2017

Το 2015, πέντε σωματεία συναντήθηκαν μετά από χρόνια κοινών αγώνων και αλληλεγγύης για να δημιουργήσουν το Συντονισμό  Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνίες και την Τεχνολογία. Στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας κοινός τόπος όπου θα βρεθούν εργαζόμενοι που δίνουν ξεχωριστά και από κοινού έναν καθημερινό  αγώνα επιβίωσης ίσως στους πιο μαύρους εργασιακούς χώρους που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Μέχρι στιγμής, το Συντονισμό συγκροτούν πέντε σωματεία: το Σωματείο Εργαζομένων Nokia Ελλάδος,το Σωματείο Εργαζομένων CYTA Hellas, το Σωματείο Εργαζομένων στην εταιρία Πλαίσιο, το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, και το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων Wind.

Όπως μας είπε η Λιλιάνα, εργαζόμενη στην τηλεφωνική εξυπηρέτηση πελατών της Wind, «τα σωματεία αυτά κάνουν μία τεράστια προσπάθεια τα τελευταία χρόνια για να κατοχυρώσουν κάποια βασικά εργασιακά δικαιώματα και να αντιστρέψουν το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργούν οι διοικήσεις. Επί της ουσίας κάνουμε έναν αγώνα για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε».

Σε αυτά τα πλαίσια, μετά από δύο χρόνια συντονισμού και συνεργασίας μεταξύ των σωματείων αύριο το Σάββατο ,στο Συνεδριακό Κέντρο Νέας Ιωνίας, διοργανώνεται μία γιορτή των εργαζομένων, το 1ο Worker Fest.

Ο Βασίλης, εργαζόμενος στο Πλαίσιο, μας εξήγησε τη λογική πίσω από τη διοργάνωση ενός τέτοιου φεστιβάλ: «Θέλαμε να κάνουμε ένα φεστιβάλ που δεν θα έχει καμία σχέση με τα εταιρικά πάρτι που διοργανώνονται κατά καιρούς από τις διοικήσεις. Θέλαμε ένα φεστιβάλ των εργαζομένων, ένα φεστιβάλ που θα δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Που θα φιλοξενεί εκθέσεις φωτογραφίας των εργαζομένων, εκθέσεις γελοιογραφίας και comics, βιντεοπροβολές και συναδελφική κουζίνα, όπου θα μαγειρέψουμε όλοι μαζί, συλλογικά. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε, έστω και για μία ημέρα, να συναντηθούμε όλοι όσοι βιώνουμε την ίδια καθημερινότητα».

Ο Βασίλης, η Λιλιάνα και ο Γιώργος, εργαζόμενοι στo Πλαίσιο, τη Wind και τη Cyta Hellas αντιστοίχως, μας εξηγούν πώς δομείται η εργασιακή τους καθημερινότητα τα τελευταία χρόνια, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και πώς προσπαθούν συλλογικά να αναστρέψουν αυτή την κατάσταση.

 

Λιλιάνα, Τηλεφωνική Εξυπηρέτηση Πελατών WIND

Είμαι 14 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, από το 2003. Η δουλειά ως τέτοια είναι πάρα πολύ πιεστική. Έχεις να κάνεις με παράπονα, με άσχημες συμπεριφορές και καλείσαι να διαχειριστείς τεράστιο όγκο πληροφορίας.  Δυστυχώς, η κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο δεν βοηθά καθόλου το αντικείμενο, αντιθέτως καθιστά τις συνθήκες εργασίας ακόμα πιο ασφυκτικές.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα τηλεφωνικά κέντρα αποτελούν πεδία πειραματισμού τα τελευταία χρόνια, αφού εκεί έχουν εφαρμοστεί όλες οι αντεργατικές ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί επί μνημονίων. Τι σημαίνει αυτό; Μηνιαίες συμβάσεις, απολύσεις, εντατικοποίηση και χαμηλοί μισθοί. Πολλοί συνάδελφοι πληρώνονται ακόμα και με το κομμάτι.  Αν δουλεύεις σε εργολαβική εταιρεία, μπορεί να μεταφέρεσαι κάθε μήνα αλλού, χωρίς να ξέρεις αν και που θα δουλεύεις τον επόμενο. Αντιμετωπίζουμε διαρκώς μία πίεση για νούμερα και τον εξευτελισμό στο χώρο εργασίας. Υπάρχει πίεση για τα πάντα, από το πόση ώρα θα μιλήσεις με τον πελάτη, μέχρι το πότε θα βγεις από το χώρο εργασίας για να ικανοποιήσεις κάποια ανάγκη σου.

Τα τηλεφωνικά κέντρα είναι από τους εργασιακούς χώρους με τα μεγαλύτερα ποσοστά burn out. Οι διοικήσεις το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και είναι ο βασικός λόγος που πολλές εταιρείες μετά από κάποια χρόνια μεταφέρουν τους εργαζομένους σε άλλα τμήματα με λιγότερα ή και καθόλου τηλέφωνα. Δεν συμβαίνει βέβαια για λόγους ανθρωπισμού, αλλά γιατί παρατηρείται μείωση της απόδοσής τους. Σε εμάς, δεν συμβαίνει ούτε αυτό. Για την ακρίβεια,  με την πάροδο των χρόνων οι συνθήκες γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές, ο φόρτος εργασίας και οι απαιτήσεις διογκώνονται όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό δεν είναι λίγα τα φαινόμενα επαγγελματικής εξουθένωσης, με πολλούς συναδέλφους να καταρρέουν σωματικά και ψυχολογικά. Κάποιοι βρίσκουν το θάρρος και παραιτούνται.

Κάπως έτσι γεννήθηκε η ανάγκη για τη σύσταση ενός σωματείου, πριν από 12 περίπου χρόνια.  Δέχτηκε αρκετές διώξεις από την εργοδοσία, ειδικά στα πρώτα στάδια με ποινικές διώξεις κατά της ύπαρξης του σωματείου, με απολύσεις και διώξεις συνδικαλιστών. Αλλά, παράλληλα, αγκαλιάστηκε από τους συναδέλφους και με την πάροδο του χρόνου άρχισε να μεγαλώνει, με αποτέλεσμα όχι μόνο να γίνει άρση των διώξεων απέναντι στους συνδικαλιστές, αλλά να υπογράψει συλλογική σύμβαση, να σταματήσει απολύσεις, να βελτιώσει συνθήκες εργασίας. Η τελευταία περίοδος είναι δύσκολη για το σωματείο, αλλά πιστεύουμε ότι σύντομα αυτή η εικόνα θα αλλάξει.

Βασίλης, Εργαζόμενος στις αποθήκες του Πλαισίου

Δουλεύω 16 χρόνια στις αποθήκες του Πλαισίου.  Οι αποθήκες είναι πολύ σύγχρονες, υπάρχουν απίστευτοι αυτοματισμοί και η εργασία είναι πλήρως μηχανοποιημένη. Αυτό σημαίνει ότι η εμπειρία να είναι κάτι τελείως άχρηστο. Η δουλειά γίνεται ένα κοστούμι που μπορεί να το φοράει ο καθένας, έτσι ώστε να επιτρέπεται η ανακύκλωση του προσωπικού.

Κατά τ’ άλλα, υπάρχει μία διαρκής πίεση της εταιρείας να αυξήσει την παραγωγικότητα. Είναι τόσο ασφυκτικοί οι ρυθμοί και τα ωράρια που πολλοί εργαζόμενοι προτιμούν να παραιτηθούν, παρ’ ότι γνωρίζουν τη δυσκολία ανεύρεσης δουλειάς τα τελευταία χρόνια.  Αντιστοίχως μεγάλος είναι, όπως θα περίμενε κανείς, και ο αριθμός των απολύσεων. Για την ακρίβεια, από τους 1.000 ανθρώπους που απασχολούνται στην εταιρεία, κάθε χρόνο οι 250 απολύονται και οι 300-350 παραιτούνται. Κανείς δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά ότι θα συνεχίσει να εργάζεται σε αυτή την εταιρεία τα επόμενα πέντε χρόνια.

Θα λέγαμε ότι έχει αξιοποιήσει όλα τα εργαλεία που της έχουν δώσει τα μνημόνια: χρησιμοποιεί ενοικιαζόμενους εργαζομένους, 4ωρους, σπαστά ωράρια στα καταστήματα, πολύ αυστηρές αξιολογήσεις, μέχρι και πρωταθλήματα με κίτρινες και κόκκινες κάρτες, καθώς και ταξινόμηση των καταστημάτων σε α’ και β’ κατηγορία.

Το 2009 γεννήθηκε το σωματείο ως προΐον της ανάγκης,  αφού με του που ξεκίνησε η κρίση η εταιρεία άρχισε να αλλάζει πρόσωπο. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν τόσες απολύσεις, ούτε παραιτήσεις. Αυτή η αλλαγή στάσης ήταν που οδήγησε τους εργαζομένους, και ειδικά όσων είμαστε στις αποθήκες, να αντιδράσουν και να βρουν ένα τρόπο να αντισταθούν.

Για όσους προσπαθούν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω, καλλιεργείται ένα κλίμα τρομοκρατίας και απαξίωσης, ενώ συχνά γίνονται προσπάθειες απομόνωσης όσων ασχολούνται με το σωματείο.

Γιώργος, Τεχνική υποστήριξη στη Cyta Hellas

Εργάζομαι στη Cyta περίπου 8 χρόνια. Τα πέντε πρώτα χρόνια ήμουν στην τηλεφωνική εξυπηρέτηση πελατών, ενώ τα τελευταία τρία απασχολούμαι στο κομμάτι της τεχνικής υποστήριξης. Η δουλειά μου ουσιαστικά έχει να κάνει με την υποστήριξη των εσωτερικών χρηστών, δηλαδή των συναδέλφων.

Οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν στην εταιρεία δεν διαφοροποιούνται από τις συνθήκες που επικρατούν ευρύτερα στον κλάδο. Ενδεικτικά, υπάρχει πολλή ενοικιαζόμενη εργασία, το οποίο σημαίνει ότι όσοι συνάδελφοι εργάζονται σε εργολαβίες έχουν πολύ διαφορετικά εργασιακά δικαιώματα και απολαβές από αυτούς που εργάζονται για τη CYTA, ενώ μπορεί να κάθονται δίπλα δίπλα.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι ρόδινα ακόμα και για όσους δεν εργαζόμαστε σε εργολαβικές της Cyta. Έχουμε πολλούς συναδέλφους που ενώ στη σύμβασή τους αναγράφεται ότι εργάζονται με μειωμένο ωράριο (4ωρο ή 6ωρο), στην πραγματικότητα δουλεύουν κανονικά 8ωρο.

Tα τελευταία δύο χρόνια η κατάσταση έχει γίνει ακόμα χειρότερη. Πέρα από τις περικοπές καλλιεργείται από τη διοίκηση ένα κλίμα που δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια στους συναδέλφους. Τον τελευταίο μόνο ένα χρόνο έχουν φύγει σχεδόν 150 άτομα. Κάποιοι -λίγοι- απολύθηκαν και οι υπόλοιποι εξωθήθηκαν σε παραίτηση.

Το σωματείο της CYTA δημιουργήθηκε το 2015, μετά από οριζόντιες περικοπές σε μισθούς. Η δυσαρέσκεια που είχε δημιουργηθεί τότε ήταν τεράστια επειδή, μεταξύ άλλων, όσοι συνάδελφοι δεν υπέγραψαν τη μείωση, απολύθηκαν.

Με τον καιρό, η εργοδοσία απέκτησε πολύ εχθρική στάση απέναντι στο σωματείο. Για παραδειγμα, στην αρχή μας απαγόρευαν να έχουμε πρόσβαση στους χώρους εργασίας για να ενημερώσουμε τους συναδέλφους μας.

Γενικότερα η προτροπή στους εργαζομένους είναι να μην ενημερώνουν το σωματείο για ό,τι συμβαίνει, αλλά να το συζητούν απευθείας με τον άμεσα προϊστάμενό τους για να λύσουν ένα πρόβλημα, πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ. Αυτό διαψεύστηκε και πρόσφατα, όταν μία συναδέλφισσα έμεινε έγκυος και ανησυχούσε ότι δεν θα ανανεωθεί η σύμβασή της. Έτσι, απευθύνθηκε στην προϊσταμένη της, η οποία παρ’ότι της είχε πει αρχικά ότι θα ανανεωθεί, μετά από λίγες μέρες της ανακοίνωσαν την απόλυσή της. Έπρεπε τελικά να παρέμβει το σωματείο για να πάρουν πίσω την απόφαση και να συνάψουν σύμβαση αορίστου χρόνου.

Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση εδώ.

 

Best of internet