O Πάνος Καμμένος ξεκίνησε τη θητεία του στο υπουργείο Άμυνας σαν σίφουνας, με ρίψεις στεφανιών από ελικόπτερα, μάχιμες εμφανίσεις με στρατιωτικά τζάκετ και λοιπά προβλεπόμενα γραφικά – μέχρι που χτες, με μια του δήλωση, έπαψε να έχει πλάκα.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στην Κύπρο, ο υπουργός ανέφερε ότι είναι ιδιαίτερη τιμή για τον ίδιο να βρίσκεται στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, σε «μια μονάδα επίθεσης» όπως είπε, που «όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα είναι η μονάδα που θα σηκώσει πάλι τη σημαία της λευτεριάς στα κατεχόμενα εδάφη».

 

 

 

“Και που είναι το κακό ρε αλήτη εθνοπροδότη λούμπεν; Μια χαρά δεν στα εξηγεί; Τσιράκια του Σόρος σας τσούζει ο Καμμένος”, σα να διαβάζω ήδη στα σχόλια.

 

Μιας και υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία για την Καλαμαρού μαμά όλων μας στην Κύπρο (2010), στο ίδιο στρατόπεδο (Σύνταγμα) απ’ όπου ο Πανούλης ύψωσε το φρύδι, τυχαίνει να ξέρω μερικά πράγματα για τη “μονάδα επίθεσης” ΕΛΔΥΚ και δηλώνω κατηγορηματικά οτι τυχόν Ελληνική επίθεση είναι ο ασφαλέστερος και γρηγορότερος τρόπος να πάρουν οι Τούρκοι και το άλλο μισό νησί.

 

 

 

Τι σημαίνει λοιπόν ΕΛΔΥΚ;

 

Το μότο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου είναι “Μόνο Αίμα”, ή εναλλακτικά “Έχει και πρόγευμα”.

 

 

Για τους αξιωματικούς είναι όνειρο, μιας και σημαίνει σημαντικά ανεβασμένο μηνιάτικο και γρηγορότερη άνοδο στην ιεραρχία. Οι περισσότεροι φαντάροι απο την άλλη, φοβούνται την Κύπρο πιο πολύ κι απο τον έμπολα και οι περισσότεροι απ’ όσους έχουν αρχικά επιλεγεί για την ΕΛΔΥΚ, τελικά βάζουν μέσο και το αποφεύγουν.

 

 

Στο συγκεκριμένο στρατόπεδο που ήμουν και όπου χτες βρέθηκε ο Καμμένος, μια στο τόσο γινόταν άσκηση συναγερμού. Δηλαδή βάραγε ο συναγερμός και όλοι τρέχαμε να πάμε στο πόστο μας.

Το δικό μου πόστο ήταν στην αποθήκη πυρομαχικών μαζί με ανυπόφορους Αμαλιαδαίους κάγκουρες και αποστολή μας ήταν να περιμένουμε εκεί, μέχρι να έρθουν τα φορτηγά για να φορτώσουμε τα πυρομαχικά και να φύγουμε για το “σημείο διασποράς”. Λογικά πράγματα όλα αυτά: όταν στην πέφτουνε, αδειάζεις το στρατόπεδο και διασπείρεις τις δυνάμεις σου για να τις προστατεύσεις απο βομβαρδισμό.

Περίπου δυο ώρες αργότερα, κάθε φορά, εμφανιζόταν ένας φαντάρος για να μας πει να γυρίσουμε πίσω μιας τα μισά φορτηγά δεν πήραν μπρος ποτέ και η άσκηση αναβάλλεται. Μια μέρα ένας αξιωματικός μας μίλησε επιτέλους για το περίφημο σημείο διασποράς: “Είναι δυο-τρία χιλιόμετρα προς τα ‘κει”, είπε δείχνοντας ένα σημείο στον ουρανό. Και αυτό ήταν όλο.

 

 

Η κορύφωση της στρατιωτικής μου θητειας στη Κύπρο, ήταν αναμφίβολα η επιθεώρηση της ΕΛΔΥΚ απο κάποιο στρατηγό με τσιγκελωτό μουστάκι. Επί δυο ολόκληρους μήνες ακονίζαμε το επιθετικό μας πνεύμα σκουπίζοντας/βάφοντας/καθαρίζοντας/τσαπίζοντας/γυαλίζοντας/τσουγκρανίζοντας και γενικότερα τεντώνοντας κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του στρατοπέδου. Τελικά η στρατηγάρα, ήρθε, έκανε μια δεκάλεπτη χαλαρή βολτούλα και έσπασε. Και αυτό ήταν όλο.

Μπορεί λοιπόν η ΕΛΔΥΚ να επιτεθεί; Ίσως, αν τα φαντάρια αυτοσχεδιάσουν μιμούμενα ό,τι έχουν δει στο σινεμά, μιας και το μόνο στρατιωτικό πράγμα που η φουρνιά μου έμαθε στη Κύπρο ήταν απο ποιο σημείο του όπλου βγαίνει η σφαίρα. Εκτός και αν γνώσεις του τύπου: πώς να φτιάχνεις τέλειο φραπέ με 15 κουταλιές ζάχαρη για την ανθυπολοχαγό Τάδε, πώς να κοιμάσαι περπατώντας στη περίπολο, πώς να κοιμάσαι καθιστός στη σκοπιά, πώς να κλέβεις κρουασάν απο το ΚΨΜ και πώς να παίζεις γκολφ με το όπλο αντί για μπαστούνι και πέτρες αντί για μπαλάκια, θεωρούνται απαραίτητες για κάθε ελληνόψυχο μαχίμι.

 

Στιγμιότυπο απο εκπαίδευση νεοσύλλεκτων στην ΕΛΔΥΚ

 

Απο τη στιγμή που η ΕΛΔΥΚ δρα σε μια κυρίαρχη ξένη χώρα, μια πολύ σημαντική παράμετρος που επιβάλλεται να συνυπολογιστεί, είναι η σχέση της με το ντόπιο πληθυσμό. Αποφεύγοντας τις γενικεύσεις και θεωρώντας οτι οι Κύπριοι έχουν καταρχήν κάθε λόγο να φτύνουν εμάς, τη χούντα και τον “εθνάρχη” μας, το δεδομένο είναι ένα: στη πόλη της Λευκωσίας, όπου βγαίναμε έξοδο οι Έλληνες φαντάροι, η κίνηση στους δρόμους ξεκινούσε μετά τις 22.00, όταν δηλαδή η πουστοκαλαμαράδικη πλέμπα είχε επιστρέψει στο στρατόπεδο.

Υπήρχαν φυσικά και Κύπριοι που μας λάτρευαν, όπως τα αφεντικά των κωλόμπαρων της Λευκωσίας τα οποία ζούσαν αποκλειστικά και μόνο απο τις κάβλες του Έλληνα στρατιώτη (ααχ Μαϊάμι, βασίλισσα των στριπτιτζάδικων), τα σουβλατζίδικα που ξεπουλούσαν “μιξάκια” κάθε φορά που το βραδινό στο στρατόπεδο ήταν σπανακόρυζο και φυσικά οι δεξιοί, ΑΠΟΕΛίστας και όχι μόνο, αυτοί δηλαδή που όταν ακούν “Ελλάδα” σκέφτονται “Ένωσις” και όχι “Πουστόπουστες”.

Βέβαια, εκείνες ήταν σκοτεινές εποχές, πριν την έλευση του μεγάλου στρατηλάτη:

 

 

Συμπέρασμα και συμβουλή προς τον Πάνο Καμμένο: Easy, tiger.