Aκόμη κι αν αγνοήσει κανείς το κενό βλέμμα του Πολέμαρχου Αρτέμη Σώρρα (βγαλμένου απευθείας από ταινία του Carpenter) και πάρει στην πλάκα τα αμέτρητα δισεκατομμύρια που έταξε, η φάση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον ακολούθησαν είναι κάπως αγχωτική. Μπορείς πάντα να πεις ότι είσαι πιο έξυπνος από “όλους αυτούς τους ηλίθιους”, ότι κάποιοι άνθρωποι το έκαναν από ολική αντίδραση στα πάντα (αν το τρολάρισμα δεν είχε λαιμό, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι) αλλά εντέλει αν ένας ανεκδιήγητος απατεώνας έταξε στον κόσμο 600 δις και τον πίστεψαν, τι θα πιστέψουν την επόμενη φορά;

Kι όμως αγαπητοί φίλοι, δεν είναι ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που οι άνθρωποι πίστεψαν απατεώνες. Κι αν θεωρείτε ότι δεν είναι ακριβώς το ίδιο το να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες και το να διεκδικείς την Πολεμαρχία της χώρας δώστε βάση: κάποτε ένας άσχετος έπεισε μια χώρα ότι είναι απόγονος Τσάρου και έγινε όντως Τσάρος.

Ο άρχοντας των μεταμφιέσεων και των ακάλυπτων επιταγών, Frank Abagnale

Ξέρετε εκείνο το κλισέ του σινεμά που είναι ο καλλιτέχνης απατεώνας που στο τέλος κερδίζει και όλοι τον αγαπάνε; Ε αυτός ήταν ο Frank Abagnale, o oποίος ενέπνευσε και την ταινία του 2002, Catch Me If You Can. Ο Αbagnale τη δεκαετία του ’60 κατάφερε να σπρώξει πάνω από 2 εκατομμύρια δολλάρια σε ακάλυπτες επιταγές (ποιος Καφετζόπουλος) σε 26 χώρες, παριστάνοντας μεταξύ άλλων το γιατρό, τον πιλότο, τον υπάλληλο του σωφρονιστικού συστήματος των ΗΠΑ, το δικηγόρο και τον καθηγητή πανεπιστημίου, ενώ κατάφερε να το σκάσει μέσα από τα χέρια της αστυνομίας δύο φορές πριν γίνει 21 ετών – τη μία μέσα από αεροπλάνο (!) – μέχρι που στο τέλος κατάφεραν να τον δικάσουν και να τον χώσουν για 12 χρονάκια στη μπουζού.

Κι επειδή ο Abagnale δεν ήταν απλά απατεώνας, αλλά επιστήμονας απατεώνας, έκατσε μέσα 5 χρονάκια και βγήκε για να δουλέψει για την κυβέρνηση μετά από ειδική συμφωνία. Ναι, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ τον προσέλαβε και ο Frank κατέληξε να είναι σύμβουλος και λέκτορας στην Ακαδημία του FBI, ενώ έχει ανοίξει και πετυχημένο γραφείο συμβούλων για οικονομικές απάτες.

Σας φαίνεται λίγο άκακος, έτσι δεν είναι; Το σίγουρο είναι πως ο Αρτέμης αποκλείεται να γίνει ταινία με το DiCaprio. Kαι πάμε στον:

Ο άνθρωπος που παραλίγο να γίνει βασιλιάς, Lambert Simnel

O Lambert Simnel μάλλον δε λεγόταν ούτε Lambert ούτε Simnel και σίγουρα δεν ήταν ούτε κατά διάνοια γαλαζοαίματος. Παρόλα αυτά, κάπως κατάφερε να βρεθεί στο επίκεντρο του Πόλεμου των Ρόδων, που ήταν το εμφύλιο μακελειό για το ποιανού ο οίκος θα βασιλέψει στην Αγγλία 600+ χρόνια πριν δει ο κόσμος Game of Τhrones.

Το βασικό προσόν του Lambert ήταν πως έμοιαζε λίγο με ένα από τα δολοφονημένα παιδιά του τελευταίου official βασιλιά πριν ξεκινήσει το τουρλουμπούκι (ακόμη πιο πολύ Game of Thrones), του Εδουάρδου του Δ’. Παραλίγο λοιπόν να γίνει βασιλιάς, όταν τον έκαναν πρωταγωνιστή στην αποτυχημένη επανάσταση ενάντια στον Ερρίκο τον Η’, το νικητή του Πόλεμου των Ρόδων .

Ο νέος βασιλιάς (δεν ήταν ούτε δύο χρόνια που είχε κερδίσει τον εμφύλιο) τσάκισε την ανταρσία, αλλά ενάντια σε κάθε προσδοκία τελικά έδωσε χάρη στον εγώ-καταλάθος-βρέθηκα-εδώ-τορκίζομαι Lambert.

Τελικά ο παραλίγο βασιλιάς βρήκε και δουλειά, σα βοηθός στην κουζίνα του Βασιλιά. Μπορεί να είναι κάπως ήσυχη ζωή αλλά σίγουρα καλύτερο το να κρατάς το κεφάλι σου στη θέση του. Τέλος πάντων, μπορεί ο Lambert να απέτυχε αλλά κάποιος άλλος (περίπου) τα κατάφερε να κάτσει πάνω σε ένα θρόνο:

Ο άνθρωπος που όντως έγινε βασιλιάς αν και μάλλον το μετάνιωσε, Ψευδοδημήτριος ο Α’ της Ρωσίας

Mια άλλη γαλαζοαίματη και αιματοβαμμένη φασούλα που δεν είναι τόσο famous όσο οι διάφοροι άγγλοι/γάλλοι/σκωτσέζοι μονάρχες είναι η Ρωσία. Φανταζόμαστε πως έχετε ακούσει πως υπήρχε ένας τσάρος που λεγόταν Ιβάν ο Τρομερός, έτσι;

Όταν λοιπόν εκεί στο τέλος του 16ου  όπως και στην Αγγλία έγινε φασαρία για το ποιος θα τον διαδεχτεί τον Τσάρο που πέθανε, ο Ντμίτρι, ένα τυπάκι που υποτίθεται πως ήταν ο γιος του Ιβάν (ο οποίος είχε δολοφονηθεί) εμφανίστηκε και άρχισε να μαζεύει εντός κι εκτός συνόρων υποστήριξη για να γίνει Τσάρος. Ε και με τη βοήθεια Πολωνών, Λιθουανών, γερμανών μισθοφόρων, κοζάκων και ρακούν (οκ όχι ρακούν), τελικά έγινε όντως Τσάρος.

Προφανώς φαντάζεστε πως αυτή δε θα ήταν μια αξιοσημείωτη ιστορία αν ο Ντμίτρι είχε πεθάνει στα βαθιά γεράματα, καθώς όλοι οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης κάπως έτσι ξεκίνησαν. Η βασιλεία του δεν κράτησε πολύ: Ένας από τους ευγενείς του δεν ψήθηκε ιδιαίτερα με τον Τσάρο από τα Lidl και τον έσφαξε μαζί με κάμποσους από τους υποστηρικτές του λίγο μετά το γάμο του στην πλατεία του Κρεμλίνου, για να καταλάβετε ότι το GoT είναι βγαλμένο από τη ζωή.

Κι επειδή η Ρωσία είναι ως γνωστόν η καλύτερη χώρα στον κόσμο, μετά τον πρώτο ψεύτικο Ντμίτρι ακολούθησε και δεύτερος και μετά και τρίτος.

Ο απατεώνας λύκος της Wall Street, Bernard Madoff

Για να μη μιλάμε όμως μόνο για πρίγκηπες και τσάρους, αλλά κι επειδή το κλου στην υπόθεση Σώρρα είναι τα γκαφρά, ας δούμε έναν πρόσφατο και μοντέρνο απατεώνα ολκής. O oποίος μάλιστα είχε λαιμό, μίλαγε κανονικά, δεν απειλούσε με φουσκώματα και το πιο σημαντικό: Ήταν ένα σεβαστό μέλος μιας παγκόσμιας χρηματιστικής ελίτ, της Wall Street.

Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο ponzi; Η εκπομπή του Κοντοπίδη ονομάστηκε από ένα συγκεκριμένο είδος οικονομικής απάτης, στο οποίο κάποιο τσακάλι των οικονομικών υπόσχεται πλούσιες αποδόσεις σε άτυχους επενδυτές – κορόιδα και όντως δίνει αποδόσεις σε κάποιους, αλλά με τα λεφτά από νέους επενδυτές – κορόιδα.

Η εταιρεία του Bernard Madoff ήταν πολύ γνωστή στη Wall Street και έβρισκε κορόιδα με επιστημονικό τρόπο, επί δεκαετίες και σε κλίμακα που δεν είχε φανταστεί κανείς, παρότι είχε περάσει από στενό έλεγχο πολλές φορές. Όταν ο Madoff ομολόγησε στα παιδιά του το 2008 πως το επενδυτικό κομμάτι της εταιρείας του ήταν “ένα μεγάλο ψέμα“, τα θύματα του ήταν ήδη αμέτρητα, η ζημιά σε βάρος τους τουλάχιστον 20 δις δολλάρια (μπορεί να φτάνει και τα 65 δις δολλάρια) και προφανώς δε θα πάρουν τα λεφτά τους ποτέ πίσω.

Κι επειδή ή είσαι απατεώνας ή δεν είσαι, λέγεται πως ο 78χρονος Madoff (ο οποίος έχει φάει 150 χρόνια φυλακή για τον άθλο του) συνεχίζει με επιτυχία τη δραστηριότητά του πίσω από τα κάγκελα, όπου υποτίθεται πως προσπαθεί να κερδοσκοπήσει με τις τιμές της ζεστής σοκολάτας.

Oι άνθρωποι που ξεκίνησαν έναν πόλεμο που ήδη κρατάει 14 χρόνια με ψέματα, George Bush Jr. & Tony Blair

Μόλις χτες έκλεισαν 14 χρονάκια από τότε που οι ΗΠΑ, η Αγγλία και κάτι κομπάρσοι τους μπούκαραν στο Ιράκ αφού έριξαν πρώτα μερικούς ακόμα εκατομμύρια τόνους βόμβες. Πέρα από τα τετριμμένα για δημοκρατία και ελευθερία, το επιχείρημα που μέτρησε τότε (δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο να εισβάλεις σε μια χώρα) είναι πως το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν είχε στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής (πυρηνικά, χημικά, βιολογικά) και σκόπευε να τα μοιραστεί με διάφορους τρομοκράτες, όπως αυτούς που την έπεσαν στους Δίδυμους Πύργους.

Διάφοροι διαμαρτυρήθηκαν τότε και ζήτησαν περισσότερες αποδείξεις από τις κυβερνήσεις των George Bush Jr. και Tony Blair αλλά ήταν η μειοψηφία. Τα περισσότερα ΜΜΕ βούτηξαν μέσα στο κλίμα του ηλίθιο πατριωτισμού της εποχής, έπεισαν μια μερίδα του κόσμου ότι κι άλλοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν σε άλλον έναν πόλεμο, οι Bush & Blair κέρδισαν την εισβολή τους και διάφοροι έγιναν πλούσιοι.

Προφανώς όταν πήγαν εκεί δε βρήκαν τίποτε από όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ οι ίδιες οι έρευνες που έκαναν οι κυβερνήσεις αυτές απέδειξαν πόσο αποφασισμένες ήταν οι δύο κυβερνήσεις να προχωρήσουν έτσι κι αλλιώς στoν πόλεμο. Δεν είχε σημασία όμως: ό,τι είχε γίνει δε μπορούσε να ξεγίνει.

Η αλήθεια είναι πως οι 500 χιλιάδες ίσως νεκροί Ιρακινοί, οι μερικές χιλιάδες στρατιώτες της Δύσης και το ανυπολόγιστο (ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια δολλάρια) κόστος αυτού του πολέμου που δε φαίνεται να τελειώνει 14 χρόνια μετά, είναι η πιο ακριβή απάτη της ιστορίας.