Όταν μιλάμε για τον χώρο, έχουμε συνηθίσει να τον σκεπτόμαστε ως κάτι στατικό, κάτι άκαμπτο που οποιαδήποτε μεταβολή του υπάγεται είτε στην Πολεοδομία ή στον εργολάβο που επιτελεί το ιερό έργο ανάπλασης κάποιας οικιακής κουζίνας. Με τα πεζοδρόμια της Αθήνας να μην χωράνε για περπάτημα αυτές τις μέρες, είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε για τον χώρο ανακαλώντας ένα πολύ ενδιαφέρον art project.

Το 2007, ο Leafcutter John έστησε ένα ενδιαφέρον πείραμα στο Beaconsfield Art Space. Γοητευμένος απ’ τον χώρο, ξήλωσε τα πατώματα (όπως κάνει ο κάθε άνθρωπος που γοητεύεται από έναν χώρο) και τοποθέτησε μαγνήτες και μικρόφωνα που συγκέντρωναν τον ήχο απ’ τις κινήσεις στη γκαλερί. Ο ήχος αναπαραγόταν ως ήταν και παράλληλα πυροδοτούσε ένα sample ενώ το τελικό συγχρονισμένο αποτέλεσμα ξαναγυρνούσε στον αλγόριθμο για να τροφοδοτήσει τη διαδικασία (μαζί με τα καινούρια δεδομένα) απ’ την αρχή.

Μπορούμε να θυμηθούμε την εξαιρετική συναυλία του Leafcutter John για το εξαιρετικό (και παραγνωρισμένο) του άλμπουμ “The Forest and the Sea” στο Μικρό Μουσικό Θέατρο (2005 ή 2006 αν δεν απατώμαι) με το φοβερό κοινό των 15 ολόκληρων ατόμων. Η σχιζοφρενική αυτή ολιγομελής μάζα φρόντισε να περάσει την ώρα της κοροϊδεύοντας το σετ, σε σημείο να οδηγήσουν τον Leafcutter John και τους συνεργάτες του στην απογοήτευση, ενώ στο τέλος ζητωκραύγαζαν για ανκόρ. Το ίδιο σκηνικό ξαναζήσαμε και στο Synch του 2007 (ξανά, αν δεν απατώμαι), δυστυχώς με μεγαλύτερης κλίμακας εξαγριωμένο όχλο.