Το 1985, χρονιά που οι Last Drive έκαναν το δισκογραφικό ξεκίνημά τους με το EP “Midnite Hop”, οι καλλιτεχνικές προτιμήσεις τους μαρτυρούσαν υπόγεια τις καταβολές τους από τις δουλειές των ύστερων Suicide και του Alan Vega. Παρά την έντονη επιρροή, ωστόσο, το “Midnite Hop” έχει έναν δικό του ήχο, πολύ rock ‘n’ roll για να ταυτιστεί με την ηλεκτρονική μουσική των Suicide και πολύ πειραματικό για να μπορεί να βαφτιστεί psychobilly.
Το “Midnite Hop” διαδέχθηκαν οι δίσκοι που καθιέρωσαν τους Last Drive, δίσκοι που παρότι εξαιρετικοί, έφυγαν απ’ αυτόν τον σκοτεινό ήχο που χαρακτήριζε το πρώτο ΕΡ προς άλλα μονοπάτια.
Το 1986, τα 3/4 των Last Drive υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Καρανικόλα στελέχωσαν το project “Το Φως και η Σκιά του”. Το ομώνυμο ΕΡ που κυκλοφόρησε από την Wipeout Records καταδεικνύει το παράλληλο σύμπαν που δημιουργήθηκε κάπου μακριά όταν οι Last Drive επέλεξαν το πιο «φωτεινό» γκαράζ αντί της συνέχισης του ήχου του πρώτου τους δισκογραφικού πονήματος. Το «Φως και η Σκιά του» έχει ελληνικό στίχο, αν και μικρή σημασία έχει καθώς αποκτά διακοσμητικό χαρακτήρα μέσα απ’ τα φίλτρα της φωνής και τις υψίσυχνες κιθάρες. Μόνο τα βαθιά ρυθμικά του δίσκου θα τον βοηθούσαν να επιβιώσει, αν κι αυτά δεν συναινούσαν στην ατμόσφαιρα που παροτρύνει προς την καθαρή απόλαυση και όχι προς τον προβληματισμό «τι θέλει να πει ο ποιητής;».
Πέρα από τις καταβολές από Suicide και Jesus and Mary Chain που παρατίθενται σχεδόν οπουδήποτε υπάρχει αναφορά στο ΕΡ, ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια ματιά στην ιστορική διάσταση του ήχου του για την εγχώρια μουσική. Από μόνο του, το κομμάτι “Αγάπη Χωρίς Ενθάρρυνση”, το μοναδικό μη-μπιτάτο κομμάτι του ΕΡ, προδιδει την άνοδο του dark wave της εποχής και τον διάλογο που είχε ανοίξει με τους πιο ευθείς απογόνους του rock ‘n’ roll. Ο διάλογος έκτοτε διεκόπη μέχρι να ξανανοίξει τα τελευταία χρόνια μέσω της αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος για τους Suicide αλλά και για την αξιοποίηση των αισθητικών στοιχείων του πρώιμου dark wave που δεν εκφυλλίστηκαν στο goth rock. Οι δεύτερες φωνές στο «Λέμμινγκς» μπορούν να βρεθούν σχεδόν ίδιες στις δουλειές των Last Drive αλλά και ως στάνταρ επιλογή των γκαράζ συγκροτημάτων, ενώ το ομώνυμο κομμάτι μαρτυράει την αλλαγή παραδείγματος που συντελέστηκε με τον ήχο της εποχής στην κιθαριστική τραγουδοποιία.
Το «Φως και η Σκιά του», παρά τη μικρή διάρκεια, βρίθει τέτοιων λεπτομερειών και μάλλον σ’ αυτό μπορούμε να αποδόσουμε το cult status που έχει ως χαμένο διαμάντι του ελληνικού underground. Η αόρατη δημοτικότητά του το κάνει ιδανικό για ξεκίνημα της νέας στήλης #RETROSPECTIVE, όπου θα προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το νήμα της εγχώριας μουσικής μέσα από συνέχειες και ασυνέχειες με σκοπό κάποια στιγμή να δημιουργηθεί ένα αρχείο που θα βοηθήσει να χτίσουμε μία συνεκτική αφήγηση για όλα αυτά που άνοιξαν ορίζοντες στην εγχώρια πολιτισμική παραγωγή, αλλά υποτιμήθηκαν ως ατομικά κομφόρ στις δισκοθήκες. Οποιαδήποτε βοήθεια ευπρόσδεκτη.
Προς το παρόν, ας ακούσουμε το εξαιρετικό ΕΡ στο παρακάτω playlist:
