Yπάρχει μια συγκεκριμένη φάση επιστροφής από έξοδο. Αυτή που δε γυρνάς μεθυσμένος, ερωτευμένος, μπλεγμένος σε καυγά, ενθουσιασμένος ή σε κατάθλιψη. Αυτή η τυπική, νωθρή έξοδος που συμβαίνει σε όλους πιο συχνά, που δεν συνέβη τίποτα πέρα από τα συνηθισμένα, και που για λίγο, ελάχιστα πριν κλείσεις την τηλεόραση ή τον υπολογιστή σκέφτεσαι για μια στιγμή τι θα γινόταν αν κάτι απρόσμενο άλλαζε τη ζωή σου με τρόπο θεαματικό. Μια ανεπανάληπτη εμπειρία, μια περιπέτεια. Ή κάτι τέτοιο. Και μετά το ξεχνάς. Σε κάτι τέτοιες φάσεις, μου έρχονται συχνά στο μυαλό οι Dead Moon.
Ο πυρήνας των Dead Moon είναι πολλά χρόνια εκεί έξω. Περισσότερα από ότι φαντάζεστε. Ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και βασικός συνθέτης Fred Cole ζει με το rock & roll του εδώ και 48 χρόνια, με τους Weeds, τους Lollipop Shoppe, τους Rats και άλλους. Ιδρύει τους Dead Moon μαζί με τη γυναίκα του Toody και τον Andrew Loomis το 1987. Θα παίξουν 20 χρόνια μαζί.
Οι Dead Moon, από μουσικής άποψης, δεν είναι τίποτα πρωτότυπο. Μια μίξη παλιακού garage, punk και country. Έχουν το κάτι τους όμως. Οι φίλοι τους συνήθως απλά τους λατρεύουν χωρίς να υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση, όπως λέει ένας γνωστός. Δε φτάνει μόνο το ότι γράφουν ωραία τραγούδια όπως αυτό:
Είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνουν μια μπάντα όχι απλά “καλή” αλλά και κάτι παραπάνω: κάτι που σου αλλάζει τη ζωή.
«wear a suit and tie
well I’d rather sit and die»
Οι Dead Moon το ζούνε στο δρόμο. Περάσαν ατέλειωτες ώρες της ζωής τους στην περιοδεία, στο βανάκι που κατάπινε τα ατελείωτα χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου. Ζήσαν από τη μουσική τους αλλά δεν κάνανε ποτέ μεγάλη καριέρα, ούτε καν μεσαία, άρα και η ζωή τους έμοιαζε με των κοινών θνητών, χωρίς πολυτέλειες. Αυτό σχετίζεται με τον τρόπο που γράφουν τη μουσική τους: η παραγωγή είναι μουντή και ο ήχος ξερός, τα κομμάτια απογυμνωμένα, μόνο μπάσο κιθάρα ντραμς. Η φωνή του Fred Cole είναι στριφνή, την αγαπάς ή τη μισείς. Το artwork λιτό, οι δίσκοι ηχογραφημένοι σπίτι τους σε MONO.
Η μαγεία της μπάντας είναι από αυτές που πρέπει να σκύψεις και κοιτάξεις λιγάκι προσεχτικά για να τις δεις. Είναι στις φοβερές μελωδίες που γράφουν οι Dead Moon. Είναι στο πάθος που καταθέτει στη φωνή ο Fred. Eίναι στο συναίσθημα που βγάζουν: το συναίσθημα του δρόμου, της ερημιάς, τoυ άδειου αυτοκινητόδρομου, μιας οριστικής εξόδου από την πόλη ένα βράδυ. Κι ενός ταξιδιού για κάπου άλλου και κάτι άλλο.
«Asked, “Where are you going?”
“Somewhere far away. “
She was standing at the window
I won’t forget her face
With my suitcase and my old car
I’m driving somewhere blind»
Και κάτι ακόμα πολύ προσωπικό: την αίσθηση του τι σημαίνει να ζεις το rock & roll μαζί με τη γυναίκα της ζωής σου.
«I’ve got a woman who still makes me crazy
With the shake of her nightgown»
Ο Fred Cole έχει την ικανότητα να μιλάει όλα για κοινότοπα ζητήματα με έναν πηγαίο τρόπο που χτυπάει απευθείας στην καρδιά. Για τα βιώματα του, τις γυναίκες, τις σχέσεις, την κοινωνία, τη μουσική. Όλα αυτά συγκεφαλαιώνουν την ουσία της μπάντας που είναι η ειλικρίνεια: είναι σαν εμάς, δεν κρύβουν κάτι. Μας τα δίνουν όλα. Κάτι που αποδεικνύεται σε κάθε live που παίξανε. Το απέδειξαν και σε μας ένα μήνα πριν το τελευταίο τους live, τον Νοέμβριο του 2006.
Οι Dead Moon βγάλαν αρκετούς δίσκους, που όλοι αξίζουν τουλάχιστον την προσοχή σας. Ούτως ή άλλως η προσέγγιση στην περίπτωση τους δεν γίνεται να είναι ακαδημαϊκή. Αν και διαλύθηκαν το 2006, ο Fred και η Toody συνεχίζουν ακάθεκτοι με νέο drummer σαν Pierced Arrows, σε πολύ κοντινό στυλ. Ο Andrew Loomis έπαιζε με τους Shiny Things. Δυστυχώς, ο λόγος που κάνουμε σήμερα edit αυτό το άρθρο του 2013 είναι για να προσθέσουμε χάθηκε από έμφραγμα όσο μπορέσαμε να καταλάβουμε, χτες Τρίτη 8 Μαρτίου 2016. Η ειρωνεία είναι πως είχε κερδίσει πρόσφατα τη μάχη με τον καρκίνο.
Με κάνει πολύ πιο αισιόδοξο να σκέφτομαι κάθε φορά, πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι η ζωή ενός ανθρώπου 64 χρονών, όπως του Fred Cole. Στο κάτω κάτω το rock & roll είναι κι αυτό αισιόδοξη μουσική, και οι Dead Moon παρά τις πολλές μελαγχολικές τους στιγμές, το έχουν αυτό στον πυρήνα τους. Όπως εκφράζεται αυτό σε ένα τραγούδι που αγαπάει να διασκευάζει (ξενέρωτα) μια πολύ πιο γνωστή και επιτυχημένη μπάντα, οι Pearl Jam:
“It’s ok, we’ve all seen better days”
Το οποίο είναι και η απάντηση στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου. Ίσως όλοι θα μπορούσαμε να περνάμε τις μέρες μας στο δρόμο και να παίζουμε σε μια διαφορετική πόλη κάθε βράδυ. Ίσως όχι μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Η μισή ανταμοιβή θα είναι να κερδίζεις την αγάπη και το σεβασμό του κόσμου όπως όσο και τον κέρδισαν οι Dead Moon.
(Εddie Vedder, Pearl Jam.)