Οι M.A.t.E ή αλλιώς Μeetings Along the Edge είναι μια μουσική συνεργασία που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2011 στη Θεσσαλονίκη από τους Αδαμ Σιαγα (live electronics, scratch, synths, programming, ney), Θωμα Κωστουλα (drums programming) και ενισχύθηκε στις αρχές του 2013 με τη Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη στα φωνητικά. Σύντομα ολοκληρώνουν και την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά η οποία θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2013.

Μέχρι τότε, για το άνοιγμα του καλοκαιριού, οι πέριξ της Θεσσαλονίκης μπορούν να τους δουν ν’ ανοίγουν για τον Dub Fx στις 20 Ιουνίου στο στρατόπεδο Κόδρα και στις 22 στο φεστιβάλ του underthess στον Ποταμό της Επανομής. Προτείνεται ανεπιφύλακτα να πάτε να τους δείτε, είναι μία απ’ τις λίγες μπάντες που τα λάιβ τους σε κολλάνε στον τοίχο.

 
 

 
 

Meetings ποιών, Along the Edge τίνος;

Meetings along the edge… δηλαδή συναντήσεις στο μεταίχμιο. Τον τίτλο αυτόν τον επιλέξαμε στην αρχή της συνεργασίας μας, διότι όχι μόνο εξέφραζε την προσέγγισή μας σ’ αυτό το μουσικό εγχείρημα, αλλά και την ψυχολογία μας γενικότερα. Αυτό έγινε στα τέλη του 2011 και έκτοτε δεν έχουμε ησυχάσει ακόμα..

Νιώθετε πιό κοντά στην ηλεκτρονική ή στην “αναλογική” αυτοσχεδιαστική κουλτούρα;

Θα λέγαμε και στα δύο. Παρόλο που ο ήχος μας είναι ηλεκτρονικός, εμπεριέχει φυσικά τύμπανα, φωνή και διάφορα άλλα όργανα όπως βιολί, τρομπέτα, κλαρίνο, φλάουτο και νέυ. Το αναλογικό και το ηλεκτρονικό συμπληρώνει το ένα τ’ άλλο, είτε στο επίπεδο της σύνθεσης, είτε της προιστορίας μας.

Κατά πολλούς η Θεσσαλονίκη, παρά το μικρότερο μέγεθός της, έχει πιο πρωτοποριακή πολιτιστική παραγωγή απ’ την Αθήνα. Ισχύει αυτό, και αν ναι σε τι το αποδίδετε;

Πολλοί λένε πως ισχύει… θα έπρεπε να είχαμε ζήσει και στην Αθήνα για να μπορέσουμε να το συγκρίνουμε. Ως Θεσσαλονικείς πάντως, δεν έχουμε παράπονο.. ίσως οι ρυθμοί της πόλης είναι που βοηθάνε στη δημιουργία νέων πραγμάτων ή η μυστηριακή της ατμόσφαιρα… πραγματικά δεν ξέρουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Θεσσαλονίκη είναι ένα καζάνι που βράζει.

Σε τι είδος χώρου νιώθετε πιο οικεία να παίζετε λάιβ;

Οι χώροι που θα νιώθαμε πιο άνετα για να παίζουμε θα ήταν αυτοί που θα πλησίαζαν περισσότερο στο πώς το έχουμε στήσει στο μυαλό μας. Ακριβώς αυτό δεν υπάρχει, οπότε το αμέσως επόμενο είναι ένας χώρος ζεστός με καλό ήχο (απολύτως απαράιτητο για τη φάση μας), φιλόξενος για το κοινό και χωρίς καρχαρίες. Ξέρεις κανένα τέτοιο;

Με ποιούς εγχώριους καλλιτέχνες νιώθετε “συγγένεια” ηχητικά και ευρύτερα καλλιτεχνικά;

Συγγένεια δεν θα έλεγα πως νιώθουμε με κάποιον από τους εγχώριους καλλιτέχνες, κυρίως γιατί δεν μπορεί κανείς να μας κατατάξει εύκολα λόγω του ότι έχουμε βάλει στο μπλέντερ αρκετά διαφορετικά στυλ.

 
 

Έδω 2 tracks απ’ τον επερχόμενο δίσκο τους:

 
 

Εδώ μία ιδέα του τι σημαίνει M.A.t.E. live:

 
 

Κι εδώ ένα παλαιότερο τρακ με μια ηδονοβλεπτική ματιά στον εξοπλισμό τους:

 
 

Για περισσότερα, διαβάζουμε και την πιο εκτενή συνέντευξή τους στο Paranoise.