“Yippee ki-yay, motherfucker” – John Mclane

Μια ομάδα εγκληματιών πραγματοποιεί ληστεία στον ουρανοξύστη, όπου δουλεύει η Holly McClane (Bonnie Bedelia), με το πρόσχημα της τρομοκρατικής ενέργειας, ώστε να παραπλανήσουν την αστυνομία. Μόνο που δεν ξέρουν ότι στο ίδιο κτίριο βρίσκεται εγκλωβισμένος και ο ντεντέκτιβ John McClane (Bruce Willis), o οποίος έχει φθάσει στο Λος Άντζελες για να συμφιλιωθεί με τη εν διαστάσει σύζυγο του Holly, και να περάσει την παραμονή των Χριστουγέννων μαζί της και με τα παιδιά τους.

Tι να πρωτοπείς για την επιτομή όλων των ταινιών δράσης μέχρι το 1988, η οποία αποτέλεσε μπούσουλα για οποιαδήποτε περιπέτεια ακολούθησε, καθώς πάνω στο βασικό μοτίβο της ταινίας – ένας ήρωας που μάχεται μόνος του ένα πλήθος αντιπάλων σ’ ένα απομονωμένο μέρος – έχουν βασιστεί από τότε ένας σκασμός ταινίες. Κάπως έτσι το “Speed” είναι το «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει Σ’ Ένα Λεωφορείο», το “The Rock» είναι το «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει Σ’ Ένα Νησί», το “Home Alone” είναι το «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει Μέσα Στο Σπίτι Του, Ακόμα Κι Αν Είναι 8 Χρονών Και Τον Έχουν Ξεχάσει Οι Ίδιοι Του Οι Γονείς» και το “Pulp Fiction” είναι το (τίποτα δεν είναι σαν το) “Pulp Fiction”. Και για να μην παρεξηγηθούμε, “Speed” και “The Rock” είναι μέσα στην πεντάδα καλύτερων περιπετειών της δεκαετίας του ’90.

Ότι είναι το τυρί και η σάλτσα τομάτας για την πίτσα είναι το “Die Hard” για τα Χριστούγεννα – βασικό συστατικό τους δηλαδή. Ξέχνα οποιαδήποτε λίστα με το οικογενειακό “Home Alone”, το κλασικό “It’s A Wonderful Life”, το γλυκερό “Love Actually”, το γκρούβαλο-friendly “Nightmare Before Christmas”, το παλαβό “Gremlins” ή το αιματηρό “Black Christmas” – η καλύτερη χριστουγεννιάτικη ταινία όλων των εποχώνε έχει τον τίτλο “Die Hard” και μια από τις πιο γαμάτες ελληνικής αποδόσεις ξένων τίτλων. «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει» κύριοι ή αλλιώς η αγωνιώδης προσπάθεια ενός πατέρα να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του, ώστε να περάσει τις γιορτές με τα παιδιά του. Α, και ένα γερό ξεπάστρεμα εγκληματιών/faux τρομοκρατών, οι οποίοι έχουν για μπροστάρη τους τη μακιαβελική μορφή που λέγεται Hans Gruber (όνομα δανεισμένο από ένας από τους κακούς του “Our Man Flint”), στο πρόσωπο του Alan Rickman (τον θυμάσαι σαν τον κακό δάσκαλο του Harry Potter, Severus Snape, ενώ θα έπρεπε να μην τον έχεις ξεχάσει ποτέ σαν Metatron στο “Dogma”). Και ναι, από τη στιγμή που διαδραματίζεται Χριστούγεννα, μαθαίνεις κάτι για το πνεύμα των εορτών (συγκεκριμένα πόσο σημαντικό είναι το να χαρίζεις – και εδώ ο McClane χαρίζει πολλές σφαίρες στους «τρομοκράτες») και εξυμνεί την οικογένεια (δεν έχει σημασία να «φας» καμιά δεκαριά «κακούς» για να είσαι μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά σου) δε γίνεται να μη θεωρείται παρά μια χριστουγεννιάτικη ταινία.

Οι τύποι που έγραψαν τις «48 Ώρες» και τον «Φυγά», o Steven E. De Souza και ο Jeb Stuart αντίστοιχα, στρώθηκαν κάτω και διασκεύασαν το βιβλίο του Roderick Thorp, “Nothing Lasts Forever”, από τα μακρινά 1979, και έδωσαν την ευκαιρία στον John McTiernan να φτιάξει ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό σερί, καθώς μέσα στην τριετία 1987-1990 μας έδωσε τον «Κυνηγό», το «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει» και το «Κυνήγι Του Κόκκινου Οκτώβρη». Οι σεναριογράφοι σοφά δεν απομακρύνονται από το πρωτότυπο υλικό κι κάπως έτσι πολλοί από τους αξέχαστες χαρακτήρες, διαλόγους και σκηνές της ταινίας προέρχονται απευθείας από το μυθιστόρημα, ενώ ο σκοτεινός και σοβαρός τόνος του βιβλίου αποφεύγεται ιδιοφυώς από τον σκηνοθέτη. Πάνω στη διασκευή του “Nothing Lasts Forever” θα στηριζόταν το sequel του “Detective”, ταινία του 1968 με τον Frank Sinatra, η οποία με τη σειρά της βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Thorp. Όταν ο Frankie αρνήθηκε να συμμετάσχει ο Joe Leland μετονομάστηκε σε John McClane και τα υπόλοιπα είναι κινηματογραφική ιστορία.

Ο McTiernan κάνει σεμιναριακή οικονομία κινηματογραφικού χρόνου και καταφέρνει να μη μοιάζει στα μάτια μας περιττή ούτε μία σκηνή του έργου. Ο γρήγορος ρυθμός και οι συνεχείς και αρκετά επιτυχημένες ανατροπές θα σε κάνουν να μη βαρεθείς λεπτό. Χρησιμοποιεί έντεχνα την κλειστοφοβική φύση του κτιρίου και εξαπολύει τη δράση ακριβώς τη στιγμή που αναμένει το κοινό, σκηνοθετώντας με αμείλικτη ενέργεια κάθε πλάνο του φιλμ.

Ο Bruce Willis είναι ο John McClane, ένας χαρακτήρας που βασίζεται στον αρχετυπικό Βρώμικο Χάρι, αλλά παίζει μπάλα μόνος του στην κατηγορία του αθυρόστομου, εξυπνάκια, με το δάχτυλο στη σκανδάλη και που ποτέ δε φοβάται να πεθάνει, σαρδόνιου ήρωα. Και κανένας άλλος δε θα μπορούσε να υπηρετήσει πιστότερα αυτό το ρόλο, παρά αυτός – αυτός που εκείνη την περίοδο γύριζε ακόμα τη σειρά «Αυτός, Αυτή Και Τα Μυστήρια». Και μόνο στη σκέψη ότι ο Richard Gere ήταν υποψήφιος για το συγκεκριμένο ρόλο ρίγη διαπερνούν ολόκληρο το κορμί μου κι ας έχει κάνει χαμάμ το δωμάτιο μου το DeLonghi αερόθερμο, που έχω στα πόδια μου (σ.σ. παίρνει τίποτα άραγε το site από τη γκρίζα διαφήμιση ή τζάμπα τα γράφω;).

Μουσική για το “Die Hard” έχει γράψει ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Michael Kamen. O Αμερικανός συνθέτης, που συνεργάστηκε με τους Metallica για το “S&M”, με τους Pink Floyd, τους Queen κι ένα σκασμό άλλους (μεταξύ τους και ο δικός μας Μάνος Χατζηδάκης), υπογράφει ένα score βασισμένο στην «Ενάτη Συμφωνία» του Beethoven, σε θεματικές παραλλαγές του “Singing In The Rain” (σαν φόρο τιμής στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Kubrick) και σε καμπανάκια ελκήθρου.

Κάποιες σεναριακές ατασθαλίες δεν έχουν την παραμικρή σημασία και το γεγονός ότι η ιστορία δεν είναι απολύτως πιστευτή δε μας ενδιαφέρει. Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή των θαυμάτων και τα πάντα μπορεί να συμβούν. Οπότε γι’ αυτό εδώ το διασκεσταστικότερο από τα κλασικά, και κλασικότερο από τα διασκεδαστικά, τίποτε λιγότερο από…

5/5

Πάρε και το trailer της ταινίας:

Μια Ωδή Στη Χαρά χρονιάρες μέρες: