Ο Δημήτρης (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) βγάζει βόλτα tο σκυλί του, την Μοναξιά [σ.σ. fail], και γνωρίζει την Χριστίνα (Μαρίνα Καλογήρου), όταν η τελευταία πάει να πατήσει με το αυτοκίνητο της το δύσμοιρο το ζωντανό / Ο Δημήτρης δε βγάζει ποτέ για βόλτα την Μοναξιά και έτσι δε θα γνωρίσει ποτέ την Χριστίνα. Και κάπως έτσι, εξαιτίας μιας απλής απόφασης, δημιουργούνται δύο διαφορετικές χρονικές ακολουθίες τις οποίες θπαρακολουθήσουμε για τα επόμενα 111’.

Το ρεαλιστικό σενάριο, που βασίζεται στην αρχική ιδέα του “Sliding Doors”, υπογεγραμμένο φυσικά από τον Παπακαλιάτη, πιάνει τον παλμό της εποχής, με μια περίπλοκη εξέλιξη εξαίσια δουλεμένη. Οι διάλογοι, οι οποίοι είναι πάντοτε το μεγάλου ατού του Παπακαλιάτη είναι και εδώ γρήγοροι, καθημερινοί, ζωντανοί, χιουμοριστικοί. Αποφεύγονται συνετά τα επιτηδευμένα, coelh-ικά του τσιτάτα, αφήνοντας τη φωνή του Χρόνη Νίσσιου να σε προβληματίσει με τρόπο μοναδικό.

Σκηνοθετικά ο Παπακαλιάτης χειρίζεται επαγγελματικά το θέμα του, με σεβασμό στο θεατή, και παραδίδει μια ταινία που έχει κάτι από την κομψότητα των παλιών ελληνικών κομεντί. Οι μεταβάσεις από τη μία χρονική ακολουθία στην άλλη είναι σωστά τοποθετημένες και μπορεί να μην είναι και το πλέον πρωτοποριακό αφηγηματικό τρικ, αλλά είναι άκρως αποτελεσματικές και υπηρετούνται πιστά από το πολύ καλό μοντάζ της Στέλλας Φιλιπποπούλου.

Κλέβει ασύστολα, αλλά επειδή εγώ δεν είμαι αστυνομία της Τέχνης, η οποία αν υπήρχε θα έπρεπε να είχε μπουζουριάσει εδώ και χρόνια τον Quentin Tarantino (α, ξέχασα αυτός δεν κλέβει, κάνει homage στις ταινίες που τον στιγμάτισαν), απλά θα πω ότι κάποιες φορές του βγαίνει, π.χ. η αφήγηση του ηλικιωμένου ζεύγους, η οποία θυμίζει αρκετά έντονα το “Annie Hall” του Woody Allen, ενώ μερικές άλλες είναι απλά αδιάφορο, όπως στην βόλτα του νεαρού ζευγαριού στην Πλάκα, όπου σε μία σκηνή περνάνε σε fast forward όλες οι εποχές του χρόνου ακριβώς όπως στο “Notting Hill”.

Η καρτ ποσταλ-ική Αθήνα της Πλάκας και της λατέρνας κι η Αθήνα των MAT φωτογραφίζονται άψογα από τον Γιάννη Δασκαλοθανάση, ο οποίος σκοτεινιάζει απότομα στην ιστορία του σύριζα-Παπακαλιάτη, στην οποία δε γνωρίζει ποτέ τον έρωτα της ζωής του. Το έργο είναι υπερφορτωμένο με μουσική, γουστόζικα πάντως επιλεγμένη, όπως όλες οι απόπειρες του «Χάρη» από το “Dolce Vita” (βαρέθηκα να γράφω παντού «Παπακαλιάτης»). Μερικές φορές οι σιωπές είναι πιο δυνατές και από τους AC/DC αγαπητέ Χριστόφορε.

Ο ίδιος είναι ερμηνευτικά ρηχός στις δραματικές του εξάρσεις, η Καλογήρου πείθει, ενώ οι δεύτεροι ρόλοι κλέβουν την παράσταση – κυρίως οι εκπληκτικοί Γιώργος Κωνσταντίνου και Μάρω Κοντού, οι οποίοι καταπιάνονται ξανά με το ζεύγος Αντωνάκη-Ελενίτσας από το «Η Δε Γυνή Να Φοβείται Τον Άνδρα», σε μια εμφάνιση σπάνια στιγμή έμπνευσης για τα ελληνικά δεδομένα.

Μέχρι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης να αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα και να γράψει καθαρόαιμη κωμωδία, κάτι στο οποίο είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα είναι αναπάντεχα καλός, και έως ότου ξεκινήσει τις επισκέψεις σε ψυχαναλυτή, γιατί ο ναρκισσισμός είναι μεγάλο κουσούρι (παίζει να εμφανίζεται στο 90% της ταινίας), γι’ αυτή του εδώ την προσπάθεια τίποτα λιγότερο από ένα ακομπλεξάριστο…

3,5/5

Υ.Γ. Κανένας δε φωνάζει το σκυλί του «Μοναξιά» (πολύ δηθενιά αυτό ρε παιδί μου – χειρότερο και από το «Εικοστηπρωταπριλίτσα», όνομα το οποίο αστικός μύθος υποστηρίζει ότι υπάρχει) και το σεξ πουθενά δεν γίνεται όπως το παρουσιάζει η Καλογήρου στην επίμαχη, kamasutr-ιανή σκηνή, φορώντας το κομπινεζόν ή το σουτιέν της.

Πάρε και το trailerτης ταινίας:

Από το soundtrackτης ταινίας:

Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει… Χρόνη Μίσσιο:

Ο «Χάρης» του “DolceVita: