Quantcast

“De Rouille Et D’ Os” «Σώμα Με Σώμα» (2012)

Το καινούργιο μελόδραμα του σκηνοθέτη του “Ένας Προφήτης” δεν περπατάει ούτε με τεχνητά μέλη.

LUBEN CREW

8 Δεκεμβρίου 2012

Ο Ali (o Matthias Schoenaerts της φήμης του περσινού “Bullhead”), πατέρας ενός μικρού αγοριού, μετακομίζει στη νότια Γαλλία για να βρει δουλειά. [Εργένης πατέρας που μαθαίνει τι σημαίνει ευθύνη μεγαλώνοντας το πιτσιρίκι του;  Checked.] Όταν δε φέρεται σαν τον μεγαλύτερο μαλάκα του σύμπαντος απέναντι στο παιδί του, όταν δεν πηδάει ότι κινείται και όταν δεν μπλέκει σε παράνομους πυγμαχικούς αγώνες, έρχεται πολύ κοντά με την άρτι παραπληγική και πρώην εκπαιδεύτρια φαλαινών, Stephanie (Marion Cotillard). [Άτομο με ειδικές ανάγκες που προσπαθεί να τα βρει με την παραμόρφωση του; Checked.]

Τώρα σοβαρά γιατί όλος ο κόσμος έχει τρελαθεί μ’ αυτή την ταινία; Οι αποχρώσεις της πραγματικότητας είναι εκεί, ειδωμένες μέσα από την απλά εκπληκτική, pixel-ιασμένη φωτογραφία του Stephane Fontaine, οι τύποι που έχουν αναλάβει το CGI, δηλαδή τα κομμένα πόδια της Stephanie, έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά, αλλά τίποτα παραπάνω. Όσο τεχνικά είναι συναρπαστικό, άλλο τόσο σεναριακά είναι εξοργιστικό. Η πρόθεση για ρεαλιστικό μελόδραμα, φιλτραρισμένο μέσα από την ιδιαίτερη ευαισθησία, την οποία έχει επιδείξει στη μέχρι στιγμής φιλμογραφία του ο Audiard, δεν επιτυγχάνεται ποτέ, καθώς οι υπερβολές του δεύτερου μισού μέχρι το ψεύτικο και κακού χολιγουντιανού επιπέδου φινάλε χαλάνε πάρα πολύ τις εντυπώσεις και σε κάνουν να χάνεις το ενδιαφέρον σου για την ταινία.

Εγώ προσωπικά κοίταξα τρεις φορές τα live scores του Champions League, έκανα ένα, δυο χοντροκομμένα αστεία, που θα έκαναν τους Trey Parker και Matt Stone περήφανους, και αναθεμάτισα τον εαυτό μου που συνδύασα τις πίτες με doner από του «Σάββα» με πικάντικα nachos. Οι κατάλληλες παύσεις του πρώτου μέρους εξαφανίζονται και δίνουν τη θέση τους σε μια άτσαλη δραματική μετατόπιση σχεδόν αποκλειστικά στο πρόσωπο του Ali – ε, monsieur Audiard είναι και μια παράλυτη κοπελίτσα, που έπαιζε πριν στο έργο σας, την ξεχάσατε; Ένα συναισθηματικά απογυμνωμένο, καθώς δεν υπάρχει λογική στις πράξεις των χαρακτήρων, φιλμ που αδυνατεί να εστιάσει στο κεντρικό του θέμα, που είναι η ερωτική σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Η ταινία προσπαθεί να μας πει ένα σωρό πράγματα, αλλά ξεχνάει το πιο σημαντικό, γιατί ο Ali γουστάρει την Stephanie και γιατί η Stephanie γουστάρει τον Ali – το ότι τα σώματά τους είναι αχαλίνωτα σεξουαλικά δεν μου αρκεί. Ο Schoenaerts αποπνέει μια κάποια αρρενωπότητα, φέρνοντας στο νου τον Tom Hardy των “Bronson” και “Warrior”, ενώ η γαμώτο-πόσο-όμορφη-είναι Cotillard δείχνει για ακόμα μια φορά ότι το πρόσωπο της είναι μια παλέτα συναισθημάτων, κάτι το οποίο ο σκηνοθέτης αδυνατεί να αξιοποιήσει.

Για τούτο το φιλόδοξο έργο που σπαταλάει χωρίς φειδώ ταλέντο (των συντελεστών) και χρόνο (το δικό μας), τίποτα περισσότερο από…  2.5/5

Πάρε και το trailer της ταινίας:

Οι Bon Iver με το “The Wolves (Act I And II)” από το soundtrack της ταινίας:

Best of internet