Ο 37χρονος bodybuilder Dennis (Kim Kold) ζει με τη μητέρα του (Elsebeth Steentoft) σ’ ένα προάστιο της Κοπεγχάγης. Μην έχοντας κάνει ποτέ σχέση με κάποια, ψάχνει αποτυχημένα να βρει την αληθινή αγάπη. Αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του στην Πατάγια, ύστερα από την προτροπή ενός θείου του, ο οποίος παντρεύτηκε μια κοπέλα από την Ταϊλάνδη.
Το ευαίσθητο σενάριο των Mads Matthiesen, σκηνοθέτη της ταινίας, και του Martin Zandvliet δεν έχει την πλοκή που θα συναρπάσει, αλλά αποτυπώνει με τρόπο αληθινό, παρά τις ποιητικές του αποχρώσεις, την ιστορία της καθυστερημένης ενηλικίωσης του Dennis.
Ο Matthiesen σκηνοθετεί μινιμαλιστικά, οδυνηρά αριστοτεχνικά και παραδίδεται ολόψυχα στον πρωταγωνιστή του Kim Kold, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Darren Aronofsky με τον Mickey Rourke στο “The Wrestler”, χτίζοντας ολόκληρη την ταινία πάνω του και αυτός με τη σειρά του την παίρνει στις καλογυμνασμένες πλάτες του. Ο Δανός σκηνοθέτης εξελίσσει το δικό του “Dennis” του 2008, το οποίο είχε φύγει από την Μπερλινάλε με το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας, και πραγματοποιεί έναν άθλο του σινεμά της λιτότητας, καθώς χρησιμοποιεί τις σιωπές, τα βλέμματα και τις εικόνες γεμάτες αντιθέσεις – εξαιτίας του υπερφυσικού μεγέθους του Kold – μαεστρικά. Όταν η δράση μεταφέρεται στην Ταϊλάνδη δε γίνεται να μην ανατριχιάσεις με τη ζωή των γυναικών στο παράδεισο του σεξοτουρισμού, του οποίου όλη η βρώμα και η δυσωδία μεταφέρεται στο σελιλόιντ, μέσω της φωτογραφίας-κομψοτέχνημα του Laust Trier-Mork.
Το βλέμμα του Kim Kold, τον οποίο περιμένω πως και πώς να ξαναδώ στο, εντελώς διαφορετικού ύφους και ήθους, πέμπτο sequel του “The Fast And The Furious”, γεμάτο γλυκύτητα. Συγκινεί χωρίς να εκβιάζει και μέχρι τα μισά της ταινίας θα εύχεσαι η διάταση των χεριών σου να ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να τον πάρεις μια αγκαλιά. Σε δίκαιο κόσμο θα μιλάγαμε για μεγάλα βραβεία, αλλά στην καρδιά σου θα μείνει σαν η καλύτερη αντρική ερμηνεία της χρονιάς. Ο χαρακτήρας του αποζητά την προσοχή του αντίθετου φύλου, όταν όμως την κερδίσει δεν ξέρει τι να την κάνει. Αδέξιος κοινωνικά, με δυσκολία πιάνει συζήτηση και μοιάζει να χαλαρώνει και να είναι ο εαυτός του μόνο όταν κάνει προπόνηση. Η φυσική του παρουσία τον κάνει να φαίνεται να ασφυκτιεί σε κάθε πλάνο, όπως ακριβώς ασφυκτιεί στη ζωή του – μια ζωή που ορίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από τη μητέρα του. Αχ, για τηνElsebeth Steentoft τι να πρωτογράψεις; Δεσποτική, και εύθραυστη ταυτόχρονα, ανακηρύσσεται στηνbitch μητέρα των τελευταίων ετών παίρνοντας χαλαρά τη θέση της Barbara Hershey, μητέρας τηςNatalie Portman στο “Black Swan”. O ρεαλιστικός τόνος που διακατέχει το φιλμ ενισχύεται από την παρουσία ερασιτεχνών κυρίως ηθοποιών.
Το “Teddy Bear” σαρώνει τα βραβεία, Βραβείο Σκηνοθεσίας στο συνήθως έγκυρο Φεστιβάλ του Sundanceκαι Βραβείο Κοινού στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας. Άφησε το να σαρώσει και την καρδιά σου. Για αυτή εδώ, τη μεγαλύτερη «μικρή» ταινία της χρονιάς, τίποτε λιγότερο από…
