“I know you, but we’ve never met. I’m with you and I don’t know your name. I know I’m dreaming, but it feels like more than that. It feels like a memory. How can that be?” – Jack Harper

 
 
Εξήντα χρόνια μετά από εξωγήινη εισβολή ο πλανήτης μας έχει καταστραφεί και οι ανθρωπότητα έχει μεταφερθεί στον Τιτάνα, το μεγαλύτερο από τους δορυφόρους του Κρόνου. Ο Jack Harper (Tom Cruise) μαζί με τη συνεργάτη και σύντροφο του, Victoria (Andrea Riseborough), αποτελούν μέρος μια επιχείρησης, που επιβλέπει την ασφαλή μεταφορά του νερού από τη Γη στο καινούργιο μας «σπίτι». Τι είναι όμως αυτά τα επαναλαμβανόμενα όνειρα, που στοιχειώνουν τον ύπνο του Jack, και αφορούν τη Νέα Υόρκη πριν την εισβολή και μια άγνωστη γυναίκα (Olga Kurylenko);

 
 
Βασισμένο στο ομώνυμο και αδημοσίευτο graphic novel, που ο ίδιος o σκηνοθέτης της ταινίας, Joseph Kosinski, έχει γράψει (μαζί με τον Arvid Nelson του “Rex Mundi”), τo “Oblivion” δεν είναι παρά ο προσωπικός, οπτικοακουστικά αψεγάδιαστος, φόρος τιμής του Kosinski στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας του ’70. Οργασμικής φρενίτιδας αισθητικό αριστούργημα (το ‘χει ο Kosinski όπως μας είχε αποδείξει και στο  “Tron: Legacy”), το οποίο μπορεί να πατάει πάνω σε ιδέες που έχουμε ξαναδεί (δάνεια από ταινίες όπως “Wall-E”, “Matrix”, “The Island”), αλλά δεν τις καταχράται.

 
 
Ο πυρήνας της ταινίας δεν βασίζεται στην αφηγηματική πρωτοτυπία, αλλά στην ανθρωπιά και στην οικουμενική έννοια του όρου «σπίτι». Δες τη σκηνή όπου ο Harper περιγράφει τον τελευταίο τελικό του Super Bowl και θα καταλάβεις τι εννοώ!  Καλοδεχούμενες ανατροπές, σωστή χρήση του κινηματογραφικού χρόνου και με λίγο πιο λεπτοδουλεμένο σενάριο, κυρίως όσον αφορά το τελευταίο μέρος του φιλμ, θα μιλάγαμε για μια ταινία ήδη κλασική, με φωτογραφία (του Claudio Miranda των “Zodiac”, “Tron: Legacy” και “Life Of Pi”), σκηνογραφία να σπέρνουν (τα μετα-αποκαλυπτικά τοπία της Ισλανδίας, όπου γυρίστηκε η ταινία, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας) και την πρωτότυπη μουσική επένδυση (των Anthony Gonzalez και Joseph Trapanese) να είναι μία από τις καλύτερες της χρονιάς ανεξαρτήτως είδους.

 
 
Ο έχω-κάνει-συμφωνία-με-τον-Ron-Hubbard-και-για-αυτό-δε-θα-γεράσω-ποτέ Tom Cruise θέλοντας και μη είναι ένας από τους ιδανικότερους ηθοποιούς action ταινιών και όντας άψογος επαγγελματίας σπάνια συμμετέχει σε ταινίες που προσβάλουν την αισθητική σου (αν δεν υπήρχε και αυτό το καταραμένο “Knight And Day” η θέση μου θα ήταν ατράνταχτη). Εδώ όμως δίνει, μετά από καιρό, και μια από τις πειστικότερες ερμηνείες του. Όπως και η Andrea Riseborough, η λυπημένα ψυχρή Victoria, στον πρώτο της μεγάλο ρόλο. Η Kurylenko για ακόμα μια φορά περιφέρει άσκοπα την ομορφιά της – πόσο καλύτερη θα ήταν η ταινία, αν η Jessica Chastain δεν επέλεγε το “Zero Dark Thirty” αντί αυτού;! Όσο για τον Morgan Freeman τα ‘χει πει το “South Park” ΕΔΩ.
Καλύτερο του “Prometheus”, εφάμιλλο με το χαμηλότερων τόνων “Moon”, το οποίο με τη σειρά του είχε ένα άρωμα ταινιών επιστημονικής φαντασίας του «παλιού καλού καιρού» και αποθεώθηκε τότε από τους κριτικούς, δεν μπορώ να καταλάβω πως τούτο εδώ έχει χαντακωθεί έτσι από την παλαιολιθική ελληνική σινε-κριτική. Πήγαινε να το απολαύσεις εκεί που του αξίζει, σε μια τεράστια οθόνη δηλαδή, και δε θα βγεις ζημιωμένος. Τίποτα λιγότερο από…

4/5

Πάρε και το trailer της ταινίας:

H Susanne Sundfor στο τραγούδι που ρίχνει τους τίτλους του τέλους:

http://www.youtube.com/watch?v=AVeHScYOHhY