Καθρεφτάκι, καθρεφτάκι στον τοίχο πάνω τώρα, Ποια είναι η ωραιότερη σ’ ολόκληρη την χώρα; “The Black Mirror” Οι καιροί έχουν αλλάξει. Παλιά όταν έπαιρνε η θεία σου τηλέφωνο για τη γιορτή σου μετά το «καλά είσαι;» ακολουθούσε η ερώτηση «έχεις καμιά κοπέλα/αγόρι, να παντρευτείς, να νοικοκυρευτείς;», η οποία έχει αντικατασταθεί πλέον με το «δουλεύεις πουθενά;». Κάπως έτσι έχουν αλλάξει και οι ψυχαγωγικές συνήθειες. TV series is the new movies, όπως θα έλεγε κι ο Chuck Palahniuk, και ξαφνικά όταν γνωρίζεσαι με κάποιον και θες να κάνεις μια χαλαρή κουβέντα τη θέση του «τι ταινίες βλέπεις;», έχει πάρει το «ποιες σειρές παρακολουθείς». Η πρώτη σειρά που μίλησε με καθαρά κινηματογραφικούς όρους ήταν το θρυλικό “The X-Files”, που και αυτό είχε επηρεαστεί τα μάλα από το lynch-ικό “Twin Peaks”. Aκολούθησαν πολλά έκτοτε, με τα “The Sopranos”, “24” και το φαινόμενο “Lost” να αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους, το καθένα για το δικό του ξεχωριστό λόγο. Όλο αυτό τον κατακλυσμό με μερικά τρομερά ποιοτικά και εθιστικά σήριαλ, και μερικά όχι και τόσο, τον εξηγεί άψογα η δήλωση του Kevin Spacey για το λόγο συμμετοχής του στο φετινό “House Of Cards”, “I was lucky to get into film at a time that was very interesting for drama. But if you look now, the focus is not on the same kind of films that were made in the 90s. When I look now, the most interesting plots, the most interesting characters, they are on TV”. Και ενώ οι πάντες εξυμνούν την αμερικάνικη, κυρίως καλωδιακή, τηλεόραση, υπάρχει ένας ολόκληρος θησαυρός από ιστορίες και χαρακτήρες, που περιμένει να ανακαλυφθεί στην Αγγλία. Προσεγμένες παραγωγές, καλοδουλεμένα σενάρια, εξαιρετικές ερμηνείες και κυρίως σεβασμός στο θεατή – όχι κουραστικές σεζόν των 12, 18 ή 24 επεισοδίων, αλλά των 3, 6 ή 8 με σκοπό να πουν μια ιστορία όπως της αξίζει, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος του πλατειασμού. “Sherlock”, “Dr. Who”, “Misfits”, “Luther” κι ένας σκασμός ακόμα. Υπάρχει όμως και ένα κρυμμένο διαμάντι – στην Ελλάδα τουλάχιστον – που ακούει στο όνομα “Black Mirror”. Δραματική σειρά δημιουργία του Charlie Brooker, ενός από τους σημαντικότερους γραφιάδες των ημερών μας, ένας τύπος που ξεκίνησε να γράφει κριτικές βιντεοπαιχνιδιών για το PC Zone το ’90 και πλέον αρθρογραφεί για την Guardian, κερδίζοντας το 2009 το βραβείο του Αρθογράφου της Χρονιάς, παρουσιάζει τη σειρά “-wipe”, με το ένα βραβείο να ακολουθεί το άλλο και κάνοντας τα αμερικάνικα show στιλ “The Daily Show” να μοιάζουν με τη δική μας «Ράδιο Αρβύλα». Πριν το “Black Mirror” είχε φτιάξει το ξεκαρδιστικό “Dead Set”, στο οποίο ενώ εξελίσσεται το “Big Brother” ξεσπάει επιδημία ζόμπι, με τους συμμετέχοντες στο παιχνίδι να μην έχουν, φυσικά, ιδέα, ενώ μερικά από τα χοντροκομμένα του, μερικές φορές, καλαμπούρια έχουν προκαλέσει σάλο, όπως η δήλωση του, «John Wilkes Booth, Lee Harvey Oswald, John Hinckley, Jr. – που είστε τώρα που σας χρειαζόμαστε;», ενόψει της επανεκλογής του George Bush Jr το 2004 ή η παρακάτω photoshop-ιασμένη φωτογραφία/ χιουμοριστικό σχόλιο για τη βία προς τα ζώα που υπήρχε στα “Tomb Raider”. O τύπος είναι τεράστιος και όταν αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το τηλεοπτικό δράμα το έκανε με τρόπο αναπάντεχα αξιοθαύμαστο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη καλύτερη σειρά που κυκλοφορεί εκεί έξω. Τα έξι επεισόδια, που έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής (τρία η πρώτη κι άλλα τρία η δεύτερη σεζόν), είναι αυτοτελή, με εντελώς διαφορετικό επιτελείο ηθοποιών, και εξελίσσονται σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα το καθένα, με το μοναδικό πράγμα που τα ενώνει να είναι η εξέταση των επιπτώσεων της συνεχούς προόδου της τεχνολογίας. Η εταιρεία παραγωγής του το έχει χαρακτηρίσει σαν ένα υβρίδιο του “Tales From The Crypt” και του “Twilight Zone”, το οποίο μιλάει για τις ανησυχίες του σύγχρονου κόσμου μας. Παίζοντας με τα είδη θα περάσουν μπροστά από τα μάτια σου στην πρώτη σεζόν ένα πολιτικό θρίλερ, στο οποίο ο φανταστικός πρωθυπουργός της Αγγλίας για να σώσει την απαχθείσα πριγκίπισσα της χώρας πρέπει να συνουσιαστεί με ένα γουρούνι στην κρατική τηλεόραση, μια σαρκαστική εκδοχή του μέλλοντος μας με βάση την ακόρεστη δίψα μας για ψυχαγωγικά θεάματα, στην οποία οι άνθρωποι κάνουν ποδήλατο για να τροφοδοτήσουν με ηλεκτρισμό τον κόσμο, οι παχύσαρκοι θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ οι καθημερινές δραστηριότητες διακόπτονται συνεχώς από διαφημίσεις που δεν μπορούν να παραλειφθούν ή να αγνοηθούν χωρίς χρηματική ποινή, μια εναλλακτική πραγματικότητα, στην οποία οι άνθρωποι έχουν εμφυτεύματα όπου τους επιτρέπουν να καταγράφουν ότι κάνουν, βλέπουν ή ακούν και να αναπαράγουν τις μνήμες τους όποτε θέλουν. Στη δεύτερη σεζόν μια ιστορία αγάπης, όπου μια online υπηρεσία σου επιτρέπει να μένεις σε επαφή με τους νεκρούς, η οποία χρησιμοποιεί τις δημοσιεύσεις του προφίλ σου από τα κοινωνικά δίχτυα που είσαι μέλος, μια περιπέτεια τρόμου, όπου ένα ασυνήθιστο σύμβολο στην τηλεόραση υπνωτίζει τους πάντες (επηρεασμένο από ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του “Dead Set”), ενώ στο τελευταίο, και λιγότερο πετυχημένο λόγω των αναπόφευκτων συγκρίσεων με τα προηγούμενα, επεισόδιο της σειράς εξελίσσεται μια πολιτική σάτιρα, στην οποία ένα εξαιρετικά δημοφιλές καρτούν, εξαιτίας των κωμικών του σχολίων ενάντια σε πολιτικούς και σε κάθε μορφή εξουσίας, βάζει υποψηφιότητα στις εκλογές (χμ, σου θυμίζει κάτι που συνέβη πρόσφατα σε μία γείτονα χώρα;). Η τεχνολογία αντιμετωπίζεται σαν ναρκωτικό στο “Black Mirror” και εξετάζονται κάποιες από τις παρενέργειες της. Η λεπτή γραμμή που χωρίζει την απόλαυση από τη δυσφορία είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της σειράς και ο μαύρος καθρέφτης του τίτλου δεν είναι πάρα αυτός που βρίσκουμε σε κάθε τοίχο, γραφείο και παλάμη – η ψυχρή, λαμπερή οθόνη της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του smartphone μας. Μια συναρπαστικά έξυπνη ματιά στην κουλτούρα μας με ιδέες βγαλμένες από τα μυαλά των Stephen King και Philip K. Dick. Γραμμένο με εκρηκτική δεξιοτεχνία, πολυεπίπεδο, ιδανικά ερμηνευμένο, θαρραλέα στοχαστικό και ειλικρινά στενάχωρο. Μια απελπισμένη αποκάλυψη του σύγχρονου κόσμου και του αδιεξόδου των επιλογών μας. Η άγνοια της ηθικής μπροστά στην απόλαυση της επιστήμης και μερικά από τα πιο συγκλονιστικά διλήμματα που έχεις δει να δημιουργούνται σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Ένα καθόλου ευχάριστο ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, καθώς ο επίπονα οδυνηρός πυρήνας του κάθε επεισοδίου μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι και προσεγγίζεις τα πράγματα. Και τέλος το χιούμορ του Brooker – οξύ, βέβηλο και συχνά αμφιλεγόμενο, με στοιχεία σουρεαλιστικά και απαισιόδοξα. Ο Robert Downey Jr. αγόρασε τα δικαιώματα του “Entire History Of You”, το τρίτο επεισόδιο, για την κινηματογραφική μεταφορά του, η σειρά κέρδισε το Emmy καλύτερης μίνι-σειράς και εσύ το μόνο που ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις είναι να καταναλώσεις το καλύτερο τηλεοπτικό προϊόν που κυκλοφορεί εκεί έξω, το οποίο δεν μπορεί να πάρει τίποτα λιγότερο από… 4.5/5 https://www.youtube.com/watch?v=sF_kZKVppw0 Ακολουθεί ένας από τους πιο συγκλονιστικούς μονολόγους που θα ακούσεις, δεις, διαβάσεις στη ζωή σου, παρμένος από το δεύτερο, και προσωπικό αγαπημένο, επεισόδιο της σειράς, “15 Millions Merits”: “I haven’t got a speech. I didn’t plan words. I didn’t even try to… I just knew I had to get here, to stand here and I wanted you to listen. To really listen, not just pull a face like you’re listening, like you do the rest of the time. A face that you’re feeling instead of processing. You pull a face, and poke it towards the stage and we lah-di-dah, we sing and dance and tumble around. And all you see up here, it’s not people, you don’t see people up here, it’s all fodder. And the faker the fodder, the more you love it, because fake fodder’s the only thing that works any more. It’s all that we can stomach. Actually, not quite all. Real pain, real viciousness, that, we can take. Yeah, stick a fat man up a pole. We laugh ourselves feral, because we’ve earned the right, we’ve done cell time and he’s slacking, the scum, so ha-ha-ha at him! Because we’re so out of our minds with desperation, we don’t know any better. All we know is fake fodder and buying shit. That’s how we speak to each other, how we express ourselves, is buying shit. What, I have a dream? The peak of our dreams is a new app for our Dopple, it doesn’t exist! It’s not even there! We buy shit that’s not even there. Show us something real and free and beautiful. You couldn’t. Yeah? It’d break us. We’re too numb for it. I might as well choke. It’s only so much wonder we can bear. When you find any wonder whatsoever, you dole it out in meagre portions. Only then until it’s augmented, packaged and pumped through 10,000 preassigned filters till it’s nothing more than a meaningless series of lights, while we ride day in day out, going where? Powering what? All tiny cells and tiny screens and bigger cells and bigger screens and fuck you! Fuck you, that’s what it boils down to. Fuck you for sitting there and slowly making things worse. Fuck you and your spotlight and your sanctimonious faces. Fuck you all for thinking the one thing I came close to never meant anything. For oozing around it and crushing it into a bone, into a joke. One more ugly joke in a kingdom of millions. Fuck you for happening. Fuck you for me, for us, for everyone. Fuck you!”
