Σήμερα Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου ξεκινά να προβάλλεται στο Μικρόκοσμο το Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο, η ταινία για το ελληνικό punk/post punk/new wave της δεκαετίας του 80, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Καφαντάρη και σενάριο – δημοσιογραφική επιμέλεια: Θανάση Γιαννόπουλου.

Το πόσο θα κρατήρουν οι προβολές εξαρτάται από την προσέλευση. Γενικά θα σας παροτρύναμε έντονα να πάτε να το δείτε γιατί γαμάει.

Επίσης δίνουμε 2 διπλές προσκλήσεις για την Παρασκευή 18/9 κι άλλες 3 διπλές για την Κυριακή 20/9. Στείλτε μας μήνυμα στη σελίδα μας στο Facebook, θα βάλουμε ένα μικρό αθώο κοριτσάκι να τραβήξει τα χαρτάκια με τα ονόματά σας από την κληρωτίδα και οι νικητές θα ενημερωθούν την Παρασκευή το πρωί.

Στο μεταξύ, διαβάστε το κείμενο που μας έστειλε η ομάδα παραγωγής και ψηθείτε:

Ο τίτλος της ταινίας είναι κομμάτι μιας απειλής που εκτοξεύτηκε εναντίον διαδηλωτών στις 9 Μαϊου του 1985 όταν ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής Δ. Χοχτούλας διέλυε μια πορεία που πήγαινε να ξεκινήσει από την πλατεία Εξαρχείων φωνάζοντας: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ’ όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι – τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!», πυροδοτώντας, έτσι, ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων πανεπιστημίων (στα οποία υπήρχε ακόμα άσυλο) και συγκρούσεων. Ο τίτλος της ταινίας, πέρα από την καταγραφή μιας ιστορικής στιγμής, δηλώνει και την πλήρη έλλειψη φιλικού-προστατευτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που αντιμετώπισαν (και κόντρα στην οποία συσπειρώθηκαν) τα ανεξάρτητα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80. Έτσι κι αλλιώς, η γενιά του ΄80 αντιμετωπίστηκε με τόση εχθρότητα από τους κομματικοποιημένους (δεξιούς αλλά και αριστερούς) ώστε το μόνο άσυλο στο οποίο της επιτράπηκε να κρυφτεί ήταν το ψυχιατρικό άσυλο.

Μέσα από συνεντεύξεις μελών των συγκροτημάτων του ‘80 και ατόμων που εμπλέκονταν στις μουσικές-κοινωνικές εξελίξεις αλλά και μέσω της ιστορίας μιας κοπέλας που ψάχνει ένα κασετόφωνο στη σύγχρονη Αθήνα για να ακούσει την κασέτα που είχε μαγνητοφωνίσει η μητέρα της πρίν πεθάνει στα τέλη της δεκαετίας του 80, αποτυπώνεται στην ταινία το κυρίαρχο συναίσθημα μιας εποχής (που πέρασε αλλά μοιάζει να είναι ακόμα παρούσα), όσο και κάποιων ανθρώπων που «γεννήθηκαν για να χάνουν, όχι για να διαπραγματεύονται».

Το «Άσυλο» ουσιαστικά είναι μια ταινία μυθοπλασίας που ξαφνικά ανοίγει την κοιλιά της και βγάζει από μέσα ένα ντοκιμαντέρ για να κατανοήσουμε καλύτερα τα όσα λένε τα μέλη των συγκροτημάτων στο κομμάτι του ντοκιμαντέρ. Η μυθοπλασία στη συγκεκριμένη περίπτωση βοηθάει να αποδοθούν συναισθηματικά αλλά και συμβολικά στοιχεία του ‘80 στην Ελλάδα, που ο αέρας είχε άρωμα από τσιχλόφουσκα και προτηγανισμένες πατάτες και στα χαμπουργκεράδικα οι νεοφώτιστοι στην ευδαιμονία, κοινωνούσαν σάρκα και κέτσαπ Θεού.

Η δεκαετία του ’80 ήταν, για όσους την έζησαν, ένα μουσικό δάσος –απειλητικό σαν εκείνο των Cure, με σκοτεινάπεράσματα σαν αυτά που έλεγαν οι Bauhaus αλλά και γεμάτο δολοφονική λάσπη όπως εκείνα της Καμπότζης που τα πρότειναν ανεπιφύλακτα για διακοπές οι Dead Kennedys. Η μουσική ήταν ένα δάσος αλλά μια ταινία διαρκεί 100 λεπτά, άντε 120… Έτσι, από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε τα γυρίσματα αναγκαστήκαμε να βάλουμε περιορισμούς -αυθαίρετους βέβαια- ώστε να περιορίσουμε το θέμα και να το παρουσιάσουμε όσο το δυνατό πληρέστερα.

Πρώτος περιορισμός, το μουσικό είδος: μόνο δεκαετία του ’80 και μόνο punk, post punk, new wave.

Δεύτερος περιορισμός, ο τόπος: ασχοληθήκαμε μόνο με την αθηναϊκή σκηνή γιατί, εκτός των άλλων, δεν ήταν δυνατό για το συνεργείο να ταξιδέψει σε άλλες πόλεις.

Τρίτος περιορισμός, ο τρόπος κυκλοφορίας της μουσικής: επιλέξαμε να καταγράψουμε την πορεία της ανεξάρτητης σκηνής, των συγκροτημάτων δηλαδή που κυκλοφόρησαν τη δουλειά τους μόνοι τους ή σε ανεξάρτητες εταιρείες. Κι έτσι, σε αυτή την ταινία δεν θα δεις τις Τρύπες, τους Sharp Ties, τους TVC τους Mushrooms, τους Fear Condition και τόσα άλλα συγκροτήματα που λατρέψαμε.

Τώρα που η ταινία ξεκινάει την πορεία της στις σκοτεινές αίθουσες έχουμε μια κρυφή ελπίδα -να τη δει κάποιος εκεί έξω και να πει ότι ακριβώς είπαμε κι εμείς, βλέποντας παλιότερα ντοκιμαντέρ σχετικά με το θέμα: «ε, όχι ρε σεις -δεν ήταν μόνο έτσι τα πράγματα!» Κι αυτό να τον ωθήσει στο να φτιάξει μια καινούργια ταινία, γιατί κι εμείς κάπως έτσι ξεκινήσαμε -φτιάξαμε αυτό που θέλαμε να δούμε. Σειρά σας τώρα…

Για τις προβολές ενημερώνεστε από εδώ.