Quantcast

«Τα Μυθικά Πλάσματα Του Νότου» (2012)

ή αλλιώς η μεγαλύτερη κινηματογραφική απάτη της χρονιάς

El Duderino

8 Φεβρουαρίου 2013

“All the time, everywhere, everything’s hearts are beating and squirting and talking to each other the ways I can’t understand. Most Of the time they probably be saying: I’m hungry or I gotta poop”

 

Σε μια καλύβα στους βάλτους της Νέας Ορλεάνης και σε μια περιοχή που λέγεται Bathtub, μια κοινότητα αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο με ένα ανάχωμα, η εξάχρονη Hushpuppy (Quvenzhane Wallis) μεγαλώνει μαζί με τον Wink (Dwight Henry), τον εμετικό μέθυσο πατέρα της, που τη δέρνει και της φωνάζει συνεχώς. Εν τω μεταξύ στην Αρκτική, μετά την αποκόλληση ενός παγόβουνου, κατεψυγμένοι, προϊστορικοί βούβαλοι παρασύρονται στον Ωκεανό.

Δράμα φαντασίας το ντεμπούτο του Benh Zeitlin, o οποίος σε σκηνοθεσία και σενάριο (διασκευασμένο μαζί με τη συγγραφέα, Lucy Alibar, του μονόπρακτου “Juicy And Delicious” πάνω στο οποίο βασίζεται το “Beasts…”) υπογράφει την ανεξάρτητη έκπληξη της χρονιάς. Αλληγορικά στοιχεία, φαντασία και ωμός ρεαλισμός μπλέκουν τα μπούτια τους σ’ αυτήν εδώ την σκληρή ιστορία ενηλικίωσης. Με indie επιτήδευση φτιάχνει μια ταινία βαρετή, κουραστικά ακατανόητη και δήθεν για τα ανθρώπινα ένστικτα και τη δύναμη της Φύσης. Υπερβολική χρήση κουνημένης κάμερας και μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων, οι οποίοι προβαίνουν στις πιο απερίσκεπτες πράξεις, Αξιομνημόνευτα μέτρια και μέτρια αξιομνημόνευτη αυτό εδώ δεν είναι το αριστούργημα που όλοι θέλουν να σε πείσουν ότι είναι. Εμένα με άφησε συναισθηματικά αδιάφορο απέναντι της, σαν τα παγόβουνα/φυλακές των Κτηνών του πρωτότυπου τίτλου. Ειδικά στο τελευταίο μέρος του φιλμ, όπου η Hushpuppy ξεκινάει προς αναζήτηση της μητέρας της και καταλήγει στα «Ηλύσια Πεδία», χάνεται η μπάλα εντελώς.

Ακατέργαστη ζωντάνια στη φωτογραφία του Ben Richardson και τεράστια μαγκιά η επιλογή ενός ερασιτεχνικού επιτελείου ηθοποιών με μπροστάρισα την εκπληκτική (;) πιτσιρίκα Wallis με την σαν αγρίμι παρουσία της, μια παρουσία γεμάτη faux οργή και βαρύγδουπη (κινηματογραφική) σοφία και εξαιτίας της οποίας γίνεται η νεότερη υποψήφια πρώτου γυναικείου ρόλου στα χρονικά των Όσκαρ με τη φετινή υποψηφιότητα για το “Beasts…”.  Όλα μοιάζουν (ύποπτα) μαγικά καθώς η Court 13, η ομάδα παραγωγής του έργου, επέλεξε τη μικρή επειδή μπορούσε να ρεύεται όποτε ήθελε, ενώ ο Henry δεν ήταν παρά ο φούρναρης, που τους ετοίμαζε το πρωινό.

Ποτέ ενενήντα λεπτά δεν έμοιαζαν πιο βασανιστικά. Εντάξει, πλάκα κάνω, υπάρχει κι αυτό το προχθεσινό Ελλάδα-Ελβετία που δεν κοντράρεται με τίποτα. Το hype όμως γύρω από αυτή την ταινία χρήζει πανεπιστημιακής διατριβής με focus στις καπιταλιστικές ενοχές που, μέσω του θριάμβου ενός ιθαγενικού τρόπου ζωής πάνω στο δυτικό, εξαφανίζονται και στις new age/eco-friendly αναζητήσεις των δημιουργών του. Αν θες να δεις κάτι παρόμοιου ύφους, αλλά αληθινό αριστούργημα, μακριά από τους προβολείς του Sundance και των Oscars, αναζήτησε το “The Fall” του Tarsem Singh και ψάρωσε με την ερμηνεία της Catinca Untaru – κι ας μην το έχει προτείνει ο Obama στη Oprah, όπως αυτό εδώ, το οποίο δεν μπορεί να πάρει τίποτα παραπάνω από…

2,5/5

Πάρε και το trailer της ταινίας:

Πάρε κι ένα κομμάτι από το ομολογουμένως καλοδουλεμένο soundtrack της ταινίας:

 

Best of internet