Ο Philippe Halsman είναι αναμφίβολα ένας απ τους χαρισματικούς φωτογράφους πορτρέτων. Ο φακός του έχει απαθανατίσει ηθοποιούς, χορευτές, μουσικούς, συγγραφείς, πολιτικούς, με ομολογουμένως εξαιρετική επιτυχία. Ασπρόμαυρα κυρίως πορτραίτα, αλλά όχι μόνο, πότε προφίλ, ανφάς, ¾, πλάτη. Άλλοτε σκληρές – άκαμπτες πόζες, πότε τρυφερές, υποσχόμενα γοητευτικές, σατιρικές, αυτοσαρκαστικές και πέρα για πέρα χαμογελαστές. Ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το όνειρο, και δείχνει να κατακτά ίσως το ενδιάμεσο όταν με το «Jump Βοοκ» βάζει διάσημους να αιωρηθούν λίγα δευτερόλεπτα για τον φακό του.

«Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ζήτησα από κάθε διάσημο ή σημαντικό πρόσωπο που είχα φωτογραφίσει, να κάνει ένα άλμα για μένα. Ήμουν πραγματικά περίεργος μιας και η ζωή μας έχει διδάξει να ελέγχουμε τις εκφράσεις του προσώπου μας, αλλά όχι και τα άλματα μας. Ήθελα μέσα από ένα άλμα να αποκαλύπτουν την φιλοδοξία, την ανασφάλεια και άλλα πολλά χαρακτηριστικά.»

Το σουρεαλιστικό κομμάτι του Halsman είναι έντονο. Έχει δουλέψει με τους Jean Cocteau, Hitchcock, Fernandel αποκομίζοντας φανταστικό υλικό. Παρόλα αυτά βασική περσόνα και εκφραστής του Halsman όταν εμπλέκεται με το εξωπραγματικό, είναι αδιαμφισβήτητα ο Salvador Dali. Μαζί έχουν την πιο ασυνήθιστη χημεία. Τις πιο αξιοπερίεργες λήψεις:

 

“Some of my colleagues think I damage my reputation as a serious photographer by publishing “silly and tricky” manipulated photographs like the ones I did of Dali — which mostly expressed abstract ideas.  I believe they are wrong.” –P.H.