Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι πριν δύο χρόνια: τέλη Ιουλίου ή αρχές Αυγούστου, η Αθήνα ήταν μία πόλη χαμένη, μία πόλη νεκρή. Έμενα σ’ ένα σπίτι που παρ’ όλα τα κάλλη του είχε το κακό χαρακτηριστικό ν’ αποτελεί ψυγείο τον χειμώνα και φούρνο το καλοκαίρι και οι συγκάτοικοί είχαν εγκαταλείψει για τα νησιά του Αιγαίου, παρέα με το 80% των κατοίκων της πρωτεύουσας. Ο μόνος ήχος στη γειτονιά ερχόταν απ’ τα ηχεία και τον ανεμιστήρα και το άδειο σπίτι αποτελούσε ζοφερό ενισχυτή αυτής της μετα-αποκαλυπτικής νηνεμίας.

Ήταν η μέρα που η Χίλαρυ Κλίντον πραγματοποιούσε επίσκεψη στα καθ’ ημάς και είχε τύχει να χρειαστεί να περπατήσω το μισό κέντρο εκείνη τη μέρα. Η θερμοκρασία υπερέβαινε τους 40 βαθμούς και αν τύχαινε να σκοντάψω, η άσφαλτος θα μου προκαλούσε εγκαύματα τρίτου βαθμού, ενώ κανείς άνθρωπος δεν θα βρισκόταν να με βοηθήσει να σηκωθώ. Απ’ όσο επέτρεπε η αντηλιά να δεις, η Πατησίων έμοιαζε με εγκαταλελειμμένη στρατιωτική βάση στη μέση της ερήμου και η Κάνιγγος με σταθμό που όλες οι γραμμές έχουν ξεχάσει. Την πιο εντυπωσιακή εικόνα, ωστόσο, παρείχαν η Ακαδημίας και η Βασιλίσσης Σοφίας: τη συνέχεια των άδειων δρόμων διέκοπταν μόνο αστυνομικοί, περιπολικά και αύρες, ενώ οι λίγοι μη-ένστολοι που μπορούσαν να βρεθούν ήταν στοιβαγμένοι ανα δεκάδες σε τουριστικά πούλμαν, ημι-αόρατοι πίσω απ’ τα ημι-φιμέ τζάμια. Αυτή θα ήταν η εικόνα της Αθήνας μετά από μία πυρηνική καταστροφή.

Και πώς το ξέρω αυτό; Επειδή έμοιαζε με τα τοπία που περιπλανιόμουν εκείνες τις μέρες στο Fallout: New Vegas.

Κακά τα ψέματα, όποιος ή όποια κι αν είσαι έχεις παίξει βίντεο γκέημς στη ζωή σου. Και άμα ξεμείνεις μόνος σου σε μία πόλη που κι η απλή βόλτα θέλει πραγματικό αγώνα μέσα στον καύσωνα, θα τα επισκεφθείς ξανά, αφού έχεις κατεβάσει τη μισή αδιάβαστη βιβλιοθήκη σου και αφού έχεις δει τις τηλεοπτικές σειρές που είναι ωραίες, αυτές που παλεύονται και λίγες απ’ αυτές που δεν παλεύονται.

Έλαχε η επίσκεψή μου στον κόσμο των βίντεο γκέημς εκείνο το καλοκαίρι να είναι μέσω του τέταρτου σίκουελ μίας σειράς παιχνιδιών που φημίζονται για την πρωτοτυπία, την ευφυία και τη βαθύτητά τους. Όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων, η σειρά έχει σκληροπυρηνικούς θαυμαστές και μάλιστα πολύ ιδιαίτερους. Δεν ξέρω, ακόμα και σήμερα, πώς συζητιούνται τα Fallout στον κύκλο των gamers. Ξέρω όμως ότι αποτελούν θέμα συζήτησης και έξω απ’ αυτούς, όπου οι συζητήσεις γίνονται με κοινωνικοπολιτικούς, ιστορικούς και αισθητικούς όρους. Τα Fallout κέρδισαν με το σπαθί τους το δικαίωμα να συζητιούνται ως σύγχρονα αριστουργήματα ψηφιακής τέχνης που η παραμικρή τους λεπτομέρεια δημιουργεί αντίστοιχη ροή σκέψεων και προβληματισμών με τα “Παπούτσια του Χωρικού” του Βαν Γκογκ.

Μετά από μία πυρηνική αποκάλυψη, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα οι άνθρωποι να βγουν απ’ τα πυρηνικά καταφύγια. Αυτό που έχει μείνει πίσω είναι τα απομεινάρια μίας παλιάς Αμερικής και η πρόκληση να ξαναχτιστεί ο κόσμος. Το Fallout: New Vegas τοποθετείται στο σημείο που έχει αρχίσει να εδραιώνεται η προϊστορία-μετά-την-ιστορία, που έχουν περάσει χρόνια απ’ όταν το πλήθος εγκατέλειψε τα καταφύγια, πλην όμως όχι αρκετά ώστε να επανέλθει η Αμερική στην προηγούμενη κατάσταση. Στην ευρύτερη περιοχή της Νεβάδα, μαίνεται ένας πόλεμος με διακύβευμα την τύχη του φράγματος Hoover. O παίχτης έχει τον ρόλο ενός κούριερ που δέχεται επίθεση κατά τη μεταφορά ενός πακέτου, του οποίου το περιέχομενο αγνοεί και η ιστορία χτίζεται γύρω απ’ την αναζήτηση του παίχτη να βρει την αιτία και το πρόσωπο πίσω απ’ την επίθεση.

Αξίζει να ρίξουμε μία ματιά στην ξεχωριστή αισθητική του παιχνιδιού και η αισθητική δεν είναι θέμα ποιότητας γραφικών, πράγμα που δεν θα μπορούσα να κρίνω ούτως ή άλλως. Αφορά την ξεχωριστή προσέγγιση στο ζήτημα των εικόνων, την οπτική και νοηματική πληροφορία των “κάδρων” του New Vegas.

Το τοπίο είναι γεμάτο αντιφατικές εικόνες και τοποθετεί συνεχώς δείγματα υψηλής τεχνολογίας σε ετερόκλητο πολεοδομικό περιβάλλον: χωριά, παλαιές επαρχιακές περιφραγμένες κωμοπόλεις που τζόγου, στρατόπεδα, μέχρι και το ίδιο το Vegas Strip, το περίφημο κέντρο του Las Vegas που φιλοξενεί όλα τα καζίνο. Ερείπια που δεν έχουν επισκευαστεί στεγάζουν ρομπότ προχωρημένης τεχνολογίας. Ένας μηχανικός σκύλος ξαπλώνει δίπλα στο αφεντικό του και ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι το “Blue Moon” του Σινάτρα από ένα τρανζιστοράκι του 1950. Τα όπλα μαρτυρούν τεχνολογική εξέλιξη, ενώ όλα τα στοιχεία πολιτισμού δεν χρειάστηκε να προχωρήσουν πέρα από κάποια στιγμή της Ιστορίας.

Στην ποπ κουλτούρα, όποτε χτίζεται μία ιστορία γύρω απ’ την πυρηνική καταστροφή (πολιτισμικό σουβενίρ του Ψυχρού Πολέμου στην αμερικάνικη δημιουργικότητα), η ρημαγμένη γη χρησίμευε απλά ως αφορμή για να δικαιολογηθούν ισχυρότερα όπλα στις συνήθεις μάτσο κορυφώσεις των ταινιών δράσης. Το New Vegas αντίθετα, ξεχωρίζει ως ένα εξαιρετικό δείγμα μετα-αποκαλυπτικού ρεαλισμού και η εμμονή στη λεπτομέρεια είναι εντυπωσιακή. Έχει συμβεί μία πυρηνική καταστροφή που έκλεισε τους ανθρώπους για έναν αιώνα σε χωριστά καταφύγια. Σ’ αυτό το διάστημα, η αμερικάνικη κοινότητα κατακερματίστηκε σε πολλούς μικρούς διαφορετικούς πολιτισμούς που αδυνατούσαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Οι γενιές άλλαξαν και οι πιο πρόσφατες φουρνιές ανατράφηκαν σε ριζικά διαφορετικές συνθήκες. Πρώτο τους μέλημά τους θα ήταν ο οπλισμός και η προώθηση της τεχνολογίας που διασφαλίζει την επιβίωση της κοινότητας και όχι π.χ. οι μεταφορές ή η καλλιέργεια των τεχνών (που τείνουν ούτως ή άλλως να δεινοπαθούν σε εποχές που η επιβίωση γίνεται διακύβευμα).

Αυτά τα υπόρρητα στοιχεία της μυθοπλασίας του Fallout είναι που εκλογικεύουν τις αντιφάσεις που βλέπουμε στις εικόνες του. Ο προχωρημένος αυτός οπλισμός μεταφέρεται πάνω σε παλαιάς κοπής καμιόνια. Η περίπλοκη τεχνολογία αφορά μόνο επιχειρηματικές και στρατιωτικές λειτουργίες. Μέσα από το καμουφλάζ της υποτιμημένης τέχνης των Video Games, το Fallout έρχεται να πάρει θέση σε ένα από τα πιο σοβαρά ερωτήματα της ανθρωπότητας και απαντάει πως ο κάθε πολιτισμός είναι αποτέλεσμα κάποιας κοινωνικής οργάνωσης και σε περίπτωση διάλυσής της θα καταρρεύσουν μαζί, συμπαρασσύροντας κάθε πρόοδο, κάθε κεκτημένο, κάθε θεωρία, κάθε γνώση, πλην αυτών που θα χρησίμευαν στην πολεμική παλινόρθωση.

Μία τελευταία πτυχή της αισθητικής του που αξίζει να σημειωθεί, αφορά τη σχέση του New Vegas με το υπάρχον Las Vegas, την μυστικοπαθή πόλη του καπιταλισμού της τύχης που ό,τι συμβαίνει πάνω στο σώμα της, οφείλει να μείνει εκεί (“What happens in Vegas, stays in Vegas”). Σήμερα αποτελεί την πόλη που φαινομενικά επισκέπτεται ο κάθε πολίτης από ένα οικονομικό στάτους και πάνω για τζόγο και έκλυτο βίο, για αγοραίες συνήθειες που παρουσιάζονται ως “εξαγνιστικές”. Το New Vegas ισχυρίζεται πως μετά την καταστροφή, μπορεί τα κτίρια της πόλης να μην είναι πια κατοικήσιμα, αλλά η οικονομία των καζίνο – με τη βοήθεια στρατού και αστυνομίας – θα ξανασηκωθούν γρήγορα με τα νέον φώτα τους να λάμπουν σαρκαστικά πάνω στο ρημαγμένο τοπίο. Και δηλώνει πώς όλο αυτό ενυπάρχει στην τωρινή κατάσταση του Las Vegas: στο ρηχό σύμβολο των μιμητών του Έλβις, στον μονόπλευρο ανορθολογισμό των τζογαδόρων και στη βιομηχανία του σεξ.

Όμως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του παιχνιδιού είναι το Πολιτικό. Το New Vegas χτίζεται πάνω στο ερώτημα της διακυβέρνησης της Νεβάδα και εδώ είναι που επιδεικνύει μία διαύγεια την οποία θα ζήλευαν (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ζηλεύουν) οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτικοί φιλόσοφοι.

Ταξιδεύοντας κανείς στη Mojave Wasteland, θα συναντήσει πολλούς διαφορετικούς τρόπους οργάνωσης. Υπάρχει η κοινοτική ζωή (όπως στο χωριό απ’ το οποίο ξεκινάει το παιχνίδι και σε άλλες μικρές πόλεις που συναντάει στην πορεία), η στρατιωτική οργάνωση (όπως αυτή των στρατοπέδων του NCR και της Λεγεώνας του Καίσαρα) ή η κάθετη οικονομική ιεραρχία (όπως αυτή του New Vegas ή της συνοικίας του εγκλήματος, του μικρού τζόγου και της πορνείας). Το συνολικό τοπίο της Mojave Wasteland λοιπόν είναι ακραία διαιρεμένο και εμφανίζει διαφορετικά πολιτικά συστήματα.

Το χαρακτηριστικό αυτών των κοινωνιών που συναντάει ο παίχτης είναι ότι όλες έχουν συγκεκριμένα εδαφικά όρια. Δεν έχουν εμπορικές ή άλλες σχέσεις μεταξύ τους. Συναντιούνται σπάνια, μόνο για να έρθουν σε γειτονικό κατακτητικό πόλεμο και όλες φυλάσσονται από οπλισμένα μέλη που σκοπό έχουν να διασφαλίσουν το απόρθητο των τειχών.

Όταν ξεκινάει το παιχνίδι λοιπόν, η κατάσταση θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την εποχή της φεουδαρχίας: διακριτές κοινότητες χωρίς μετακινήσεις και με σχετικά αυτάρκη οικονομία. Οι περισσότερες έχουν κάθετη ιεραρχία, αλλά είναι και κάποιες – όπως η πόλη απ’ την οποία ξεκινάει το παιχνίδι – που δείχνουν να αρκούνται σ’ έναν απλό οριζόντιο καταμερισμό της εργασίας. Όπως και να’ χει, η Νεβάδα δεν είναι συγκροτημένη ως πολιτεία, με κάποιο κοινό δίκτυο παραγωγικών σχέσεων.

Ωστόσο, κάποιες απ’ τις κοινότητες – αυτές με αυστηρή κάθετη ιεραρχία – φαίνεται να έχουν την τάση να συγκροτούν πιο οργανωμένα πολιτικά συστήματα. Ο στρατός του NCR αποτελεί ένα καλά οργανωμένο στρατιωτικό σώμα – με αρκετές ομοιότητες με τους εθνικούς στρατούς της Ιστορίας – που λόγω οπλισμού και αποσαφηνισμένου τρόπου λειτουργίας, έχει τη δυνατότητα να προωθήσει δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Αντίστοιχη είναι και η περίπτωση της Λεγεώνας του Καίσαρα που θυμίζει περισσότερο φασιστικό σώμα με σαφείς επεκτατικούς σκοπούς. Υπάρχει και η περίπτωση του Mr. House, του ανθρώπου που ελέγχει το Vegas Strip και την αστυνομία του, ο οποίος έχει συσσωρεύσει πλούτο και πολιτική εξουσία και βρίσκεται σε θέση που είναι ανάγκη να επεκτείνει το πεδίο εμπορικής εκμετάλλευσης έξω από τα όρια του Strip.

Το φράγμα του Hoover είναι η πηγή νερού και ηλεκτρισμού όλης της πολιτείας και συνεπώς είναι το μόνο κοινό σε ολόκληρη τη Νεβάδα. Καθώς και οι τρεις δυνάμεις που έχουν συσσωρεύσει πλούτο και εξουσία δείχνουν να θέλουν να διαλύσουν την παλιά κοινοτική ζωή και να εγκαθιδρύσουν ένα διευρυμένο ενιαίο πλέγμα παραγωγικών σχέσεων, το φράγμα του Hoover αποτελεί ιδανικό αφετηριακό σημείο. Η τύχη του Hoover Dam αποτελεί το μόνο ζήτημα που θα έσπαγε τα σύνορα των επιμέρους κοινοτήτων και θα τις εξανάγκαζε να συγκροτηθούν σε ενιαίο πολίτευμα με ενιαίο νομικό και διοικητικό καθεστώς, και συνεπώς με κοινό τρόπο παραγωγής. Άρα, ανεξαρτήτως των συνθηκών της περίφραξης (όποιος κι αν κερδίσει τη μάχη κοινώς), το αποτέλεσμα θα είναι αναπόφευκτα η μετάβαση σε ένα νέο, ευρύτερο παραγωγικό μοντέλο.

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο παίχτης παρουσιάζεται με 4 επιλογές για την κατάληξη της υπόθεσης.

Η μία επιλογή είναι να ταχθεί στο πλευρό της Λεγεώνας του Καίσαρα, η οποία πραγματοποιεί μία επίθεση για να καταλάβει το φράγμα με διαθέσεις που κινούνται στην κατεύθυνση της επιβολής ενός δικτατορικού καθεστώτος. Απ’ την κατάκτηση των περιοχών επιστρατεύουν σκλάβους οι οποίοι συνεισφέρουν με τη σειρά τους στην ατέρμονη επέκταση της κυριαρχίας τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η υποταγή ή εξολόθρευση πληθυσμών της ευρύτερης περιοχής της Νεβάδα και η ολοκληρωτική διάλυση των παλαιών κοινοτήτων για χάρη της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας του Καίσαρα.

Η άλλη επιλογή είναι να συνεισφέρει στα σχέδια του Mr. House, του μυστηριώδους ιδιοκτήτη του Vegas Strip. Το αποτέλεσμα μίας τέτοιας συμμαχίας οδηγεί στη διάλυση της Λεγεώνας του Καίσαρα, τον εκτοπισμό του στρατού του NCR απ’ το New Vegas και τη συγκέντρωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στα χέρια του Mr. House. Αναγκαστικά, καθώς ο Mr. House ελέγχει τη βασική παροχή ενέργειας και νερού, σχηματίζεται ένα σύστημα για την εμπορική ανταλλαγή που αναπόφευκτα θα σπάσει τον εδαφικό περιορισμό και θα θεσπίσει νέες παραγωγικές σχέσεις και κοινά νομίσματα για ανταλλαγή, που με τη σειρά τους θα επιτρέψουν τη συσσώρευση. Η νίκη του Mr. House θα σημάνει τη μετάβαση στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής για όλη την περιφέρεια.

Η νίκη του NCR θα αποτελέσει ένα μίγμα των παραπάνω περιπτώσεων. Θα ανακηρύξουν το στρατιωτικό σώμα απόλυτη νομική αρχή πάνω από τη Mojave Wasteland χωρίς να διαταράξουν ιδιαίτερα τις υπάρχουσες σχέσεις, αν εξαιρέσουμε τους διωγμούς των οριζόντια οργανωμένων κοινοτήτων, των οποίων ο τρόπος διοίκησης δεν συμβαδίζει με τις επιταγές του στρατού. Το αποτέλεσμα και πάλι ωστόσο θα είναι μακροπρόθεσμα η πολιτική και παραγωγική ενοποίηση της Νεβάδα.

Η λέξη-κλειδί γι’ αυτές τις τρεις περιπτώσεις είναι το επίρρημα “αναπόφευκτα”. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν προσωπική επιλογή της Λεγεώνας του Καίσαρα να προσπαθήσει να καταλάβει το φράγμα του Hoover, πράγμα που μια προσεκτική ανάλυση θα μας αποκαλύψει ότι δεν ισχύει. Η μιλιταριστική οργάνωση της Λεγεώνας, καθώς δεν έχει παραγωγή που να την καθιστά αυτάρκη, αναγκαστικά λυμαίνεται τους καρπούς της παραγωγής άλλων κοινοτήτων, που εγείρει ένα ζήτημα ελέγχου του πληθυσμού των κατακτημένων περιοχών. Η μόνη πραγματική δυνατότητα είναι η ενσωμάτωση μέρους των αποκτηθέντων σκλάβων στο στρατιωτικό σώμα, το οποίο αδυνατεί να υπάρξει χωρίς την επεκτατική διάθεση της λεγεώνας. Όλο αυτό τροφοδοτεί μία διαδικασία συνεχούς κατάκτησης που αναπόφευκτα οδηγεί στην προσπάθεια να καταλάβουν το φράγμα του Hoover.

Αντίστοιχα, ένα εύλογο ερώτημα προκύπτει και για την ετοιμότητα του Mr. House και του στρατού του NCR να διαχειριστούν πολιτικά την ήττα της Λεγεώνας ενοποιώντας με τον δικό τους τρόπο τη Νεβάδα. Ο Mr. House διαχειρίζεται την οικονομική ζωή του Vegas Strip. Από ένα σημείο και μετά, ο πλούτος που συσσωρεύεται τελεί σε αχρηστία στην κλειστή οικονομία των τειχών της πόλης. Για να αποκτήσει νόημα, πρέπει να επεκταθεί το εύρος της παραγωγής ώστε ό,τι έχει συσσωρευθεί να μπορεί να διοχετευθεί σε νέους κύκλους παραγωγής, διαδικασία που το Strip δεν μπορεί να καλύψει, έχοντας φτάσει στα όριά του. Έτσι, είναι φυσικό η κίνηση της Λεγεώνας να παρουσιάζεται σαν ευκαιρία να διευρυνθεί η αγορά και μάλιστα με τους δικούς του όρους. Αντίστοιχα, ο NCR πάσχει κι ο ίδιος από το γεγονός ότι αδυνατεί να θεσπίσει αυτάρκη παραγωγή και μπορεί να επιβιώσει μόνο αν βρει τρόπο να προσδόσει κρατικό status στις στρατιωτικές υπηρεσίες του, καθιστώντας τες ανταλλάξιμες με τα αποτελέσματα της παραγωγής, μέσω π.χ. ενός μοντέλου φορολογίας.

Με έναν τρόπο, η όλη εξέλιξη της ιστορίας του Fallout: New Vegas θυμίζει πάρα πολύ την εποχή της μετάβασης από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, τότε που μία παλιά οργάνωση του κόσμου συνάντησε τα όριά της και αναγκάστηκε να δώσει τη θέση της σε μία νέα. Όπως περιγράφεται από τον Μαρξ στο Κεφάλαιο, επρόκειτο για μία παράλληλη διαδικασία στην οποία η κατάρρευση κάποιων φέουδων παρήγαγε ένα νομαδικό προλεταριάτο, “απελευθερωμένο” στην αναζήτηση εργασίας έχοντας χάσει την εδαφική βάση και τη σταθερότητά του, ενώ η συσσώρευση πλούτου στα χέρια φεουδαρχών δημιουργούσε την ανάγκη να τροφοδοτήσουν νέους κύκλους παραγωγής, προφανώς μισθώνοντας την εργασία των πρώτων. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε Πρωταρχική Συσσώρευση και έθεσε τα θεμέλια για την οικονομία όπως την ξέρουμε σήμερα.

Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, για πολλούς θεωρητικούς η διαδικασία της Πρωταρχικής Συσσώρευσης είναι κάτι που φαίνεται να επαναλαμβάνεται και εντός της ιστορίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αλλά αυτή η συζήτηση ξεφεύγει πολύ απ’ τους σκοπούς του άρθρου.

Είναι λογικό όταν κάποιος επισκέπτεται την Ιστορία να το κάνει με ψυχρό βλέμμα, καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να αναπτύξει μία άμεση, παραστατική σχέση με τα γεγονότα. Το ενδιαφέρον του Fallout: New Vegas είναι ότι μέσω της Sci-fi υπερβολής, καταφέρνει να μεταδόσει στον παίχτη αυτό που χάνεται απ’ τα κείμενα: το πόσο τρομακτική, βίαιη και συγκρουσιακή είναι στην πραγματικότητα η μετάβαση από μία οργάνωση του κόσμου σε μία άλλη· το πώς η ιστορία προχωράει, όχι μέσα από κάποια εξέλιξη αλλά από ισχυρές αναδιαρθρώσεις που εξαφανίζουν τα ερείπια των ηττημένων εποχών· τον φόβο που γεννάται σ’ αυτόν που ζει την καταστροφή του παλιού και που επιφορτίζεται με το καθήκον της έλευσης του νέου, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ελέγξει τη μετάβαση. Το New Vegas είναι ένα υπόδειγμα της κατεύθυνσης που θα μπορούσαν να πάρουν τα Video Games, ώστε να μετατραπούν σε ενεργά στοιχεία μεταβολής του πολιτισμού από παθητικά αντικείμενα, νεκρή εργασία προς κατανάλωση.

Το New Vegas ωστόσο, αφήνει και μία τέταρτη επιλογή που οφείλει να συμπληρώνει κάθε παζλ της πραγματικότητας: την ουτοπία. Η τέταρτη κατεύθυνση που μπορεί να επιλέξει ο παίχτης, τον οδηγεί σε μία σύγκρουση εναντίον όλων που διαλύει τη Λεγεώνα, σκοτώνει τον Mr. House και εκτοπίζει τον NCR. Το σενάριο ονομάζεται με υπέροχο τρόπο “No Gods, No Masters” και θέλει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα να οικειοποιείται τις μηχανικές δυνάμεις του παλιού κόσμου προκειμένου να διασφαλίσει την απόλυτη ανεξαρτησία των κοινοτήτων του New Vegas. Δυστυχώς όμως, το παιχνίδι κι εδώ αποδεικνύεται πικρά ρεαλιστικό, δείχνοντας ότι χωρίς την ιστορική και πολιτική παρακαταθήκη, αυτό που έμοιαζε με ελευθερία, τελικά θα ολισθήσει σε ένα αιματηρό χάος. “Because War… War Never Changes”.