Αυτός ήταν ο τίτλος απο ένα άρθρο που είχα διαβάσει κάποτε, και αφορούσε ένα παλικάρι που έκανε ειδικά εφέ για ταινίες. Δεν έχει σχέση με αυτό που θα διαβάσουμε απόψε, αλλά έχει άμεση σχέση με τις ταινίες.
Είναι αλήθεια, ότι ο τρόμος, είναι ένα απο τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπινου είδους, απο τότε που βγήκε απο τις σπηλιές και βλέποντας το φεγγάρι του πετούσε πέτρες, μέχρι σήμερα. Μας αρέσει (άγνωστο γιατί), μας εξίτάρει (ίσως και γι’αυτό να μας αρέσει), και είναι ακόμα καλύτερο όταν προέρχεται απο κάτι πραγματικό. Με σύμμαχο αυτή την πραγματικότητα, της φρίκης (παραφυσικής και μή) θα προσπαθίσουμε να σας σηκώσουμε τις τρίχες στο σβέρκο και να κάνουμε το δέρμα σας να κοτοπουλιάσει.
Τι να πρωτοπούμε για μια ταινία-αριστούργημα: Το τελευταίο ταμπού του ανθρώπου, η ανθρωποφαγία, και όταν αυτό ραφινάρεται μέσα απο έναν άνθρωπο μεγάλης ευφυίας που μπορεί να διαβάσει αυτόν που στέκεται απέναντί του σαν ανοιχτό βιβλίο, ακόμα καλύτερα. Το φοβερό όμως είναι, ότι η έμπνευση γι’αυτόν τον Δόκτωρ Λέκτερ, προήλθε απο πραγματικά γεγονότα. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην Αμερική, με δράστη τον Albert Fish, γνωστό και ως Gray Man (επειδή όπως χαρακτηριστικά είχαν πεί όσοι συναναστράφηκαν μαζί του, ήταν τελείως άχρωμος, σαν “γκρίζος άνθρωπος”) ο οποίος τεμάχισε και καταβρόχθισε τουλάχιστον 5 άτομα (ανάμεσά τους και παιδία).
Μια όμορφη τηλεταινία με μεγάλα ονόματα, όπως ο Max Von Sydow και ο Donald Sutherland. Σοβιετική Ένωση, ένας δολοφόνος που λέγεται όχι έχει σκοτώσει πάνω απο 50 άτομα (απο τα οποία λέγεται ότι έτρωγε τα γεννητικά τους όργανα ή “απλά” τα κατακρεουργούσε) έχει συλληφθεί και η αστυνομία προσπαθεί να τον κάνει να ομολογήσει. Μέχρι την στιγμή που έρχεται σε επαφή με έναν ψυχίατρο που έχει γράψει μία έκθεση βασισμένη στους φόνους του, την λεγόμενη “Πολίτης Χ”. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, και την πραγματική ιστορία του Andrei Chikatilo, όπου τις δεκαετίες 1970-1990 δρούσε στη Σοβ.Ένωση.
Όλοι φαντάζομαι έχουμε δεί το γκροτέσκο μιούζικαλ που προταγωνιστεί ο Johnny Depp. Λίγοι όμως ξέρουν ότι βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα. Στις αρχές του 19ου αιώνα, ένας μπαρμπέρης “συμμαχεί” με μία φουρνάρισα (την οποία έχει και ερωμένη) και μεταφέροντας τα πτώματα των πελατών του κάτω απο ένα τούνελ (με το οποίο ενώνουν τα σπίτια τους) φτιάχνουν με τα σώματά τους κρεατόπιττες και ταΐζουν τον φτωχό πληθυσμό του Λονδίνου πριν γίνουν αντιληπτοί και συλληφθούν. Γιάμ.
Άν όχι η αγαπημένη μου, μία απο τις αγαπημένες μου ταινίες θρίλλερ. Είναι η ιστορία μιας σειράς φόνων στο Σαν Φρανσίσκο απο τα τέλη του 1960. Η υπόθεση, αν και θεωρείται ανενεργή, δεν έχει κλείσει, και ο δολοφόνος, πέραν του ότι δεν βρέθηκε με σιγουριά, δεν κάθησε ποτέ στο εδώλιο. Εδώ δεν έχουμε ιδιαίτερα το στοιχείο της φρίκης, όσο το στοιχείο του μυστηρίου, με κώδικες και συντεταγμένες που κανένας δεν κατάφερε να λύσει ώστε να βγεί κάποια άκρη. Ο κύριος ύποπτος πέθανε απο καρδία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η αστυνομία πήγε να τον ελέγξει.
Ντάξ, καλή ταινία, ωραία ταινιούλα εξορκισμού (προφανώς δεν φτάνει τον Εξορκιστή ε), αλλά έχει κάτι σκηνές, που χωρίς να είναι φρικιαστικές σε κάνουν να πετάγεσαι απο τον καναπέ και να θέλεις να φάς τα νύχια σου. Η φρίκη έγκειται στο γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία εξορκισμού, και συγκεκριμένα αφορά στον εξορκισμό της Anneliese Michel, απο τη Γερμανία, όπου τη δεκαετία του 1970, ξεψύχισε στα χέρια ενός ιερέα κατά την διάρκεια εξορκισμών που δέχτηκε.
Αν κάποιος αγαπάει τα παραφυσικά θρίλλερ, τότε σίγουρα, το Amityville Horror δεν έχει ξεφύγει της προσοχής του. Η υπόθεση, ίσως τετριμμένη (ένα θορυβοποιό πνεύμα – poltergeist) με μεγάλη δύναμη, κατοικοεδρεύει σε ένα σπίτι όπου μετακομίζει μία οικογένεια για να κάνει μια νέα αρχή, και ξεκινάει να τους τρελαίνει έναν-έναν και να τους φρικάρει. Και ναι, προέρχεται απο πραγματικά γεγονότα (με μεγάλο ιστορικό υπόβαθρο – δίκες, κόντρα δίκες, ηχογραφήσεις, βιβλία και δεν συμμαζεύεται).
Φίλμ νουάρ. Ασπρόμαυρο σελιλόιντ. Όμορφη ταινία. Όμορφος ο τρόπος με τον οποίο απέδωσαν το τι μπορεί να έχει συμβεί. Γιατί κανείς δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να βρεί άκρη. Los Angeles, 1947, το σώμα της Elizabeth Short βρίσκεται κατακρεουργημένο (κυριολεκτικά) πεταμένο πίσω απο ένα σπίτι. Ξεκινάει ένας μαραθώνιος να βρεθεί ύποπτος αλλά η αστυνομία δεν βγάζει άκρη. Μετά απο ένα μικρό διάστημα, και μετά απο λάθη των media της εποχής, φτάνει στο γραφείο ένος εκδότη ένα πακέτο με τα προσωπικά είδη του θύματος, και το κυνήγι συνεχίζει σε νέα ίχνη, αλλά και πάλι δεν βγαίνει άκρη. Ο φόνος της “Μαύρης Ντάλιας” είναι αυτή τη στιγμή ένας απο τους παλαιότερους άλυτους φόνους στο L.A.
Σημείωση συντάκτη: αν δεν έχετε γερό στομάχι ΜΗΝ ψάξετε φωτογραφίες στο ίντερνετ. Οι περισσότερες που θα βρείτε είναι άκρως παραστατικές και δεν θα σας αρέσουν.
