Ο καθένας μας έχει το ναρκωτικό του, είτε αυτό είναι ένα τσιγάρο στα κλεφτά είτε είναι η ζουζού στα στενά της Ομόνοιας. Το ίδιο ισχύει και για τα web junkies που ψάχνουν αγωνιωδώς να ικανοποιήσουν την εξάρτηση τους μέσω του επόμενου viral διαδικτυακού κινήματος. Πέρυσι ήταν το Kony 2012, φέτος είναι το Harlem Shake.

Όπως κάθε “εθιστική” ουσία, το Harlem Shake δεν θα μπορούσε να μην έχει αποκτήσει φανατικούς οπαδούς αλλά και ακόμα πιο φανατικούς πολέμιους. Και κάπως έτσι, με όλο το σούσουρο που επικρατεί γύρω από το βίντεο καταλήγουμε στον συνάδελφο Judas Priestley:
 
 

 
 

Ε, OXI! Βασικά όχι και τελείως σκατά. Ναι, το Trap είναι της μόδας το τελευταίο διάστημα και ναι, τα περισσότερα κομμάτια είναι όντως απαράδεκτα – συμπεριλαμβανομένου του Harlem Shake – αλλά δε μπορείς ρε Juda να μου συγκρίνεις παραγωγούς σαν τον Hudson Mohawke, τον Papper Diamond και τον Rustie με τον SNIK και τον κάθε τυχάρπαστο που προσπαθεί να αντιγράψει το Drop it like it’s hot (ο Hudson σκατά ρε Juda;;; Ο Hudson;;;). Ακόμα κι ο Baauer έχει κάποια αξιόλογα κομμάτια  όπως αυτό ή το remix του πάνω στο Mindfields.

 
 

 
 

Το Trap σαν μουσικό στυλ ξεκίνησε από τον αμερικάνικο νότο στις αρχές της χιλιετίας σαν μετεξέλιξη του νοτιοαμερικάνικου hip hop. Χαρακτηρίζεται από τις χαμηλές συχνότητες του μπάσου, τα αιχμηρά snares και τα pitched-up hi hats, καθώς και τις εναλλασσόμενες μπασογραμμές, από την πιο όμορφη drum machine που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, την Roland TR-808. Σε γενικές γραμμές οι παραγωγές trap κομματιών είναι αρκετά απλές. Μια καλή παραγωγή όμως μπορεί να μέσα από την απλότητα του ήχου να εκπέμψει το δυναμισμό που χρειάζεται χωρίς βερμπαλιστικές υπερβολές. Με τους στίχους των trap τραγουδιών δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς. SWAG-Ciroq-Lamborghini είναι οι λέξεις που αναφέρονται συχνότερα, ακολουθούμενες από τα Guns-Pop pop-Niggas.

 
 

 
 

Στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή τώρα. Η brostep κούρασε, η moombahton πέρασε και δεν ακούμπησε οπότε όλοι αυτοί οι παραγωγοί το γύρισαν στο Trap, εμπλουτίζοντας το βέβαια με οτιδήποτε τους έρχεται στο κεφάλι. Έτσι έχει προκύψει αυτό το συνονθύλευμα ήχων που μοιάζει λίγο με dubstep, λίγο με  hardstyle, μέχρι και me reggaeton. Και ναι, αυτό είναι όντως σκατά. Από την άλλη μεριά, όταν ανακαλύπτεις κομμάτια σαν και το παρακάτω, μπορεί και να πιστέψεις πως δεν είναι όλα τα κομμάτια για τον Καιάδα.

 
 

 
 

Εν κατακλείδι το Trap μπορεί και να είναι η ντροπή της μουσικής, αλλά όταν ο Tarantino επιλέγει να προσθέσει trap κομμάτι σε ένα από τα καλύτερα soundtrack των τελευταίων ετών, νομίζω πως εγώ δεν χρειάζεται να αντιδικήσω άλλο.

 
 

 
 

Better listen to your boss white boy.