Θεωρητικά κάθε επιφάνεια της πόλης προσφέρεται για γράψιμο, κι όμως, για έναν γκραφιτά οι λαμαρίνες των τρένων απευθύνουν το ισχυρότερο κάλεσμα. Δεν είναι απλώς που το έργο του θα ταξιδεύει μέσα στην πόλη, είναι και ο underground χαρακτήρας του γκραφίτι που δεν τα πάει καλά με τη λέξη “απαγορεύεται”.

Εκτός από τον κίνδυνο να συλληφθείς, ενδέχεται να πάθεις και ηλεκτροπληξία. Νομικά, αντιμετωπίζεται ως βανδαλισμός δημόσιας περιουσίας, αλλά παραβαίνεις τον νόμο  και με την παρουσία σου σε ένα αμαξοστάσιο ή σε ένα τούνελ. Τον Φεβρουάριο του 2010 το Σωματείο εργαζομένων στον Η.Σ.Α.Π. προχώρησε σε τετράωρη στάση εργασίας, διαμαρτυρόμενος μεταξύ άλλων για τις «συνεχιζόμενες επιθέσεις από ομάδες νεαρών (γκράφιτι)».

Η ιδέα για την ταινία The Αthens Mobsters υπήρχε αρκετά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της από την  ομάδα MOBS, η οποία αποτελείται από τους Mokar, Skerz, Bake, Iozo, Pick και Palo. Η ομάδα κατά τα 5/6 της έχει την βάση της στην Αθήνα, εκτός από ένα μέλος της που βρίσκεται στην Γαλλία. Η ομάδα κατέγραφε τις περιπέτειες της, έως ότου μαζέψει αρκετό υλικό για μία ολοκληρωμένη προσπάθεια.

«Το υλικό το μαζεύαμε από το 2009 και χρειάστηκε περίπου ένας χρόνος montaz, ώστε να καταφέρουμε να βγάλουμε το αποτέλεσμα, που επιθυμούσαμε, στα τέλη του 2012».

Με ανύπαρκτο budget, έναν υπολογιστή και πολλά ξενύχτια, κατάφεραν να την ολοκληρώσουν.

«To graffiti μας γοήτευε όλους από την παιδική μας ηλικία. Είχαμε μια τάση από μικροί να αφήνουμε το σημάδι μας σε διάφορα μέρη της πόλης που κινούμαστε, από τα στενά της, μέχρι τα βαγόνια του Η.Σ.Α.Π.. Οι επιρροές ήταν από τα παλιότερα χρόνια βλέποντας τους writers της τότε εποχής είτε στους δρόμους, είτε σε διάφορα περιοδικά και ταινίες. Ξεκινήσαμε κυρίως βάφοντας στις γειτονιές μας και σιγά σιγά αρχίσαμε να εξαπλωνόμαστε σε διάφορες περιοχές βάφοντας με τους φίλους μας”.

Η δράση της ομάδας εξαπλώθηκε και εκτός Ελλάδας για τις ανάγκες του project, κάνοντας γυρίσματα και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στο Αμβούργο, στις Βρυξέλλες, στη Λιλ, στο Παρίσι, στο Μιλάνο, στο Ρότερνταμ, στη Σόφια και την Βιέννη.

 «Σε κάποια από τα μέρη αυτά υπήρχαν φίλοι μας, οι οποίοι συμμετέχουν, αλλά σε αρκετές από αυτές κάναμε και μόνοι μας την δουλειά μας…».

Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2012 στο Booze Cooperativa. H διακίνηση της ταινίας γίνεται από τους ίδιους, την έχουν διανείμει σε διάφορα graffiti shop στην Ελλάδα και το εξωτερικό στην τιμή των 10 ευρώ. Όπως μας είπαν υπάρχει ζήτηση, γιατί είχε καιρό να βγει κάποια ανάλογη ταινία για τα ελληνικά δεδομένα.

Σχετικά με το ποια είναι η πιο αξιομνημόνευτη εμπειρία, που τους έχει χαρίσει το graffiti: Δεν μπορούν να επιλέξουν. «Είναι αμέτρητες. Τρελά σκηνικά, αμέτρητα ξενύχτια, γερά κυνηγητά, πακέτα, πολλές γνωριμίες με τρελούς ανθρώπους, στιγμές μεγάλης χαράς, καθώς και λύπης…».

Παρατηρούν ότι η κουλτούρα του graffiti έχει μεγαλώσει, “καθώς τα τελευταία χρόνια πολλά νέα παιδιά έχουν ξεκινήσει και ασχολούνται, αλλά όπως και σε όλα σίγουρα έχει επηρεαστεί και  αυτή η κουλτούρα από την οικονομική κρίση. Αν πραγματικά το αγαπάς θα κάνεις την καβάτζα σου και θα βάλεις και μερικά λεφτά στην άκρη να αγοράσεις τα spray σου”.

Όσο για το ότι η κουλτούρα του graffiti έχει εισβάλει στις gallery, όπως παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και το εξωτερικό και όπως είδαμε στην ταινία Exit Through the Gift Shop του Banksy, δήλωσαν ότι δεν τους αφορά,“είναι εντελώς διαφορετική φάση, αλλά αν έχουν το ταλέντο και μπορούν και πουλάνε τα έργα τους δεν μας πέφτει λόγος”.

«Υπάρχουν πολλά σχέδια και πολύ όρεξη για το μέλλον. Σίγουρα συνεχίζουμε και μαζεύουμε υλικό από τα βαψίματα μας και πιθανόν στο μέλλον να βγάλουμε και μια καινούρια ταινία. Από εδώ και πέρα ότι κάνουμε είναι και για τον αδερφό μας τον Μokar που πλέον δεν είναι κοντά μας».

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην σελίδα της ταινίας στο Facebook.