Μεταλλάδες που αγοράζουν από το παιδικό τμήμα της Benetton
Εφηβεία. Η ηλικία που κάθε άνθρωπος επιδίδεται σε κάθε είδους ανοησία. Είναι η ηλικία που μια κοπέλα θα τα μπλέξει με το Μήτσο με το GLX από το Περιστέρι και θα της καταστρέψει τη ζωή και που οι άντρες ή απλά αυνανίζονται ή απλά πεθαίνουν σύμφωνα με αυτό.
Κάπου εκεί αμφότερα τα φύλα εμπλέκονται στο metal και στην ευρύτερη φάση του. Νοσούν από το μικρόβιο της ασθένειας που ευελπιστούσαν να μεταδώσουν σ’ όλο τον κόσμο οι Anthrax το 1985 (‘’Spreading The Disease” άλμπουμ). Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το μικρόβιο εισέλθει στο ξενιστή πολύ πριν την εφηβεία; Καταλήγουμε σε heavy metal kids (καμία σχέση με την άθλια μπάντα των 80’s) που κάνουν τα δεκάδες λίτρα μπύρα που έχυσες πάνω στα μπούτια σου από τη αγανάκτηση, όντας έφηβος εν μέσω κάποιου διαπληκτισμού μ’ ένα συνομήλικο σου προσπαθώντας να αποδείξεις πως είσαι stainless steel και πως πρέπει να χρησιμοποιήσουν το όνομά σου στο SI ως επίσημη μονάδα καταμέτρησης metal-οσύνης (το word αυτοκτονεί), να πηγαίνουν στράφι.
Ας δούμε 6 πιτσιρίκια που όταν εμείς ακούγαμε το «10 Ινδιάνοι Μικροί» και τους ύμνους του Σαντικάι το Πάσχα διαβάζοντας την ιστορία του κ. Ανάποδου από τους Μικρούς Κύριους, αυτά καταπιάστηκαν με το metal και άρχισαν να «βαράνε» πιο πολύ και από δόντι που χρήζει απονεύρωσης.
Από την Αργεντινή ορμώμενοι οι Gauchos διασκευάζουν το Refuse/ Resist των γειτόνων τους Βραζιλιάνων Sepultura, ένα κομμάτι που μπορεί να κάνει το Χρήστο Κ. Ζαμπούνη να βάλει ποδοσφαιρική φανέλα της Βραζιλίας, παλαιστινιακή μαντίλα και να μπλέξει με μπάχαλα. Ο τραγουδιστής κιθαρίστας των Gauchos φοράει t-shirt Pikachu (your argument is invalid), κρατάει κιθάρα που είναι ακριβώς όσο το ύψος του και έχει το μικρόφωνο στερεωμένο με μονωτική πάνω σε ένα απροσδιορίστου φύσεως στύλο. Τι άλλο να ζητήσεις;
Περπατάς αμέριμνος μία συννεφιασμένη μέρα στην Times Square, 42nd street και έχεις πονοκέφαλο από το κακό mood που σου προκαλεί ο καιρός και ο Iced Hazelnut Macchiato που πήρες προ ολίγου από το κοντινό Starbucks δεν σε έχει αφυπνίσει στο ελάχιστο. Και ξαφνικά…ΜΠΑΜ! Πέφτεις πάνω σε 3 εκπληκτικούς 11 χρόνους που έχουν στήσει τους ενισχυτές και εξαπολύουν πάνω σου ένα τρελό breakdown (διασκευή Recreant των Chelsea Grin) που έρπεται σαν ανακόντα που μόλις έφαγε βοϊδάμαξα καταφέρνοντας έτσι να είσαι πιο νευρικός και από το White Rabbit στην Αλίκη στη Χώρα Των Θαυμάτων και το μαλλί σου να μοιάζει με αυτό του Dr. Emmet Brown από το Back To The Future!
http://www.youtube.com/watch?v=iM3xIcK8KM0
Είσαι 10 χρονών. Και έχεις εμμονή με τους Rammstein. Μάλλον όταν ακόμα η μητέρα σου σε κυοφορούσε άκουσε τη διαφήμιση της Mercedes που την έντυνε μουσικά το “Mein Herz Brennt” και κάπου μεταξύ πρόφασης και μετάφασης στη μίτωση των εμβρυικών σου κυττάρων χώθηκε και το Ramm-χρωμόσωμα στη πολυπεπτιδική αλυσίδα. Οπότε τώρα πια στα δέκα σου δεν έχεις πολλές εναλλακτικές από το να φορμάρεις μπάντα όπου παίρνεις τη 8χρόνη αδερφή σου στα πλήκτρα και την 5χρόνη αδερφή στα τύμπανα και αρχίζεις να βαράς. Οι διασκευές σου έπεσαν στα αυτιά των Rammstein και σε αναφέρουν στο επίσημο site τους ( ) και καταλήγεις να ανοίγεις και συναυλίες τους το 2012 στο Colorado. Άλλη μία χρωμοσωματική ανωμαλία βρήκε λόγο ύπαρξης. Μπράβο! Έκανες το Δαρβίνο περήφανο.
Είσαι δάσκαλος μουσικής. Και έχεις υπο τη διδασκαλία και επίβλεψη σου ένα ‘τσούρμο από ταλαντούχους πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες. Στην Ελλάδα, θα τους έκανες κατήχηση πως θα μπορούσαν να επανδρώσουν ένα μπουζουξίδικο κάπου στην Αθηνών -Λάμιας για να βγάλουν τα προς το ζην. Ο ταλαντούχος κύριος Αaron Ο’ Κeefe, όμως, επέλεξε να διασκευάσουν το “Pull Me Under” των Dream Theater. Και το κάνουν εκπληκτικά. Τόσο καλά που μου θύμισαν για ποιο λόγο δεν ασχολήθηκα με τη μουσική. Το ότι κάποιοι δηλαδή είναι καλοί στη μουσικοί και άλλοι μόνο στο να διπλώνουν τη γλώσσα τους σε σχήμα U, όπως εγώ. Μπορεί κάποια από τα μέλη να είναι κάπως grown-up για αυτό το άρθρο, αλλά μην γκρινιάζετε, η 11χρόνη τραγουδίστρια τους το παίρνει όλο πάνω της. Τα πάει τόσο καλά που ο James LaBrie θα της στέλνει σε όλα της τα γενέθλια από εδώ και πέρα μία ευχητήρια κάρτα και ένα κουτί σοκολατάκια γιατί αφενός είναι ένας ευγενικός Καναδός και αφετέρου από ευγνωμοσύνη που απέδωσε τόσο καλά τα φωνητικά του.
H Zoe Thomson είναι 8 χρονών και είναι shredder. Καλά διαβάσετε. Shredder. Λιώνει τα τάστα της κιθάρας πιο πολύ και από τα παγάκια της φράπας μου που στρώνω (Χατζηφραγκέτα tribute line). Είναι η λιλιπούτεια κιθαρίστρια της εξίσου λιλιπούτειας μπάντας ονόματι The Mini Band. Και όποτε τη βλέπω να παίζει συνειδητοποιώ πως με τόση ταχύτητα και ευκολία δεν μπορώ να παίξω ούτε το Hotel California στο Guiter Hero χρησιμοποιώντας μόλις τα 3 κουμπιά από τα 5. Αν την ακούγανε να παίζει το δικό τους “Stratosphere” οι Stratovarious, ο Timmo Tolki θα ξεπερνούσε τη διπολική διαταραχή του, θα γύρναγε πίσω στη μπάντα και θα υιοθετούσε και όλη τη Mini Band σαν metal Bradangelina.
Στο America’s Got Talent σκάει ένα μουσικό ντουέτο αποτελούμενο από δύο αδερφάκια, την 6χρονη Aaralyn που θυμίζει τη Matilda από τη ταινία του Danny DeVito, και τον 9χρόνο Izzy, που θυμίζει τη Kristen Stewart στο Panic Room. Και εκεί που περιμένεις η μικρή Aaralyn να αρχίζει να τραγουδάει κάτι από τη Μελωδία Της Ευτυχίας, αρχίζει να βρυχάται σαν heavy metal warrior αποδίδοντας μία δική της μάλιστα σύνθεση κιόλας ονόματι «Zombie Skin». Ένα έχω να πω: Parental WIN! Κάνουν page σαν και αυτό να μοιάζουν λιγότερο χαζά.
