Βρήκαμε το βανάκι της Melissa, πήγαμε, φάγαμε και αυτά είναι όσα μάθαμε
Ένα πρωί απ’ αυτά που μεσημεριάζουν απότομα γιατί αργούμε να ξυπνήσουμε, μας έπιασε μια καταραμένη πείνα στο γραφείο. Άρχισαν, λοιπόν, ως συνήθως να πέφτουν στο τραπέζι φυλλάδια delivery και ιδέες (ο τύπος που φτιάχνει τα βιντεάκια πρότεινε να μαγειρεύει φαγητά ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΥΛΑΕΙ, δηλαδή κάπου έλεος). Ώσπου έσκασε τηλέφωνο από τους γείτονες και όλα μπήκαν στη θέση τους. Ο Ηλίας απ’ το Project210, δεινός τουιτεράς και καλοφαγάς, αποφάσισε να φωνάξει μέσω τουίτερ την Melissa για να ταϊσει τζάμπα την ομάδα του και μαζί τους σκέφτηκε κι εμάς. Αwwwwww.
Τα παιδιά είναι απασχολημένα να φτιάχνουν φίνα βιντεάκια για την Αθήνα, μοχθούν όλη μέρα να διοργανώσουν το Athens Digital Art Festival, κάποιος πρέπει να τους ταϊσει κι αυτούς βλέπεις. Αφού αγριοκοιτάξαμε το μπος που εκείνος δεν μας έχει φέρει OYTE ΕΝΑ ΨΙΧΟΥΛΟ τόσο καιρό στα κάτεργα, αποδεχτήκαμε, φυσικά, την πρόσκληση μετά χαράς. Μέσα σε πέντε λεπτά ήμαστε στον πεζόδρομο της Μιλτιάδου όπου μόλις είχε αράξει το φορτηγάκι της Melissa.
Για μια στιγμή νομίζαμε πως θα σκάσει από ‘μέσα ο Shaggy με τον Scooby, τελικά έγινε κάτι πιο χαλαρό, βγήκε απλώς o σεφ ο οποίος θα μας μαγείρευε επιτόπου τις πολυπόθητες μακαρονάδες. Με κιμά για ‘μας τους κανίβαλους και με σάλτσα ντομάτας για τους φίλους μας τους βίγκαν. Mη γελάς καθόλου. Να σου ‘πω ότι αυτό το φορτηγάκι κουβαλάει εκτός από τα απλά κι αγαπημένα μακαρόνια (που χωρίς αυτά μάλλον θα είχαμε πεθάνει σε κάποια γκαρσονιέρα φοιτητές), μακαρόνια ολικής αλέσεως, μακαρόνια ολικής αλέσεως από δίκοκκο σιτάρι (ΤΙ;), την σειρά gluten free και την Χρυσή επιλογή της Melissa. Δε σε χάλασε. Γκουρμεδιές όχι αστεία. Έβγαλε, λοιπόν, τα τηγάνια του το παιδί και άρχισε την διαδικασία. Κύριος.
Η όλη φάση είχε αρχίσει να αγριεύει, βέβαια, καθώς λίγο που ο Ηλίας είναι κοινωνικός, λίγο που οι μπομπάτες μακαρονάδες μύριζαν σε όλο τον πεζόδρομο, ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΣΤΟ LUBEN ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΡΜΕΣ, εκτός απ’ την Project210 είχαν μαζευτεί και όλοι οι γείτονες από τα πέριξ για να φάνε. Κανονικό τσιμπούσι, λέμε.
Ο σεφ όμως (ο οποίος μέχρι τώρα μου ήταν πολύ συμπαθής αφού με τάιζε), ξαφνικά άλλαξε. Δεν ήταν αυτός που γνώρισα στην αρχή. Απο ‘κει που με είχε στα ώπα-ώπα, απο ‘κει που με ρωτούσε ακόμα κι αν θέλω φρέσκο βασιλικό στην σαλτσούλα μου, υπονόησε να μπω στην κουζίνα να βοηθήσω. ΕΓΩ. Που μια φορά έχω ψήσει μπιφτέκια μαζί με το διαχωριστικό χαρτάκι.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς ψιλά γράμματα, οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους, μια εικόνα χίλιες λέξεις και τα σχετικά.
Εν τω μεταξύ, όλη αυτή την αγαστή συνεργασία την κατέγραφε και η δαιμόνια κάμερα του Project210, έτσι για να την βλέπουν και τα εγγόνια μας ας πούμε. Παρόλα αυτά έχω να ‘πω ότι στο τέλος χορτάσαμε 40 νοματαίοι και ο σεφ για κάποιον περίεργο λόγο δεν παραιτήθηκε. Αντιθέτως, κάθισε όση ώρα εμείς ρουφάγαμε τις μακαρονάδες μας ως άλλοι Καμπαμαρού και μας έκανε support με όσες παραπάνω μερίδες θέλουμε. Κύριος και πάλι. Κι ας με έχωσε.
Σε περίπτωση που για κάποιον λόγο πείστηκες απ’ όλο αυτό, μπορείς κι εσύ να γράψεις ανά πάσα στιγμή στα ίντερνετς ότι πεινάς με το hashtag #MelissaontheRoad και να σκάσει φορτηγάκι Μelissa μπροστά σου, να σου μαγειρέψει και να φας τζάμπα. Απλά κοίτα να είσαι γρήγορος γιατί είμαστε πολλοί που πεινάμε κι άλλοι τόσοι που καιγόμαστε στα σόσιαλ. Για περισσότερες πληροφορίες τσέκαρε εδώ.
Στο «Smak» «έπλασαν» και τη λέξη «ζυμερία» για να περιγράψουν το ανανεωμένο και εμπλουτισμένο με πίτσα μενού τους, που έχει πάντα ως βάση την απίθανη ζύμη τους.
Ηλικίας δύο δεκαετιών, αλλά πάντα επίκαιρο, αυτό το εστιατόριο στο Γκάζι συνεχίζει με την urban ατμόσφαιρα και τη δημιουργική διεθνή κουζίνα του να είναι στέκι.
Πεντανόστιμο και θρεπτικό, αλλά και ιδανικό για vegans, το ανατολίτικο θρεπτικό έδεσμα σερβίρεται στην πιο γνήσια εκδοχή του σε αυτό το ethnic street food spot στο κέντρο της Αθήνας.
Δημιουργική μείξη γευστικών αλλά και design υλικών σε ένα όμορφα στημένο εδεσματοπωλείο που εμπνέεται από την ιστορία της ελληνικής κουζίνας.