Η πινακίδα SOLD OUT που ήταν αναρτημένη στο εκδοτήριο του Gagarin, όπως και η ανακοίνωση της διοργανώτριας 3 Shades Of Black μέρες πριν, προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε στο εσωτερικό του χώρου.

Η επιστροφή των SWANS για μια ακόμη φορά σε αθηναϊκό έδαφος καθόλου ανεπιθύμητη δεν υπήρξε για το φιλοθεάμον κοινό. Το οποίο τίμησε και αυτή τη φορά την εμφάνισή της μπάντας μαζί με την φαινομενικά αλλόκοτη αλλα στην πραγματικότητα απόλυτα λογική επιλογή του Ψαραντώνη για το άνοιγμα.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Τσάκας

Με την Αθήνα να αποτελεί την πρώτη στάση μιας περιοδείας που θα ολοκληρώσει την τωρινή εποχή του γκρουπ του Michael Gira, το αποχαιρετιστήριο μήνυμα «Αντίο σας και ελπίζω να τα ξαναπούμε» μπορεί να σημαίνει ότι η επόμενη φορά θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό ή και να μην υπάρξει ποτέ.

Αυτό που μας ενδιαφέρει ωστόσο είναι το τώρα. Βρίσκοντας (δύσκολα) μια θέση μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο Gagarin που γέμιζε και γέμιζε συνεχώς, περιμέναμε με πολύ μικρή καθυστέρηση την άφιξη του μεγάλου κρητικού λυράρη. Ο Ψαραντώνης εμφανίστηκε με τη μπάντα του και μας κράτησε συντροφιά για περίπου μια ώρα, με ένα κατανυκτικό και ατμοσφαιρικό σετ. Για όσους δεν έχει τύχει να τον δουν ποτέ, είναι κάτι που οφείλουν να κάνουν. Ο Ψαραντώνης παρότι σχολιάστηκε σαν απροσδόκητο συνταίριασμα είναι μια καθόλα legit επιλογή αν κάποιος συνυπολογίσει, πέρα από τους βαθείς μουσικούς αγωγούς που συνδέουν το σκοτεινό φολκ με την παράδοση του No Wave που υπηρετουν οι Swans, και το ότι ο άνθρωπος έχει εμφανιστεί δύο φορές στο All Tomorrow’s Parties και απολαμβάνει απεριόριστου σεβασμού στο εκτός ελλάδας κοινό.

Ο ήχος και η διάθεση του, παρολαυτά, φάνηκε να ξενίζει ολίγον το κοινό που είχε έρθει για να δεί τον Gira και την παρέα του να καταστρέφουν τους ακουστικούς τους αισθητήρες. Και έτσι καταχειροκροτήθηκε μεν, με κάποια ανυπομονησία δε. Πράγματι ο Michael Gira εμφανίστηκε στη σκηνή με την κιθάρα του και το μπάσο του Christopher Pravdica, τα τύμπανα του Phil Puleo, τις κιθάρες του Norman Westberg και τα πλήκτρα του Paul Wallfisch. Και η κατάνυξη ξεκίνησε.

Δύο, και κάτι ώρες μετά, όταν άναψαν τα περιφερειακά φώτα και οι 5 άνδρες υποκλίνονταν μπροστά σε ένα καταβεβλημένο αλλά μαγεμένο κοινό δεν είναι βέβαιο ότι όλοι ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη ενδιάμεσα. Σαν κάποιος ηχητικός χείμαρρος να ξεχύθηκε από το τοίχος των ενισχυτών και να κατέπνιξε κάθε αντίσταση, να μας ισοπέδωσε σωματικά, ψυχολογικά και ψυχικά. “The Man Who Refused to Be Unhappy”, “Screen Shot“, “Cloud of Unknowing”, το αδιανόητο “Glowing Man” που ολοκλήρωσε αυτή την εμπειρία, ήταν εκτελέσεις που συμπλήρωσαν την εξής εικόνα:

Ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Swans μέχρι στιγμής σε ελληνικό έδαφος.

Ήταν κάτι που μας δυσκόλεψε να το διαχειριστούμε αμέσως μέτα το λαιβ. Αλλά μέρες μετά βρήκε τη θέση του μέσα στη μνήμη μας και θα συζητιέται, γι’ αυτό, για καιρό. Στο επανιδείν.

 

 

<3