Ο Κώστας Τσάκωνας δεν είναι κωμικός ηθοποιός, επειδή δεν είναι καν ηθοποιός. Δουλεύει σαν ηθοποιός όμως, αλλά μάλλον αυτό του συνέβη τυχαία. Πέτυχα πριν ένα χρόνο μια συνέντευξή του στην τηλεόραση, όπου ερωτήθη για το πώς μπήκε στην ηθοποιία, και είχε απαντήσει πως περίπου έγινε στην τύχη, και πως η πορεία του σε τηλεόραση, κινηματογράφο, θέατρο υπήρξε ένας δρόμο γεμάτος δυσκολίες. Η παρουσιάστρια φόρεσε το νοσταλγικό της χαμόγελο, σαν να την αφορούσε προσωπικά το ζήτημα, πήρε την γλυκιά φωνή, σαν να απευθυνόταν σε κάποιον γλυκό άνθρωπο, και τον ρώτησε “αν όμως σας πήγαιναν πίσω στην αρχή, θα ξαναδιαβαίνατε τον ίδιο δρόμο, ε;”, εκβιάζοντας μια απάντηση που θα έδινε μια Μιμή Ντενίση για το “Ναι, ήταν ένας δρόμος με μεγάλες δυσκολίες, αλλά υπήρξε ένα μεγάλο ταξίδι που δεν θα άλλαζα για τίποτα, θα το ξαναέκανα δίχως σκέψη από την αρχή”. Ο Κώστας Τσάκωνας απάντησε δίχως ίχνος ειρωνείας πως “Μπα, αν το ξερα θα πήγαινα να δουλέψω στο συνεργείο του ξαδέρφου μου”. Έτσι ονειρεύομαι τον κόσμο γύρω μου, και για ένα τέτοιο κόσμο θα μάχομαι ως το τέλος.
Ο Κώστας Τσάκωνας μπήκε με φόρα στον κόσμο της βιντεοταινίας, σε μια εποχή της Ελλάδας όπου έμπαινε στον χώρο της βιντεοταινίας πραγματικά ο οποιοσδήποτε. Ρόλους έπαιρναν τα παιδιά με την κάμερα, οι άνθρωποι που έψηναν καφέδες στα παιδιά με την κάμερα, και γενικά ο οποισδήποτε, κυριολεκτώ. Η “μεγάλη εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου” έχει πεθάνει για τα καλά, αφού η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν είναι πια με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αλλά με τον Βλάση Μπονάτσο. Μετά τα ωραία χρόνια λοιπόν της ωραίας Αθήνας, των ζαχαροπλαστείων που ερωτεύτηκε ο Απόστολος Δοξιάδης, της ξεγνοιασιάς, του ρομαντισμού, του ασπρόμαυρου έρωτος, των happy endings, του μισάωρου χορευτικού του Ντίνου Ηλιόπουλου, ήρθαν τελικά τα 80’s. Ήρθε η κινησιολογία και η καγκουριά του Στάθη Ψάλτη, το νταϊλίκι του Πάνου Μιχαλόπουλου, τα μπούτια της Σοφίας Αλιμπέρτη, η τζοβενιά του Σταμάτη Γαρδέλη, οι σπαστικές γκριμάτσες του Μάρκου Λεζέ, το ρουφηγμένο πρόσωπο του Σωτήρη Μουστάκα, ο Μιχάλης Μόσιος (γενικά), η βία στα γήπεδα, τα ναρκωτικά, το απαράδεκτο χιούμορ, οι καλτ χαρακτήρες, οι ρόδες, οι τσάντες, οι κοπάνες, οι κόπανοι, οι φυλακές, οι ανήλικοι και όλος αυτός ο βίαιος συρφετός που ήρθε για να χαρακτηρίσει μια γενιά και για να αναβιωθεί εγκληματικά από τη μεθεπόμενη.
Το άρθρο ξεκινάει με το αξίωμα πως ο Κώστας Τσάκωνας δεν υπήρξε καλτ φυσιογνωμία της ελληνικής βιντεοταινίας. Μπορεί να μη γίνεται άμεσα κατανοητό, αλλά το όλο του παρουσιαστικό, αν και έχει τα συστατικά που θα τον πετούσαν ανεπιστρεπτί στην παραπάνω παράγραφο, στο βάθος του δεν είναι καλτ. Η κοινή γνώμη τον θεωρεί έτσι, διότι καλώς ή κακώς, ο Κώστας Τσάκωνας θα μείνει γνωστός στο πανελλήνιο για την συμμετοχή τους στις κλασικές κωμωδίες “Η Μεγάλη Απόφραξη” και “Κλασική Περίπτωση Βλάβης”, όπου και η “καλτοποίησή” του δυστυχώς έλαβε χώρα. Για τον γράφοντα, πρόκειται ίσως για τις πιο αδιάφορες ταινίες που συμμετείχε. Πριν πέσετε να με φάτε, να σας πω πως έχω διεστραμμένο χιούμορ, πράγμα που δεν σημαίνει “καλό χιούμορ” σε κάθε περίπτωση, αλλά αυτό είναι.
Οι γονείς μας θυμούνται τον Κώστα Τσάκωνα για την συμμετοχή του στην δραματική ταινία “Μάθε Παιδί μου Γράμματα”, η μια κάποια μέση γενιά για τις κλασικές αποφράξεις, ενώ οι νεότεροι για τη συγκλονιστική ερμηνεία ως Τέλη, στην ταινία “Φτηνά Τσιγάρα” του Ρένου Χαραλαμπίδη. Σε μια ζωή όπου –παραδεχτείτε το- δεν θα καταλήξει κανείς μας να περπατάει την Ακαδημίας με την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, ούτε θα κυνηγιέται μαζί της σε ένα λεωφορείο της αγάπης γεμάτο κότες, υπό τους μελαγχολικούς ήχους του happy ending, ο Τέλης διστάζει να πάρει μια Λίτσα τηλέφωνο για να ζήσει το ερωτικό του μερίδιο, και όταν τελικά το κάνει, το μόνο που καταφέρνει είναι να φάει ένα ωραίο άκυρο, χωρίς φυσικά να μείνει με την αμφιβολία, εξαιρετικά πρέπον για ένα άνθρωπο όπου σε κάθε μα κάθε ταινία του παρελθόντος του αναφωνούσε “αυτή η αμφιβολία θα με φάει”. Ποια αμφιβολία Κώστα; Ξέρω γω, κάποια αμφιβολία. Υποθέτω πως όλοι μας “δεν θέλουμε να γαμήσουμε, θέλουμε να ηρεμήσουμε”, και ο Τέλης μπορεί να μην καταφέρνει τίποτα από τα δύο, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους κατέληξε να παίζει στις εφτά θανάσιμες πεθερές (ούτε σε εισαγωγικά δεν το βάζω), ενώ ο Χαραλαμπίδης εντάχθηκε στην Νέα Δημοκρατία επειδή εμπνεύστηκε από το όραμα του Αντώνη Σαμαρά. Οπότε Τέλης και πάλι Τέλης, κιας μη γαμήσω ποτέ, κιας μην ηρεμήσω ποτέ.
Το πλάνο έχει ως εξής. Ο Κώστας Τσάκωνας, μπορεί για κάποιους από εσάς να είναι ο μάστορας ο Τρύφωνας των κλασικών επιτυχιών του. Για άλλους, μπορεί είναι ο Τέλης. Για εμένα όμως, που χωρίς καμία όρεξη να αστειευτώ, είναι ο άνθρωπος που μου έχει σταθεί περισσότερο από κάθε άλλον στις δύσκολες στιγμές, ο Κώστας Τσάκωνας είναι αυτός :
Ο Μπάμπης Ταλαίπωρος είναι δικηγόρος. Ώσπου ξεκινάει η απεργία των δικηγόρων, και του ανακοινώνουν πως πρέπει να απεργήσει. Εκείνος απεργεί, η απεργία σταματάει σε μια εβδομάδα, δεν τον ενημερώνει κανείς για αυτό, και εκείνος συνεχίζει να απεργεί για τρία χρόνια, χλευάζοντας τους απεργοσπάστες και χάνοντας όλους τους πελάτες του. Καταρχάς όποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο, είναι θεός. Στην εξέλιξη της ταινίας βρίσκεται μια υπόθεση, όπου ένα παιδάκι βρίσκει ένα έντομο σε μπουκάλι αναψυκτικού της εταιρίας Χόντρο-Κόλα (…) και ο Μπάμπης Ταλαίπωρος το παίρνει προσωπικά να κλείσει τους κολοσσούς που απειλούν την τίμια εργατιά, και κυρίως τα παιδιά της.
Μεγάλο Στιγμιότυπο : “Ε τότε, θα περιμένω να νυχτώσει.”
Η Χόντρο-Κόλα επιχειρεί να εξαγοράσει την σιωπή του Μπάμπη Ταλαίπωρου με ένα αυτοκίνητο. Από τις μεγαλύτερες στιγμές του Τσάκωνα η ατάκα που χαρίζει στην κοπέλα με τιχ ατέλειωτεχ ερωτικέχ νύχτεχ:
και μία πρότυπη δικηγορική αγόρευση για να μπείτε στο κλίμα
Ο Βασίλης είναι παντρεμένος με μια απαράδεκτη, έχει ένα απαράδεκτο παιδί, και η ταινία ξεκινάει με την κουμπάρα (και κρυφή ερωμένη του Βασίλη) Βέρα Γκούμα να αγοράζει δώρο στην μικρή κόρη του Βασίλη ένα αυτοκινητάκι με αισθητήρα, που ξεκινάει άμα σφυρίξεις, και σταματάει άμα ξανασφυρίξεις. Καταρχάς γελάω και μόνο με το δώρο. Η ταινία είναι δίωρη, και τουλάχιστον τη μιάμιση ώρα έχει αποκλειστικό θέμα την επιδιόρθωση του χαλασμένου παιχνιδιού κατά την διάρκεια της παραμονής Πρωτοχρονιάς (και εορτής του Βασίλη), στο γιορτινό τραπέζι. Η είσοδος της κουφής πεθεράς του στο νοσοκομείο, η ληστεία στο σπίτι του και η αποκάλυψη του παράλληλου δεσμού του συμβαίνουν μέσα σε ένα εικοσάλεπτο. Είναι η ταινία που παρακολουθείς επί μιάμιση ώρα μερικούς ανθρώπους να προσπαθούν να φτιάξουν ένα αυτοκινητάκι που ξεκινάει άμα σφυρίξεις, σταματάει αν ξανασφυρίξεις. Και για αυτό πρόκειται για μια πραγματικά μεγάλη ταινία.
Οποιαδήποτε πρόταση ξεκινάει με “o Επιθεωρητής Ξεφτέρης…”, δεν μπορεί να συνεχίζεται καλά. Ο πραγματικός τίτλος της ταινίας είναι “Επιθεωρητής Ξεφτέρης: Επιδρομή στη βίλα των Αγγέλων”, και είναι πραγματικά αστείο το πόσο ένας τόσο τέλειος τίτλος εγκαταλείφθηκε για να συνεχιστεί η μανία που Τον είχε πιάσει να ονομάζει τις μισές του ταινίες με τίτλο ολωσδιόλου άσχετο με το περιεχόμενό τους, και εντελώς σχετικό με την χαρακτηριστική έλλειψη τριχοφυίας στο κεφάλι του. Ο Επιθεωρητής Ξεφτέρης είναι κάτι σαν τον Έλληνα ροζ πάνθηρα, με ίδιο ντύσιμο, με ίδιο τσιμπούκι, μόνο που ξεχωρίζει το εξωφρενικό βαριεστημένο περπάτημα του Τσάκωνα (που ακολουθώ και στη ζωή μου), ακανόνιστο και με τα χέρια στην πλάτη. Την ταινία έχω προσπαθήσει τρεις φορές να την δω, νηφάλιος και μη, και σας βεβαιώνω πως δεν ήταν εύκολο, αλλά αξίζει τρομακτικά για το παρακάτω στιγμιότυπο, στο οποίο κάθε φορά νιώθω μια μεγάλη έκρηξη μέσα μου.
Στιγμιότυπο : “ΑΑΑ! Κοιτα λοιπόν μια νόστιμη μουστάρδα ε! Κρίμα λοιπόν που δεν μπορείς να φτιάξεις από μουστάρδα…γιαουρτόπιτα.”
Ο Ξεφτέρης, με τον βοηθό του (που υποδύεται ο σημερινός ογκόλιθος της πολιτικής Παύλος Χαϊκάλης), έχουν εντοπίσει τους κακούς μέσα σε ένα εργοστάσιο μουστάρδας. Δεν τους συλλαμβάνουν όμως, και η δικαιολογία είναι πως η αδερφή του Ξεφτέρη έχει γενέθλια εκείνη τη μέρα. Στη συνέχεια συμβαίνει το περιστατικό με την μουστάρδα, άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπετε. Ειδικά το “ααα” είναι από άλλο γαλαξία
Ο Κλεόβουλος είναι τίμιος και φτωχός δάσκαλος στο χωριό Μαυροβούνι, όταν ζητάει μια σόμπα για να ζεσταθούν τα παιδιά στο σχολείο, και εκεί αρχίζει η ρήξη με την πολιτική ηγεσία του χωριού. Εν μέσω σκευωρίας και πλαστών στοιχείων, ο τίμιος Κλεόβουλος διώκεται από το χωριό, και αποφασίζει πως μαλάκας είναι; Θα πάει στην Αθήνα να γίνει τοκογλύφος. Ανοίγει το μαγαζάκι του, γδύνει τον κόσμο, γίνεται ο πιο αδίστακτος φιλοχρήματος γερολαδάς, περνώντας το κοινωνικό μήνυμα πως “αν είστε καλοί μαζί μου θα είμαι καλός, αλλιώς θα γίνω τοκογλύφος”. Όλα αλλάζουν όταν χτυπάει με το αυτοκίνητό του (με ταχύτητα u=3m/s) την κόρη της Βέρας Γκούμα (φυσικά), και η μικρή πρέπει να νοσηλευτεί στο εξωτερικό για εγχείρηση, οπότε ο Κλεόβουλος ερωτεύεται και θυμάται τον παλιό, καλό του εαυτό, πουλάει το μαγαζί του, τρέχει σε άλλους τοκογλύφους, ξοδεύει όλα του τα χρήματα για να σώσει το παιδί. Ένα κοινωνικό μήνυμα, που ολοκληρωμένο πια λέει “αν είστε καλοί μαζί μου θα είμαι καλός, αλλιώς θα γίνω τοκογλύφος, μέχρι να εμφανιστεί από κάπου η Βέρα Γκούμα”
Στιγμιότυπο : “Ένα κιλό χαρτί θα σου δώσω, να μην εξασφαλιστώ;”
Το λέει τρεις φορές μέσα σε τρία λεπτά. Το λέω έκτοτε τρεις φορές τη μέρα το λιγότερο, χωρίς αιτία και αφορμή, όταν προχωράω στο δρόμο. Άμα με δείτε δώστε μου ένα ψιλό, είμαι ο τρελός που κοιτάει πάνω.
Η ταινία λέγεται “ο νταβατζής με τα ριγέ σώβρακα” και αρνούμαι να την περιγράψω. Περνάω απευθείας στο στιγμιότυπο.
Στιγμιότυπο : “Το κορίτσι στο κλαρί”
Το αστείο, όπως καταλάβατε, είναι για παιδιά δημοτικού, και όχι τα ιδιαίτερα εύστροφα της τάξης. Εδώ έχουμε όμως ένα τεχνικό χαρακτηριστικό. Το Γέλιο του Κώστα Τσάκωνα. Το ωραιότερο γέλιο που έχω ακούσει στον κινηματογράφο. Το αστείο θα ήταν κακό ακόμα και για επιθεώρηση. Ο Τσάκωνας γελάει για ένα ολόκληρο λεπτό της ταινίας. Την πρώτη φορά που το είδα πήγα να πάθω ανακοπή
Ο Ιούλιος Χειμωνάς είναι ένας τίμιος μεροκαματιάρης. Παρένθεση. Αυτός είναι ο Κώστας Τσάκωνας. Ούτε ο τύπος που βαράει τον Τάσο Κωστή σε υπερκινητικό κρεσέντο αηδίας, ούτε ο κύριος που βλέπετε στις επιθεωρήσεις ντυμένο γυναίκα να την πέφτει στον Γιάννη Καπετάνιο. Ο Κώστας Τσάκωνας είναι ο Ιούλιος Χειμωνάς. Ένα θέμα έκθεσης “ο κακομοίρης”. Ο συνδυασμός αυτού του προσώπου, αυτής της ρυμοτομίας κρανιακής τριχοφυίας, αυτής της φωνής και κυρίως αυτού του βλέμματος, χτίζουν τον χαρακτήρα που μπορεί να μικρολουργεί σε κάθε ταινία όπου η Βάσια Τριφύλλη του τα φοράει, σε κάθε λεπτό όπου τον δέρνουν οι γείτονες ή τα αφεντικά. Και λέγεται Ιούλιος Χειμωνάς, γιατί το όνομα δεν μπορεί να είναι απλά Κώστας. Στη συνέχεια ψάχνει να βρει γκόμενο στη γυναίκα του, προσπαθεί να κάνει παρτούζα, τέτοια πράγματα.
Στιγμιότυπο : “Δεν είμαι σίγουρος, αλλά εχω αποδείξεις οι οποίες με οδηγούν στην αμφιβολία”
Το μεγάλο στιγμιότυπο της ταινίας, είναι αυτή η ατάκα, που μου έχει αλλάξει τη ζωή. Ο Μάρκος Λεζές είναι κάτι σαν ψυχίατρος, το σκηνικό δεν θα σε έκανε επουδενί να σκάσεις χαμόγελο, πόσο μάλλον γέλιο, αλλά η ανατροπή γίνεται όταν ο Ιούλιος ερωτάται περί του αν είναι σίγουρος πως η γυναίκα του τον απατά. Η απάντηση στο 12:35
Το δίδυμο Τσάκωνα-Λεζέ, σε μια κάπως κλασική ταινία τους. Κλασικά, δεκάδες τίποτα στήνουν ένα δίωρο γεμάτο περιπέτειες των δύο. Η μεγάλη σκηνή είναι η στιγμή στο πλοίο, και δεν εννοώ τα παπουτσάκια:
Στιγμιότυπο : “Για μαύρους;”
Η πλειοψηφία των ταινιών όπου έλαμψε το άστρο του Κώστα Τσάκωνα, γυρίστηκε την τριετία 1985-1988. Σε όσες ταινίες από αυτές (που είναι πολλές) εμφανίζεται η Βέρα Γκούμα, αποτελεί την ερωτική του σύντροφο. Εδώ, για ένα μυστηριώδη λόγο είναι η κόρη του, κατάσταση η οποία με έφερε στα όριά μου όταν την συνειδητοποίησα. Η κόρη του λοιπόν, είναι παντρεμένη με έναν αχαίρευτο τεμπέλη, και ο πατέρας προσπαθεί να παρέχει τα πάντα, ώστε η κόρη του να είναι ευτυχισμένη, και στην επόμενη ταινία να την ξαναπιάσει γκόμενα.
Ο Αρίστος είναι ένας φτωχός τίμιος μεροκαματιάρης που ήταν φτωχός από τα 80’s. Ζαλίζει τον κόσμο με το δάνειο που προσπαθεί να πάρει, για να φτιάξει το σπίτι που θα στεγάσει τον έρωτά του με την Βέρα Γκούμα. Εγγυητής του δανείου μπαίνει ο ταβερνιάρης Τάσος Κωστής, εραστής της Βέρας. Η ταινία είναι μια κραυγή ενάντια σε γραφειοκρατία και διαφθορά, δημιουργώντας ένα μελαγχολικό μομέντουμ γύρω από τα πάθη του Αρίστου, συγκρίσιμα μόνο με αυτά του Ιώβ.
Όλη η ταινία εδώ :
Εδώ μιλάμε για πέρσοναλ φέιβοριτ. Ο Κώστας είναι καφετζής και έχει τέσσερα παιδιά από τον πρώτο του γάμο. Τα τρια εξ’ αυτών σπουδάζουν σε Κρήτη, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, ενώ το τέταρτο είναι βαποράκι στην Αθήνα, και την πέφτει στην ανικανοποίητη σύντροφο του Κώστα, την…. έλα, εύκολο είναι… Βέρα Γκούμα. Μην έχοντας λεφτά να επισκέπτεται τα παιδιά του, υποδύεται τον Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Αεκτζή, Παοκτζή, Πασόκο, Νεοδημοκράτη, Κουκουέ, έτσι ώστε με τα οπαδικά πούλμαν για ομιλίες/αγώνες να καταφέρνει να βλέπει τα παιδιά του. Στο σπίτι του υπάρχουν σάκοι με merchandise από κάθε μια οργάνωση, ώστε σε κάθε εκδρομή να έχει τα απαραίτητα κασκόλ, σημαιάκια και καπελάκια, ώστε να είναι ένα με το πλήθος. Όλα αυτά αλλάζουν όταν έρχεται σε ρήξη με τον γιό βαποράκη, ο οποίος (για να συνεχιστεί κάπως η ταινία) αλλάζει θέση στους σάκους, ο Κώστας παίρνει σάκο Πασόκ σε εκδρομή ΝΔ και αρχίζει το Μεγάλο Οτινάναι.
Αρνούμαι να βάλω στιγμιότυπο, η ταινία βρίσκεται εδώ :
Συγκινητική η στιγμή “εγώ είμαι βαποράκι, εγώ είμαι ολόκληρος στόλος, υπερωκεάνιο”, όταν προσπαθεί να ξεγελάσει την αστυνομία και να συλληφθεί αντί του γιού του, σε ένα πραγματικά δραματικό φινάλε.
Ο Αδάμ είναι πυρηνικός επιστήμονας και έχει κάνει εδώ και χρόνια αίτηση στην ένωση επιστημόνων για να του δώσουν δουλειά στο Πυρηνικό Κέντρο. Πριν από αυτό, κάνει δουλειές του ποδαριού για να βγάλει κάποια χρήματα, αποτυχημένα συνήθως, ενώ μετά από αυτό, η μητέρα του του τηγανίζει αυγά στην φαλάκρα του γιατί αυτό παθαίνουν οι φαλακροί όταν έρχονται σε επαφή με την πυρηνική ενέργεια.
Στιγμιότυπο : Απόπειρα εισόδου στο πυρηνικό κέντρο “To Nagasaki”
Ο Σίσυφος (10/10) είναι ο φτωχός και τίμιος (από εδώ και πέρα, για συντομία ΦκΤ) πρωταγωνιστής μιας δραματικής ταινίας που αφορά στην καταστροφή του Τσέρνομπιλ. Επίκαιρος όσο ποτέ, με πολιτικό λόγο, χαρίζει μια ακριβή αναπαράσταση του πανικού που είχε προκαλέσει η μεγάλη αυτή καταστροφή. Η επαφή του με τη ραδιενεργεια, αυτή τη φορά του φυτρώνει μια ουρά, ατύχημα για το οποίο επισκέπτεται ουρολόγο.
Στιγμιότυπο : “Η κραυγή αγωνίας του σύγχρονου ανθρώπου”
Μια μεγάλη στιγμή υπάρχει επίσης στους τίτλους τέλους, την οποία καταγράφω, γιατί βαριέμαι να κάνω screenshot. Μετά το τέλος της ταινίας, εμφανίζεται ένα πυρηνικό μανιτάρι, και από κάτω αυτολεξεί:
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ
ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΙΚΙΣΘΕΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΜΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ
-Η ΖΩΗ
-Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
-Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
Άφησα τελευταία αυτή την ταινία, επειδή αποτελεί το magnum opus της τέχνης του Κώστα Τσάκωνα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά Μεγάλο: Ένα σενάριο του Κώστα Τσάκωνα. Κάτι δικό του. Ό,τι δεν τον άφηναν να προσθέσει οι άλλοι σεναριογράφοι, το έκανε μόνος του. Η ταινία περιγράφει τον παράλληλο βίου του ΦκΤ Θωμά Ρεζιλίκη και του Κανάκη, που είναι στην ουσία ο Επιθεωρητής Ξεφτέρης ο οποίος έγινε πληρωμένος δολοφόνος. Η ταινία είναι ένα ΜΝΗΜΕΙΟ τιποτένιου σουρρεαλισμού Χωρίς Κανένα Νόημα και Αιτία, σε σημείο που πραγματικά απορείς για το αν πρόκειται για κάτι Ανεπίτρεπτο να γυριστεί ή για Συγκλονιστικό Αριστούργημα. Συνοπτικά, ο Θωμάς Ρεζιλίκης, προσπαθεί με ελάχιστο εισόδημα να συντηρήσει τον εαυτό του και μια γριά, την κυρα Βγαίνα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή συγγένεια, μένει με την γάτα του και μερικά ποντίκια (ζώα με τα οποία μιλάει) και αντιμετωπίζει την Απόγνωση για το πώς έχει γίνει ο κόσμος, απορώντας για το γιατί κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για όσα γίνονται. Μια ημέρα, συναντάει τους ληστές μιας τράπεζας, οι οποίοι κατά την διαφυγή τους πετάνε τα χρήματα σε έναν κάδο, ο Θωμάς βλέπει το σκηνικό, παίρνει τα χρήματα, αγοράζει ένα ντάτσουν, πηγαίνει στο κέντρο, ξηλώνει ένα τηλεφωνικό θάλαμο, τον εγκαθιστά σε ένα βουνό, και αρχίζει να παίρνει τηλέφωνα στην αστυνομία, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για οτιδήποτε βλέπει γύρω του ή ακούει στο ραδιόφωνο. Παράλληλα, ο μοχθηρός εκτελεστής Κανάκης, τον οποίο φυσικά ενσαρκώνει ο ίδιος, αναλαμβάνει πληρωμένα συμβόλαια θανάτου τα οποία αδυνατεί να φέρει εις πέρας λόγω ατόφιας, ακατέργαστης βλακείας. Τεράστια η συνομιλία του με μια κατσίκα που απλά είναι δεμένη σε ένα δέντρο, λίγο πριν προσπαθήσει να ανατινάξει ένα τραίνο με φυτίλι και δυναμίτη. Δεν θα πω κάτι άλλο, ήδη είπα αρκετά, η ταινία είναι Το Απόλυτο Τίποτα και ειλικρινά, όποιος δεν την έχει δει, δεν δικαιούται να λέει πως έχει παρακολουθήσει Κώστα Τσάκωνα στη ζωή του
Στιγμιότυπο1 : Η πιο ανούσια σκηνή στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου:
Στιγμιότυπο2: Η πιο ωραία σκηνή στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου:
“Παρακαλώ, στραγάλια είναι”
Και ολόκληρη η ταινία :
Αντί επιλόγου, ειδική μνεία δίνεται στις ταινίες “Ο Ψευδομάρτυρας”, ”Λόρδαν ο Βάρβαρος”, ” Ο φακίρης”, ” Ο παπαμαφίας”, “Άλλες τον προτιμούν γουλί”, καθώς και στο γεγονός πως ενώ η μόνη σοβαρή ταινία που συμμετείχε ποτέ ήταν το “Μάθε Παιδί μου Γράμματα”, δεν δίστασε να παίξει τον μάστορα πατέρα του μπασκετμπολίστα στην ταινία “Μάθε Παιδί μου Μπάσκετ”. Πραγματικά σπουδαίος.
Η πορεία του Κώστα Τσάκωνα, μετά την συμμετοχή του στης Ελλάδος τα Παιδιά, τον βρήκε δυστυχώς κυρίως σε επιθεωρήσεις, μέχρι την ημέρα εκείνη, που ενώ οδηγούσε τη βέσπα του, του έπεσε ένα δέντρο στο κεφάλι (λόγω κακού συνεργείου του Δήμου Βουλιαγμένης), ένα χτύπημα που έβγαλε τη βρώμα στην πιάτσα πως δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στις ανάγκες τις επιθεώρησης, στερώντας του την συνέχεια στο σανίδι. Γράφτηκε πως ο ίδιος έκανε απεργία πείνας για να δικαιωθεί, αλλά δεν ξέρω κάτι περισσότερο επαυτού. Προσφάτως στο ίντερνετ κάποιοι άνθρωποι θεώρησαν σωστό να τρολλάρουν με την είδηση του θανάτου του, αλλά αυτό είναι αηδιαστικό trolling, και σας το λέει το luben αυτό. Για την φωτογραφία με μπλουζάκι Emperor “Wrath of the Tyrant” δεν μιλάω καν.
Επιθυμώ κάποια μέρα να διαβάσει αυτό το άρθρο και να τον γνωρίσω από κοντά, είμαι σε περίεργη φάση και γω, έχω δει όλες τις ταινίες του και δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω.