Quantcast
ORIGINALS

Σώματα και Πτώματα

Ένα σημείωμα για την υπόθεση του Κώστα Σακκά


Normo Gin · 8 Ιουλίου 2013

Ο Κώστας Σακκάς, απεργός πείνας για παραπάνω από έναν μήνα, ασχέτως της εντύπωσης που δίνουν τα κοράκια που έχουν μαζευτεί γύρω απ’ την υπόθεσή του. δεν είναι νεκρός. Δεν είναι καν αυτοκτονικός. Δεν είναι “θύμα”, όσο κι αν το σωφρονιστικό σύστημα, μακάριο στην αυταρέσκεια και την αδεξιότητά του, προσπαθεί να τον πείσει γι’αυτό. Θύμα θα ήταν ένας Κώστας Σακκάς που θα είχε παραιτηθεί, που θα είχε ενσωματώσει τις δικαιικές αποφάνσεις ενός γραφειοκρατικού βόθρου με αγαπημένο χόμπι το ξελάσπωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών και των πολυάριθμων λακέδων τους, και όχι ο άνθρωπος που πολεμάει κόντρα στον εγκλεισμό του με ό,τι μέσα διαθέτει.
Η απεργία πείνας ενός ανθρώπου που φυλακίστηκε άδικα και έμεινε στη φυλακή παράτυπα θεωρήθηκε από πολλούς κραυγή για την εφαρμογή της δικαιοσύνης. Θα μπορούσε, αν η παράνομη κράτηση του Κώστα Σακκά ήταν μία απλή εκτροπή ενός συστήματος απονομής “δικαιοσύνης”. Όμως δεν είναι. Αντίθετα, είναι το πραγματικό πρόσωπο του νομικού καθεστώτος, όπου εύκολα συνειδητοποιεί κανείς ότι οι χιλιάδες σελίδων που απαρτίζουν τους κανόνες της δικαιοσύνης δεν είναι παρά φθαρμένα τσόλια, υποψήφια για πέταμα στα σκουπίδια κάθε φορά που δεν βολεύουν ακροδεξιές κυβερνήσεις ηλίθιων καράβλαχων, διεφθαρμένα δικαστικά κυκλώματα, εργολαβίες και ρουσφέτια με ακαλαίσθητη hipster βιτρίνα.
Ο Κώστας Σακκάς είναι 29 χρονών. Ανήκει στη γενιά που μόνο οι πολύ θλιβεροί ηττοπαθείς της δίνουν το προσωνύμιο “χαμένη”. Στη γενιά που έφαγε περισσότερα δακρυγόνα από καλές τροφές, που πέρασε περισσότερο χρόνο στα δικαστήρια απ’ ότι σε χώρους διασκέδασης, στη γενιά που πήρε τις πενταροδεκάρες που της πρότειναν απαξιώνοντάς την και τις πέταξε στη μάπα τους γελώντας, όσο έχτιζε τη δική της συνθήκη και τη δική της πολιτική σε κάθε γωνιά της χώρας, σε κάθε γωνιά που χρειάστηκε ποτέ υπεράσπιση από τις επιθέσεις του καθεστώτος.
Ανήκει στη γενιά την οποία αυτό το καθεστώς θέλει να εκδικηθεί, καθώς απαρτίζεται απ’ αυτούς κι αυτές που το ξεφτίλισαν, πολλάκις κι απανωτά. Κι όσο προσπαθούσαν να επιστρατεύσουν ό,τι είχαν στη διάθεσή τους, από νομικές αυθαιρεσίες μέχρι τα κρατικά και παρακρατικά σκυλιά της Χρυσής Αυγής, τόσο έπαιρναν ως απάντηση την ειρωνεία και τον γέλωτα, τόσο περισσότερο έμοιαζαν με πανικόβλητους τσαρλατάνους και κατέφευγαν στην επόμενη σπασμωδική κίνηση, ξεκινώντας τον κύκλο απ’ την αρχή, με το γέλιο να ακούγεται πιο ισχυρά κάθε φορά. Ο Κώστας Σακκάς, απ’ το παράθυρο του νοσοκομείου δεν κλαίει· υψώνει τη γροθιά και φωνάζει, τρίβοντας στα μούτρα του κάθε Δένδια την πρόθεση να τον υποβιβάσει σε κάτι λιγότερο από άνθρωπο, γυμνό από δικαιώματα, μέχρι ν’ αναγκαστεί να αρνηθεί την ύπαρξη και την ταυτότητά του.
sakkas2
Γιατί αυτός είναι ο εγκλεισμός σε μία κοινωνία που διδάσκει με απόλυτη συνέπεια τον φόβο. Οι τρομοδιδαχές περνούν πάντα μέσα από μία διαδικασία απογύμνωσης του σώματος από κάθε χαρακτηριστικό που παραπέμπει σε ταυτότητα, σε ουσία, σε αυτοκαθορισμό, από κάθε ιδιότητα που θα κατασκεύαζε τον καθένα ως κάτι παραπάνω από κρέας με αναπνοή. Η προσπάθεια να τον χρησιμοποιήσουν για εκφοβισμό των υπολοίπων, συνάντησε αντίθετα αποτελέσματα στην περίπτωση του Κώστα Σακκά και το σώμα του υπερέβη το βιολογικό του κέλυφος. Ο Σακκάς αποφάσισε να ενσωματώσει την πολιτική του υπόσταση κόντρα στις σκοπιμότητες του κράτους. Κάθε όργανό του πολιτικοποιήθηκε, κάθε μεταβολή στη φυσική του κατάσταση υποδηλώνει πια ένα νέο όριο αγώνα, ένα νέο κύμα άρνησης, μία νέα βούληση.
Είναι γνωστό πως κάθε απεργία πείνας, ασχέτως έκβασης, κόβει χρόνια απ’ τη ζωή του απεργού. Μ’ αυτό ως δεδομένο, μέχρι και η ζοφερή προοπτική του θανάτου ξεφεύγει απ’ το έλεος της μοίρας και γίνεται αντικείμενο στρατηγικής οργάνωσης. Το κράτος θέλει έναν έγκλειστο υγιή Σακκά, τύποις ζωντανό, ν΄αποτελεί νεκρό είδωλο για παραδειγματισμό όσων επιλέγουν τους Άλλους δρόμους στην κοινωνία της πειθαρχίας. Ο ίδιος θέλει τον εαυτό του εκτός φυλακής, αλλά δεν αρκείται σ’ αυτό. Θέλει μαζί και να διαλύσει την πολιτική του παραδειγματισμού που χρησιμοποιεί το σώμα του ως αγωγό για την εφαρμογή της. Είναι αυτό ακριβώς το υπόβαθρο που μας κάνει να πούμε ότι αυτή τη στιγμή ο Σακκάς δεν αυτοκαταστρέφεται, αλλά αξιοποιεί όλα τα όπλα που έχει στη διάθεσή του, όντας πολιτικός αγωνιστής που διεκδικεί, και όχι “θύμα” που εκλιπαρεί.
Όταν τα μίντια λένε πως ο απεργός πείνας Κώστας Σακκάς “βλάπτει το σώμα του”, καταλήγοντας έτσι “λειψός άνθρωπος”, προσπαθούν να δημιουργήσουν δάκρυα εκεί που ο ίδιος ζητάει οργή. Διαστρεβλώνουν τη βούλησή του, απονεκρώνοντας έναν άνθρωπο πριν την ώρα του. Έναν άνθρωπο που μέσα απ’ τη στάση του γίνεται πιο ζωντανός από ποτέ, ελέγχοντας τους όρους της ύπαρξής του πολύ καλύτερα απ’ όλους όσους προτιμούν την κλάψα απ’ τη δράση, την υποταγή απ’ τη βούληση, την απάθεια απ’ αυτήν τη μαγική ευφυία που είδαμε πολλάκις να επιδεικνύεται γύρω μας. Αυτή τη μαγική ευφυία που ονομάζεται ζωή και η οποία, σε περίπτωση που δεν το πρόσεξε κανείς, είναι ένας ιδιαίτερα πολύμορφος κυκλώνας.
“Πάμε μέχρι τη νίκη, μέχρι το τέλος ρε”

Best of internet