Ο Muslim Turing μου στέλνει συνέχεια χρυσάφι. Μου ζήτησε να το αναφέρω. Ίσως το ξεχνάμε συχνά, αλλά κάτω από τις στολές και πίσω από τους τραμπουκισμούς σε 15χρονα που επιτρέπουν σ’ αυτή τη χώρα να πάει μπροστά, βρίσκονται τα περήφανα τέκνα της ελληνικής επαρχίας. Και πίσω απ’ αυτούς κι αυτές, βρίσκεται πάντα το αρχέτυπο της ρωμιάς λεχώνας, της μαμάς που γεμίζει το σπίτι με τις θεσπέσιες ευωδίες όλων των αρχαιοελληνικών φαγητών: του μουσακά, του μπριάμ, του ιμάμ μπαϊλντί, του κεμπάπ κλπ. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων δεν ξεχνάει τη συνεισφορά της ελληνικής οικογένειας στη διαμόρφωση του αστυνομικού σώματος του σήμερα. Το Σάββατο 27/4 στη Βέροια, στο Μέλαθρον των Κατσικιών (ξενοδοχείο είναι), η ΠΟΑΣΥ αφιερώνει μία ημέρα στα παθήματα των εστιών των ένστολων, με τον τίτλο «Και οι Αστυνομικοί έχουν μάνες», τουτέστιν με τη μεγαλύτερη αποτυχία που σημειώθηκε ποτέ σε απόπειρα να συγκινηθεί το κοινό. Η διάρθρωση της ημερίδας είναι σκέτη απόλαυση. Μετά τον χαιρετισμό, η πρώτη συζήτηση έχει θέμα «Από την αγωνία της νιότης στο Γολγοθά της επιβίωσης», θέλοντας να δηλώσει πιθανώς ότι πίσω απ’ τους απανταχού κάγκουρες βρίσκουμε νεανικές ανησυχίες, έναν φλογερό ρομαντικό ιδεαλισμό που κάνει τους νιούς να βάλουν τη στολή και να βγουν παγανιά. Ο τίτλος θα ήταν πιο εύστοχος σε άλλο πλαίσιο, προσαρμοσμένος στα πραγματικά δεδομένα, αν γινόταν π.χ. «Από την αγωνία της νιότης στο Γολγοθά της επιβίωσης από τον ξαναμμένο Δελτά που σ’ έχει πάρει στο κατόπι». Ακολουθεί η «Βράβευση κας Λιάνας Τσολερίδου, μητέρας αστυνομικού». Για τους αδαείς, η εν λόγω κυρία δεν βραβεύεται για την επιτυχή της κύηση, αλλά για την απόφασή της να βγει έξω απ’ τα δικαστήρια με πλακάτ που έγραφε «και οι Αστυνομικοί έχουν Μάνες», καθώς όπως όλοι κι όλες θα ξέρετε, ο χώρος των δικαστηρίων είναι άλλη μία επικίνδυνη ζώνη όπου συνήθως συναντάμε μερικές εκατοντάδες οπλισμένων ένστολων, μόνες κι ανυπεράσπιστες. Η κ. Τσολερίδου δεν συγκίνησε. Φαίνεται πως η Άννα Δρούζα έχει βάλει μυστικά το χεράκι της στην επιλογή των θεμάτων, πράγμα που μας το μαρτυρά ξεκάθαρα ο τίτλος «Επάγγελμα και οικογένεια στη ζωή του αστυνομικού: Μαζί… Όμως αλλιώτικα.» Η κουβέντα μάλλον πρόκειται να απαντήσει στη χρόνια απορία μας για τα βράδια του αστυνομικού, τι απαντάει στο ερώτημα του οικογενειακού τραπεζιού «πώς ήταν η δουλειά σήμερα»; Οι συνειρμοί είναι πολλοί, κρατάμε όμως αυτούς που ο αστυνομικός μιλάει για το πόσους έδειρε σήμερα και όλη η οικογένεια γελάει και αγκαλιάζεται με τις επιτυχίες του. Έξω από τις διάφορες συζητήσεις, ωστόσο, αξίζει να κρατήσουμε δύο πράγματα: α) Η τελετή κλείνει με την – κρατηθείτε – «Απονομή τιμητικών πλακετών στους αστυνομικούς που συμμετείχαν στη μάχη για τη σύλληψη τρομοκρατών στη Βέροια». Αν η μνήμη σας δεν σας βοηθάει μιλάμε για αυτήν τη σκληρή μάχη, την τιτανομαχία, όπου δεκάδες Ρόμποκοπ φαίνεται να ρίσκαραν πάρα πολύ να συλλάβουν τους 4 πιτσιρικάδες. Όπως είχαμε ξαναπεί, ξαφνικά, η ληστεία τράπεζας ανάγεται σε τρομοκρατική πράξη και φυσικά, αξίζουν σίγουρα μία τιμητική πλακέτα όσοι συμμετείχαν στην επιχείρηση, η δυσκολία της οποίας αποτυπώνεται στα πρόσωπα των συλληφθέντων. Φήμες λένε πως αν οι αστυνομικοί δεν φορούσαν γάντια κινδύνευαν να γρατσουνιστούν β) Σύμφωνα με το φυλλάδιο της ΠΟΑΣΥ, την ημερίδα συντονίζει ο Πάσχος ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ. Όχι ο Πάσχος Μανδραβέλης. Ο Πάσχος ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ. Αυτός ο αμερόληπτος δημοσιογράφος, ο τιτάνας της δεοντολογίας που μας χαρίζει καλά vibes απ’ τις σελίδες της Καθημερινής και ενίοτε από τη συχνότητα του γνωστού καναλιού του Αλαφούζου. Με την παρουσία του, η όλη εκδήλωση δεν μπορεί παρά να μας θυμίσει εκείνους τους στίχους από ένα αγαπημένο τραγουδάκι της παιδικής μας ηλικίας: “Θέλω η μάνα μου να βγει παράθυρο στον Σκάι/Με τίτλο «Μάνα Μπάτσου που Γαμάει»”.
