Στον δημόσιο λόγο μου στα κοινωνικά δίκτυα, έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στον Άδωνι Γεωργιάδη. Συχνά τον έχω εγκαλέσει ως φασίστα, ρατσιστή, άχρηστο, επικίνδυνο, αμοραλιστή, ψεύτη.

Σήμερα νοιώθω την ανάγκη να κάνω την αυτοκριτική μου. Δεν είναι ψεύτης. Τουλάχιστον, όχι πάντα. Διότι η αλήθεια δεν είναι μονοσήμαντη, και κάποια πράγματα είναι θέμα οπτικής.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρόσφατη δήλωση του λαοφιλούς υπουργού Υγείας, ο οποίος δήλωσε πως «σύμφωνα με τις μελέτες των οικονομικών της υγείας τα δημόσια συστήματα μάς κοστίζουν περισσότερο απ’ ότι τα ιδιωτικά».

Προφανώς, με το “μας” ο Άδωνις δεν αναφέρεται στους φορολογούμενους πολίτες, οι οποίοι σε περίπτωση που το σύστημα υγείας ιδιωτικοποιηθεί θα συνεχίσουν να πληρώνουν τους ίδιους φόρους και ταυτόχρονα θα χάσουν το προνόμιο της δωρεάν (ή, έστω, με κόστος εισαγωγής 25€) περίθαλψης. Αναφέρεται στον εαυτό του και στην κυβέρνηση. Και λέει αλήθεια.

Η ουσία της φράσης του, δε, που δεν είναι άλλη από το “η ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας μάς συμφέρει”, είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Όντως, τους συμφέρει. Συμφέρει τον ίδιο, την κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς κύκλους που την στηρίζουν. Συμφέρει αυτούς, όχι εμάς.

Το ότι κάποιοι παρερμηνεύουν τα λεγόμενά του και θεωρούν πως με το “μας” αναφέρεται σε όλους εμάς, δεν είναι δικό του θέμα. Ο ίδιος άλλωστε, δεν έχει δώσει ποτέ του δικαιώματα για να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο. Αντίθετα, σε ανύποπτο χρόνο έχει διατυπώσει γλαφυρά την άποψή του για την πλέμπα, δηλώνοντας πως θεωρεί κατάργηση της δημοκρατίας και ξεφτίλα για έναν βουλευτή να μπαίνει στο λεωφορείο μαζί με τον απλό λαό.

Είναι λοιπόν άδικο να χαρακτηρίζει κανείς τον Άδωνι ψεύτη, επειδή αυθαίρετα θεωρεί πως όταν ο υπουργός αναφέρεται σε κάποιο απροσδιόριστο σύνολο χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό, συμπεριλαμβάνει σε αυτό και τους απλούς πολίτες.

Τέτοια αριστερίστικα λογικά άλματα δυναμιτίζουν τη δημόσια συζήτηση και καλό είναι να αποφεύγονται.

Προσωπικά, δεσμεύομαι να είμαι πιο προσεκτικός από εδώ και στο εξής.