Κατασκευάζοντας το Bogdan-O-Matic μπορούσαμε να προβλέψουμε διαφόρων τύπων αντιδράσεις, συμπεριλαμβανομένου ενός diss για τις «επιρροές» του άρθρου. Για να το ξεκαθαρίζουμε, ποιός μπορεί να περιμένει ότι ένα web zine που φέρει την ονομασία “luben” μπορεί να στελεχώνεται από κάτι άλλο από χαμίνια και γυναίκες-αράχνες, αδίστακτους πειρατές του διαδικτύου, αρχιβαρόνους της λογοκλοπής με το μαχαίρι στα δόντια που καραδοκούν την επιτυχία του άλλου για να την προσεταιριστούν. Μήπως αυτό δε κάνουμε με τους Celebrities Bloggers μας; Εις εκ των εμβριθέστερων αναγνωστών του άρθρου, έσπευσε να καταγγείλει το ήθος μας με πάθος: Ενώ σε άλλη περίπτωση θα σπάγαμε απλώς τα δάκτυλα του αναγνώστη με τανάλια ώστε να μη ξανακουμπήσει πληκτρολόγιο, εδώ θα κάνουμε μια εκ βαθέων εξομολόγηση ανατρέχοντας σε -όχι μία- αλλά ΠΕΝΤΕ ολόκληρες περιπτώσεις, ανώτερες και σε χιούμορ και σε καλλιτεχνικό βάθος και σε πρωτοτυπία από το φτωχό Bogdanizer που κατασκευάσαμε πρόχειρα για την εφήμερη διαδικτυακή μας δόξα. Πάμε! Το Κική Δημουλά Generator H στήλη, δηλαδή εγώ, απεχθάνεται μετά βδελυγμίας τους bloggers και το blogging, σαν ένα πολύ ευτελές δοχείο για ατάκτως ερριμμένες προσωπικές ανθολογίες που δεν ενδιαφέρουν κανένα πέρα από τους συντάκτες των, σε κάκιστο ετοιματζίδικο αισθητικό format με ημερολογιακή διάθεση και πολύ χαμηλά στανταρ – δε μπορούμε ωστόσο να μη παραδεχτούμε ότι στον ωκεανό της «ελληνικής μπλογκόσφαιρας» εκτός από τον Νίκο Δήμου και τους 10.000 μνηστήρες των 15 λεπτών ιντερνετικής διασημότητας υπάρχουν και διαμάντια. Αρκετά μάλιστα. Ένα τέτοιο είναι το blog του Elias, V for Valis από όπου αντλούμε και τα πρώτα δύο generator «επιρροές» του Bogdan-O-Matic. O Elias κατασκευάζει αρχικά το θρυλικό Dimoula Generator (BETA Edition). Δεν αφιερώνει χρόνο για να γράψει κώδικα για το όλο εγχείρημα όπως κάναμε εμείς, περιγράφει ωστόσο τον αλγόριθμο του με πολύ χιούμορ, ως εξής: Μία σούπερ προσφορά του ιστολογίου για τους φίλους μας με καλλιτεχνικές ανησυχίες: Dimoula Generator (BETA edition). Ξέρω ότι πάντα τη θαύμαζες και ποθούσες να γράψεις κι εσύ θρυλικούς στίχους σαν το: να στρογγυλοποιούνται ευθυνότεροι οι πόνοι, ή σαν εκείνο το ωραίο: άφησα να μην ξέρω πώς λύνεται ένα χθες, ή σαν το άλλο: νοσταλγία δισύλλαβη και ένταση μονολεκτική (εκτός αν ζηλεύεις το ανυπέρβλητο: δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων). Τώρα όμως μπορείς κι εσύ να γράψεις ποίηση Κικής Δημουλά, ναι! Με τον 100% μηχανιστικό αλγόριθμο που προσφέρω εντελώς δωρεάν, μπορείς πλέον να γίνεις πιο Δημουλά κι απ’ τη Δημουλά. Ακριβώς, καλά διάβασες! Ο Elias αναφέρει σαν δική του επιρροή ένα ακόμη generator από τα δεκάδες που μπορεί να συναντήσει κάποιος στο διαδίκτυο, αυτή τη φορά και στα ελληνικά. Παίξτε με πάθος το Generator της Κικής, διαβάστε την απολαυστική καταγγελία στο φινάλε του αλγορίθμου για την αποκαρδιωτική, απάνθρωπη, μηχανιστική χρήση της γλώσσας που προσπαθεί να αποκρύψει μια γνήσια ανεπάρκεια, μια ανημποριά να περιγράψει οποιοδήποτε νόημα πίσω από λεξιλογικά δελτάρια, ασάφεια και κενολογία. Η αφετηρία του Dimoula Generator είναι η ίδια, ο παιγνιώδης σαρκασμός πάνω στον τιποτολογικό φορμαλισμό ενός Μπογδανοποιήματος. Είτε κάποιος επιθυμεί και την επίθεση στο ήθος του αντιπάλου, και για τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο το κάναμε με μεγάλη υπερηφάνεια, είτε απλώς να παίξει με το τι επιπλέει, αναγνωρίζεται ως σημαντικό σε μια κοινωνία όπου η έλλειψη σημασιών και ο θόρυβος της πολιτικάντικης newspeak είναι μπαντιέρα της. Τον ξύλινο αυτό πολιτικαντισμό σαρκάζεται και το δεύτερο generator που συναντάμε στο V for Valias, και ακολουθεί: 4. Το KKE Generator Για το ΚΚΕ Generator θα ήταν άσκοπο να προσθέσουμε περισσότερα από όσα ο ίδιος ο συντάκτης λέει για να περιγράψει τη θεωρία πίσω από τη δημιουργία του. Η καταιγιστική κριτική για τη μορφολογία των ανακοινώσεων του συντροφικού πολιτικού κόμματος εδράζεται σε μια μνημειώδη λαογραφική μελέτη του Ρώσου λόγιου κριτικού Vladimir Propp πάνω στους τρόπους αφήγησης της Ρωσικής folk τέχνης. Είναι τέτοια η σημειολογία της σύνδεσης μιας πολιτικής ανακοίνωσης ενός κόμματος που έχει δομήσει όλη του την ύπαρξη στην ρωσική σοσιαλιστική πρωτοπορία με τον τρόπο που αφηγούνται ιστορίες οι Ρώσοι παραμυθάδες που αυτό και μόνο αρκεί για να τοποθετήσει το KKE generator στο πάνθεον της πολιτικής σάτιρας. Ίσως το ίδιο το generator να παρουσιάζεται λίγο outdated (pun intended), ωστόσο πάνω ή κάτω τη δουλειά σου την κάνεις. Αν είσαι ένα δυναμικό νεαρό στέλεχος της ΚΝΕ που δεν του περισσεύει ο χρόνος ή ένας αρθρογράφος του «Ρ» που επιζητεί μια γρήγορη, legitimate και πάντα πύρινη πολιτική καταγγελία του κόμματος, το KKE Generator μπορεί να σε βοηθήσει. Δείγμα δωρεάν: Στης Ανατολής τα μέρη, μια φορά κι έναν καιρό, ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό. Στη Μουσούλη, στη Βασόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά, πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά, διότι οι οργανώσεις του κεφαλαίου, μαζί με τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς του συστήματος, χύμηξαν στο εργατικό κίνημα και στις λαϊκές κατακτήσεις. Η αστική τάξη έχει επιδωθεί σε μια λυσσαλέα επίθεση, που οδηγεί τα λαϊκά στρώματα στα όρια της εξαθλίωσης. Οι μεγαλοβιομήχανοι – μεγαλοεκμεταλλευτές κερδοσκοπούν με τον ιδρώτα των εργαζομένων και απομυζούν το αίμα τους για να εξασφαλίσουν υπερκέρδη. Εβγάλαν οι χαρχουδικοί δήμαρχο τον Χαρχούδα και τη ζωή μας κυβερνά μια αρκουδοπεταλούδα. Πόσο τέλειο; 3. Ο William Burroughs και το Nova Trilogy Η ιδέα μιας γεννήτριας τυχαίων κειμένων έχει μια καταγωγή σε προσπάθειες όπου ο σαρκασμός είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τους δημιουργούς της. Οι ιστορικές περιπτώσεις στην ποίηση και στην λογοτεχνία όπου τεχνικές παρόμοιες με αυτές που αναφέρθηκαν χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ολόκληρων έργων είναι εντυπωσιακά πολλές. Λαχνοί, καπέλα, αναδιατάξιμα αποκόμματα, σοβαρότατοι αλγόριθμοι σε λογισμικό, απομιμήσεις Artificial Intelligence μηχανών ή απόλυτη τυχαιότητα – ό,τι μπορεί να βάλει ο νους έχει δοκιμαστεί από πρωτοπόρους καλλιτεχνικών ρευμάτων ή γνήσιους τσαρλατάνους με μικρή ή μεγάλη επιτυχία. Ενώ θα χρειαζόταν ένα σχεδόν εγκυκλοπαιδικό κείμενο για να καλύψει τις δεκάδες παρανοϊκές μεθόδους και τις ξεχωριστές τους ιστορίες που κρύβονται από πίσω, εμείς θα δούμε μόνο τις πολύ πιο εκλεκτές απο αυτές. Ο πρωτοκαγκελάριος της beatnik λογοτεχνίας William Burroughs, η τριλογία Nova Trilogy και οι Cut-Up τεχνικές του είναι στον αριθμό 3. Κυρίως γιατί ενώ διαπρεπέστατες περσόνες όπως ο Julio Cortazar, το κίνημα των Λετριστών ή το κίνημα του DADA ήταν προγενέστερες, o Burroughs από μόνος του επηρέασε σε έναν καθολικό βαθμό καλλιτέχνες – απογόνους του, όπως οι david Bowie, Kurt Cobain και οι Radiohead της Kid-A era. Ο Burroughs εκδίδει το Nova Trilogy ολόκληρο, σποραδικά μέσα στη δεκαετία του ’60 σε τρία κομμάτια. Το μνημειώδες The Soft Machine (1961) και τα The Ticket That Exploded (1962) και Nova Express (1964) βασιζόμενος, όπως ο ίδιος λέει, κύρια σε δύο προσωπικές του επιρροές: το ποίημα The Waste Land (1922) του T.S. Eliot και τον ογκόλιθο της αμερικανικής λογοτεχνίας USA Trilogy (1930) του John Dos Passos. Παρότι κριτικά αναγνωρισμένο ως το πιο ενδιαφέρον πείραμα του Βurroughs πάνω στις αφηγηματικές τεχνικές, το Nova Trilogy δέχεται μια σειρά από επιθέσεις κυρίως από τον χώρο της άκαμπτης scholar ακαδημαϊκής οπτικής. Ο ίδιος θα τοποθετηθεί αρκετές φορές στην Cut-Up τεχνική του σε διάφορες φάσεις. Στο δε Conversations With William S. Burroughs θα συναντήσουμε την πιο καταιγιστική από αυτές, που αποτελεί και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αναγνώσεις του τι προσφέρει και από που εκπορεύεται η χρήση μιας γεννήτριας τυχαιότητας: Είναι η τεχνική του κολλάζ (σημ. Cut-Up) που κάνει σαφή μια διαδικασία που έτσι κι αλλιώς συμβαίνει. Όταν περπατάς στο δρόμο συμβαίνει να συμμετάσχεις σε ένα cut-up. Γιατί η συνειρμική σου ροή διακόπτεται συνεχώς από τυχαία γεγονότα. Η ίδια η ζωή είναι ένα κολάζ, από τη φύση της. Κάθε φορά που κοιτάς έξω από ένα παράθυρο, σου συμβαίνει το ίδιο. Αυτά τα κολάζ μας φέρνουν πιο κοντά. Οι Cut-up τεχνικές όπως αυτή που χρησιμοποιείται σε ένα εικαστικό κολάζ είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά στο τι συμβαίνει στην δική σου αντίληψη από ότι μια σειραϊκή αφηγητική φόρμα ή η ρεαλιστική παραστατική ζωγραφική. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που συμβαίνουν τα πράγματα. 2. Ο Tristan Tzara και το DADA Αρχικά, είναι απαραίτητο, είναι θεμελιώδες να σημειωθεί ότι o Tristan Tzara είναι αυτός εδώ ο κύριος. Αν σας φαίνεται επικίνδυνος και διαταραγμένος, είναι γιατί υπήρξε φυσικά και τα δύο στη ζωή του, σε έναν πολύ αποφασιστικό βαθμό. Αυτός λοιπόν ο δαιμονικός Γαλλορουμάνος, κάτι μεταξύ ενός Bela Lugosi και σαρκαστικού δανδή με μονοκλ, είναι ο βασικός εισηγητής πίσω από την καλλιτεχνική αλητεία του κινήματος του DADA. Με την ίδια τη λέξη (ντα-ντα) διαλεγμένη έτσι ώστε να παραπέμπει σε μια βρεφική διάλεκτο, το DADA υπήρξε και υπάρχει και θα υπάρχει στο καλλιτεχνικό συνεχές πάνω από όλα σαν ένα σύμβολο αμφισημίας και σύγκρουσης. Τόσο σαν ένα άχρηστο αστικό διανοουμενίστικο παιχνίδι όσο και βαθιά ριζοσπαστικό εν τη γεννέσει του, το νταντα εμφανίζεται στις αρχές του αιώνα για να αποκρούσει μια σειρά από παθογένειες της ολοένα και πιο μαμούχαλης παραδοσιακής αντίληψης περί του πως υφίσταται η ίδια η τέχνη, ποιο είναι το αληθινό υποκείμενο της, ποιοι οι αληθινοί σκοποί της και αν υπάρχει τελικά αλήθεια ή ψέμα πίσω από όλα αυτά. Αν η τέχνη πριν το dada εξήρε την ευήθεια, το κάλλος, την στράτευση σε ιδανικά και υπηρετούσε τον πολιτισμό, τώρα σημασία έχουν τα drugs, ο μποεμισμός, η κακοφωνία, το ξεθεμέλιωμα κάθε σταθεράς και υπηρετείται το παράδοξο. Mέσα λοιπόν σε ένα κυκεώνα αναζητήσεων και πολυποίκιλων δράσεων σε διάφορες ακτιβιστικές ομάδες που δεν είναι ρόλος του παρόντος κειμένου να καλύψει, ο Tzara φτάνει στο ύστατο σημείο αποδόμησης της λογοτεχνικής διαδικασίας. Συλλαμβάνει, πρώτος, την ιδέα ενός τυχαίου ποιήματος. Ενός ποιήματος που αντιπροσωπεύει 100% τον γράφοντα, καταγγέλει όσους δεν αναγνωρίζουν το ταλέντο του, στέλνει στο πυρ το εξώτερο ολόκληρη την λογοτεχνική γραμματεία πριν από αυτόν. Ο Tzara περιγράφει to 1920 την πρωτόλεια γεννήτρια λογοτεχνικής τυχαιότητας με την εξής αλγόριθμο που, ποίημα και ο ίδιος, τιτλοφορείται σεμνά: «Πώς να φτιάξετε ένα ντανταϊστικό ποίημα». Και πάει κάπως έτσι: Πάρτε μια εφημερίδα. Πάρτε ένα ψαλίδι. Διαλέξτε από την εφημερίδα το άρθρο με το κατάλληλο μέγεθος από το οποίο θα φτιαχτεί το ποίημά σας. Κόψτε το. Κόψτε τις λέξεις που συνθέτουν το άρθρο και βάλτε τις σε μια σακούλα. Ανακινείστε ελαφρά. Βγάλτε τις λέξεις από τη σακούλα τη μια μετά την άλλη. Τοποθετήστε τις ευσυνείδητα στη σειρά που τις βγάλατε απο τη σακούλα. Το ποίημα θα σας αντιπροσωπεύει. Είστε πλέον και θα είστε για πάντα ένας αυθεντικός συγγραφέας με γοητευτική ευαισθησία, παρότι αμφιλεγόμενος για το χυδαίο κοπάδι. 1. Το Postmodernism Generator – Η Υπόθεση Sokal Υπόθεση Sokal Η Υπόθεση Sokal είναι από εκείνες τις ιστορίες που λατρεύεις να ακούς όταν βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι με φυσικούς, μαθηματικούς ή άλλους θετικούς κλάδους και η συζήτηση φτάνει στον αιώνιο επιστημολογικό πόλεμο: ρασιοναλιστές εναντίον φιλοσοφίας – επιστημονική μέθοδος εναντίον κριτικής της επιστημονικής υποκειμενικότητας. Ακόμα και αν οι πρώτοι είναι οξύτατοι απέναντι στις κοινωνικές επιστήμες, biased υπέρ των επιστημονικών μεθόδων, συχνά απλά αφελείς και με φτωχή πολιτικοποίηση, ακόμα και αν οι δεύτεροι είναι -πολύ συχνά- ακατάληπτοι, δείχνουν ότι δεν έχουν καν σαφή εικόνα για τα εργαλεία που προσπαθούν να αποδομήσουν και να θέσουν σε αχρηστία, το πάθος για αυτό τον πόλεμο χαρακωμάτων είναι απολαυστικό. Ειδικά δε όταν πραγματεύεται μια από τις πιο γνωστές περιπτώσεις αμείλικτου trolling στην ιστορία των έντυπων επιστημονικών journals. Βρισκόμαστε στο 1996. Η διαμάχη για την οποία μιλούσαμε προηγουμένως, γνωστή πλέον να αναφέρεται σαν Science Wars, βρίσκεται στην πιο λαχταριστή καμπή της. Οι υπερασπιστές μιας μεταμοντέρνας αντίληψης αποδόμησης κάθε υποκειμενικότητας ανταλλάσσουν συνεχή diss με τους «μεθοδολάτρες» υπερασπιστές της λογικής, με εκατέρωθεν άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά – εκδόσεις, επανεκδόσεις και αντι-εκδόσεις. Ο Alan Sokal κατέχει μια θέση διδάκτορα φυσικής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και πριν την υπόθεση που θα τον κάνει ευρέως γνωστό και θα στιγματίσει για πάντα το βιογραφικό του (αδιαμφισβήτητα περισσότερο από την ίδια την επιστημονική του συνεισφορά) είναι ένας μάλλον μετριοπαθής στρατιώτης της πρώτης από τις δύο πλευρές. Ο Sokal αποφασίζει να λάβει ενεργό μέρος στον πόλεμο χαρακωμάτων πεισμένος από την έκδοση του Higher Superstition, μια μπροσούρα που συνυπογράφουν ο βιολόγος Paul R. Gross και ο μαθηματικός Norman Levitt. Στο Higher Superstition οι Gross και Levitt επιχειρούν μια εκτενή πολεμική απέναντι στον τρόπο με τον οποίο εξετάζει τα ζητήματα η πτέρυγα της επιστημονικής κοινότητας που αυτοπροσδιοριζόταν σαν «Ακαδημαϊκή Αριστερά». Ο Levitt, αριστερός ο ίδιος κατά δήλωση του, δηλώνει ότι επιθυμεί να απαλλάξει αυτή την αριστερά από τις ιδεοληψίες της για τα επιστημονικά εργαλεία και από την προσπάθεια της να επιβάλει στα επιστημολογικά συμπεράσματα της ήδη ειλημμένες αναγνώσεις της πολιτικής στοχοθεσίας. Αντίθετα από την πεπατημένη οδό του να εκδώσει με τη σειρά του μια σύνοψη των επιχειρημάτων του για την επιστημολογική διαφωνία, ο Sokal αποφασίζει να δράσει ανορθόδοξα. Να εμπαίξει τους «αντιπάλους» της μεταμοντέρνας οπτικής με το να επιχειρήσει να δημοσιεύσει ένα κείμενο του σε ένα περιοδικό «του χώρου», λέγοντας γνήσιες φρέσκες αρλούμπες! Αρλούμπες γραμμένες ωστόσο με τον κώδικά, την επιχειρηματολογία και το περιεχόμενο που -κατα τον ίδιο- θα ήταν αρεστό στους υπευθύνους της έκδοσης, έτσι ώστε να επιτύχει να προσπεράσει την ουσιαστική διαφωνία για το επιστημονικό του περιεχόμενο. Αν το άρθρο δημοσιευτεί, αυτό θα σήμαινε για τον Sokal την καταδίκη της ορθολογικής και επιστημονικής επάρκειας της «αντίπαλης πλευράς», γιατί θα επικύρωνε την δική του αντίληψη ότι η δημοσίευση και η αξιολογική κλίμακα της κοινότητας των μεταμοντερνιστών εκκινεί από προσωπική, προκατειλημμένη αυταρέσκεια. Πράγματι, το άρθρο γράφεται άμεσα και σαν στόχος του trolling επιλέγεται το -χωρίς peer review για λόγους ανοιχτότητας στην πολιτική δημοσίευσης- περιοδικό μεταμοντέρνας φιλοσοφικής ανάλυσης Social Text. Η δημοσίευση τιτλοφορείται εξωφρενικά: «Transgressing the Boundaries: Towards a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity» …και πραγματεύεται μια γλωσσολογική / λακανική ανάλυση της «φυσικής πραγματικότητας» από όπου μπορεί να προκύψει μια νέα «απελευθερωτική» μαθηματική μοντελοποίηση για την κβαντική βαρύτητα! Το άρθρο -πράγματι- δημοσιεύεται στο επόμενο τεύχος του Social Text και ο Sokal περιχαρής εμφανίζεται αμέσως μετά για να ανακοινώσει, τι άλλο, την μεγάλη προσωπική του νίκη επί των δυνάμεων της «χαοτικής αοριστολογίας» με μια δημοσίευση στο φίλιο journal Lingua Franca. To ξέσπασμα που ακολουθεί από τις πλευρές εκατέρωθεν είναι φυσικά αναμενόμενο. Σχεδόν σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα καλείται να τοποθετηθεί τόσο επί της ουσίας της δημοσίευσης όσο και για περιφερειακά ζητήματα που άπτονται της ηθικής του Sokal, της σοβαρότητας της αντιπαράθεσης, της ισορροπίας μεταξύ θεμιτής επιστημονικής διαφωνίας και αλήτικου trolling. Ο ίδιος ο Derrida, εισηγητής – τοτεμ της μεταμοντέρνας ανάλυσης παίρνει θέση για να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του για την «έλλειψη σοβαρότητας» που διέπει τις κινήσεις και το Sokal και των πιο διακεκριμένων επιστημόνων της αντίπαλης πλευράς όπως ο Jean Bricmont. Ο Richard Dawkins θα πανηγυρίζει για χρόνια για τη «νίκη» αυτή, συγγράφωντας το διθυραμβικό Postmodernism Disrobed (ελεύθερη μετάφραση «Όταν ο μεταμοντερνισμός γίνεται ρόμπα») το 1998 και εξιστορώντας την φάρσα, τις απολήξεις της και την επίδραση της στο πεδίο των σημασιών της αντιπαράθεσης. Στο επίμετρο της Υπόθεσης Sokal, η θεμελιακή κριτική που ασκείται από την αντίπαλη πλευρά εξετάζει το ζήτημα ως μη γενόμενο από τη στιγμή που το Social Text δεν υιοθετούσε καμία δομή ελέγχου στο τι δημοσιεύεται και τι όχι. Με βασικό δεδομένο ότι η φάρσα είχε σαν θύμα ένα περιοδικό (κάπως «δεύτερο», σε αξιολογική κατηγορία) που δεν είχε peer review στην πολιτική δημοσίευσης, θα μπορούσε να δημοσιευτεί περίπου οτιδήποτε. Τσάμπα μαγκιά, με άλλα λόγια. Στο αντίπαλο δέος, και ο Sokal και ο Dawkins αναφέρουν ότι το trolling ξεγύμνωνε μεταξύ άλλων αυτήν ακριβώς την πτυχή της επιστημονικής μεθοδολογίας των journals των κοινωνικού αναλυτικού ενδιαφέροντος. Δεδομένου ότι και σε journals που κάνουν peer reviewing υπάρχουν υποθέσεις απάτης (βλ. υπόθεση Bogdanov) η φάρσα εξακολουθεί να είναι έγκυρη, οι κανόνες του παιχνιδιού ηθικοί και το γεγονός ότι το Social Text και άλλα περιοδικά υιοθέτησαν πιο αυστηρή κρίση πάνω στις πολιτικές δημοσίευσης και ανάλυσης, βοήθησε εν τέλει την επιστημονική κοινότητα να «διαβάζει» αλλιώς. Και την «Ακαδημαϊκή Αριστερά» να λαμβάνει πιο σοβαρά υπόψη την επιστημονική επάρκεια όσων γράφονται. Έτσι ή αλλιώς, ποιος εν τέλει δεδικαίωται από αυτή την ενδιαφέρουσα ιστορία, το πεδίο του σαρκασμού πάνω στην υποτιθέμενη κενολογία μιας αναγνωρισμένης πτέρυγας της κοινότητας είναι το σημείο συναρμογής με τα υπόλοιπα παραδείγματα. Ο Sokal φυσικά δεν χρησιμοποιεί κάποια γεννήτρια για την παραγωγή του τσαρλατανικού του κειμένου. Κάτι που και ο Dawkins και ο ίδιος ανακαλύπτουν μεταγενέστερα είναι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να το κάνει. Χρησιμοποιώντας το κορυφαίο, και από τεχνική άποψη και από πλευράς χιουμοριστικού ενδιαφέροντος, Postmodernism Generator. Κατασκευασμένο ακριβώς το 1996 από τον Andrew C. Bulhak του πανεπιστημίου του Monakh. Postmodernism Generator To Postmodernism Generator είναι με διαφορά το πιο sophisticated εργαλείο παραγωγής κενού λόγου από αναδρομική χρήση λεξικών από όλα όσα έχουν υπάρξει ποτέ. Μπορεί κάποιος με μια πρόχειρη διαδικτυακή έρευνα να διαπιστώσει ότι υπάρχουν δεκάδες παρεμφερή εργαλεία, όπως το ChomskyBot (παράγει τυχαίες παραγράφους ενός κειμένου του Noam Chomsky!) ή το εξαιρετικό SCIgen (παράγει ολόκληρα papers με citations και απ’όλα!) ή όπως φυσικά το δικό μας Bogdan-O-Matic και το KKE Generator που αναφέρουμε. Κανείς όμως από τους χιουμορίστες του ακαδημαϊκού in vitro δεν ήταν τόσο φρικιό ώστε να κάτσε να γράψει ένα ολόκληρο engine το οποίο θα δουλεύει για να φτιάχνει οποιοδήποτε πιθανό και απίθανο generator ζητάει η ψυχή του. O Andrew Bulhak το κάνει, κατασκευάζοντας το DADA Engine. Ένα engine γραμμένο σε C++ που χρησιμοποιώντας τις προηγμένες (και για τότε και ακόμα και τώρα) γλωσσολογικές αλγοριθμικές αρχές γνωστές σαν RTN κατασκευάζει μια ολόκληρη γλώσσα ικανή να παράξει οτιδήποτε αν εισάγεις τα κατάλληλα λεξικά. Και να βγάζει νόημα. Ή όσο νόημα χρειάζεσαι εσύ να βγάζει, καθώς η εφαρμογή του Bulhak για την δημιουργία μιας τυχαίας μεταμοντέρνας πραγματείας είναι και αυτό με τη σειρά του ένα κλασικό παιχνίδι πάνω στο πεδίο των σημασιών του μεταδομικού λόγου. Μια αναθεωρημένη εκδοχή του αρχικού Postmodernism Generator μπορεί να βρει κάποιος εδώ. Δεν δίνεται η δυνατότητα να εισάγεις λεξικά, αλλιώς θα διασκεδάζαμε με ένα ελληνικό λεξικό που θα λειτουργούσε σαν επιτυχημένο Γιώργος Βέλτσος Generator. Μπορείς όμως να παράξεις με κάθε refresh ένα επαρκέστατο αναλυτικό σύγγραμμα ικανό να εντυπωσιάσει τους φίλους σου που εντυπωσιάζονται (υπέρ το δέον) από κείμενα κλασικών του μεταμοντερνισμού όπως ένας Félix Guattari ή ένας Gilles Deleuze. Πολύ μεταξύ μας, οι παράγραφοι που παράγει το DADA Εngine μπορούν να ξεγελάσουν και ένα έμπειρο μάτι. Μάτι έμπειρο ακριβώς σαν αυτό που -είμαι σίγουρος- διαθέτουν όλοι οι αναγνώστες μας! Στο τέλος λοιπόν της μικρής μας παρουσίασης, ακολουθούν τρία quotations βαλμένα στην τύχη, το ένα από τα οποία είναι ψεύτικο. Βρείτε το χωρίς google cheating! If one examines capitalist theory, one is faced with a choice: either reject neotextual materialism or conclude that society has objective value. If dialectic desituationism holds, we have to choose between Habermasian discourse and the subtextual paradigm of context. It could be said that the subject is contextualised into a textual nationalism that includes truth as a reality. In a sense, the premise of the subtextual paradigm of context states that reality comes from the collective unconscious. We can clearly see that there is no bi-univocal correspondence between linear signifying links or archi-writing, depending on the author, and this multireferential, multi-dimensional machinic catalysis. The symmetry of scale, the transversality, the pathic non-discursive character of their expansion: all these dimensions remove us from the logic of the excluded middle and reinforce us in our dismissal of the ontological binarism we criticised previously. “Sexuality is intrinsically elitist,” says Bataille. If the postcapitalist paradigm of expression holds, we have to choose between neocapitalist conceptual theory and neoconstructive desublimation. However, Derrida uses the term ‘the textual paradigm of discourse’ to denote the futility, and eventually the collapse, of postsemioticist society.Many theories concerning not narrative, as neocapitalist conceptual theory suggests, but neonarrative exist. Therefore, the main theme of Hubbard’s[6] critique of textual Marxism is a mythopoetical paradox.
