Ακούω ότι έρχονται φοιτητικές εκλογές την άλλη βδομάδα. Αυτόματα, μου έρχονται στο μυαλό αυτοί: Τους είδαμε όλοι. Τους ζήσαμε όλοι. Τους θυμόμαστε όλοι έναν – έναν από τη σχολή, να περνάνε μαθήματα πίνοντας λάτε μακιάτο πάνω στο γαλάζιο τραπεζάκι τους: Να βγάζουν τέτοια ηλίθια περιοδικά: Να κάνουν ιβέντς τύπου κοπιτιπίτα: Αλλά και εκδρομές για σκι (βλέπετε όλοι το 3Καλα) Να πανηγυρίζουν τις τεράστιες επιτυχίες τους: Να πρήζουν όλες τις δυνατές μπάλες γενικά: Aυτά, σε κάθε σχολή και σε κάθε πανεπιστήμιο Πανεπιστήμιο τα έκαναν παντού οι ίδιες κλασσικές φυσιογνωμίες από αυτές που σίγουρα βγαίνουν μαζικά σε γραμμή παραγωγής σε κάποιο εργοστάσιο στη Συγγρού, την Κίνα ή το Μπραχάμι. Aυτές ήταν: [break height=50] O χλιμίτζουρας υπεύθυνος/τσοπάνης με το ροζ πόλο [break height=50] Τα φυτά που πίστευαν ότι αν σε άφηναν να αντιγράψεις κατέστρεφαν την ελεύθερη αγορά [break height=50] Τα κοριτσάκια με όνειρο να γίνουν Μαρί Κυριακού [break height=50] Οι απολίτικοι κλαρινογαμπροί που παλεύανε να αναπαραχθούν [break height=50] Τα φασιστάκια κλαρινογαμπροί που παλεύανε να αναπαραχθούν (ναι, εκεί ήταν κι αυτός) Όλα αυτά τα γίδια ψηφίζανε ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, φυσικά: Η ΔΑΠ παρίστανε πάντα ότι κερδίζει για τις πολιτικές της θέσεις και ότι για αυτές νοιάζεται κάποιος πέρα από βουλευτές που ντύθηκαν πρυτάνεις /Δικαστές Ντρεντ για λίγο, κάπως όπως ο Παπαδόπουλος ήταν υπουργός, πρωθυπουργός και πρόεδρος της δημοκρατίας. Nαι, αυτόν λέμε: Παρόλαυτα για όποιον ενδιαφερόταν η ΔΑΠ είχε θέσεις: φοιτητικά δάνεια, να καταργηθεί το άσυλο, να μπουν σεκιούριτι στο πανεπιστήμιο, να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και γενικά να γίνουμε Αμέρικα. To Aμέρικα φέτος χρωστάει 1,2 τρις δολλάρια σε φοιτητικά δάνεια, αλλά άμα τους το έλεγες ήταν πολλά τα μηδενικά, ακριβώς σαν τους γαλάζιους φωστήρες δηλαδή. Οι οποίοι ήταν επίσης τόσο παπατζήδες που λέγανε και όχι στα κόμματα: Θα συμφωνήσουν σίγουρα οι αποκάτω: Όταν βέβαια ήρθε η κρίση και δεν έπαιζε πια να γίνει γιάπης στο Σίτι ή στο Μανχάταν το κάθε βλαχαδερό, η ΔΑΠ ξέμεινε να λέει μόνο για ανοιχτές σχολές, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα ή σε πυρηνική καταστροφή. Διαχρονικά μάλιστα θέλανε τόσο πολύ να τις ανοίγουν, που έχουν σκοτώσει και άνθρωπο γι’αυτό: Κι αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία: Τότε επίσης η Χρυσή Αυγή γέμιζε δύο ταξί, οπότε φαντάζεστε ποιος σπίτωνε όλο τον οχετό: Aκροδεξιοί + Φιλελέ = LFE Αν και βασικά, οι περισσότεροι από αυτούς δε δίνανε δεκάρα για όλα αυτά και χώθηκαν στη φάση για γκλαμουριά, κάνα βύσμα για στρατό/διορισμό, καμιά σημείωση και μήπως αναπαραχθούν. Αυτό υπό κανονικές συνθήκες σημαίνει πως τα σκάγανε στο χλιμίτζουρα με το ροζ πόλο για να τους πάει παραλιακή. Eπειδή όμως οι επίδοξοι executive από το Μπουρνάζι δεν το φύσαγαν αρκετά για να τα σκάνε συχνά στο χλιμίτζουρα, παίζανε μπαλίτσα με πάρτυ σε σχολές. Δαπ στάιλ: Ξεράσατε αλλά τα ξανακατάπιατε; Combo με πράσινη χλαπάτσα: Έχει κι άλλο: Πάρτη έτσι; Πάρτη. To πιάσατε το νόημα; Για να καταλάβει και ο πιο στόκος: Εδώ μου έρχεται η κλασσική απορία. Εντάξει όλα αυτά είναι λίπασμα για τον κάθε κρετίνο μπουζουκογιάπη/κλαρινοexecutive, σαν το σκατό για τις μύγες. Όλες οι τύπισσες όμως που κάναν στόχο ζωής να γίνουν βιτρίνα του τραπεζακίου και γλάστρες της παράταξης ή χανούμισες του χλιμίτζουρα, τι σκέφτονταν ακριβώς; Το όνειρο της φοιτητικής ζωής τους ήταν να βγουν φωτογραφία ανεβασμένες σε κάνα τραπέζι, να τους συμπεριφέρονται σαν να είναι σεμεδάκια ή να τις πασάρουν σε κάνα πρωτοετή μήπως και μπει ψηφοδέλτιο; Μετά βέβαια βλέπει κανείς κάτι τέτοιο και σταματάει να απορεί: Περάσαν τα χρόνια λοιπόν, βγήκε το πτυχίο, οι σημειώσεις πετάχτηκαν, γκόμενα οι κλαρινογαμπροί βέβαια ακόμα να βρουν. Κάποιοι, οι πιο τσάκαλοι γίναν στελέχη της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ ή βγήκαν βουλευτές από τους ψήφους των κορόιδων. Κάποιοι άλλοι από το συρφετό τουλάχιστον κάπου καβατζώθηκαν: τσίμπησαν μια μόνιμη θέση από αυτές που μοίραζε ο Πάκης Παυλόπουλος για να πουλάνε φούμαρα τα γαλάζια πρόβατα για τους υπεράριθμους δημόσιους υπάλληλους. Όλοι οι υπόλοιποι γαλάζιοι πτυχιούχοι, που είναι άραγε και τι απέγιναν; Ο Felix έχει την απάντηση αγαπητοί αναγνώστες. Είναι εδώ: Kαι οι πιο καλοί βρήκαν δουλειά εδώ: Δυστυχώς, όμως τους πετυχαίνεις και παρότι μετράνε μήνες για το επίδομα ή γύρισαν στο χωριό τους οι επαρχιώτες και δουλεύουν κάνα voucher me 400 ευρώ οι τυχεροί, οι περισσότεροι ακόμα τις ίδιες μαλακίες λένε, νοσταλγώντας την εποχή που περιμέναν να τους κανονίσει το κόμμα πίνοντας τα ρεζερβέ μπουκαλάκια τους. Απ’ότι φαίνεται τα πολλά συνθήματα που λέγανε τις καλές εποχές, την ίδια ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος (εξαιρούνται πασπίτες – ούνα φάτσα ούνα ράτσα) διάβαζε για τη σχολή του και την έψαχνε γενικά τη φάση, τους προκάλεσαν μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Παρόλαυτα, είναι ακόμα οι ίδιοι. Μπορεί να γέλασαν και οι κλητήρες της Wall Street με τα σούργελα executive, μπορεί τώρα να τα λένε αυτά στην στην ουρά του ταμείου ανεργίας, αλλά είναι εκεί και περιμένουν το Σαμαρά να έρθει καβάλα στο άσπρο άλογο να απολύσει κάναν άνθρωπο για να προσλάβει αυτούς. ΠΙΣΩ ΖΩΑ
