Λίγο περί τέχνης να πούμε πάλι κάποια πραγματάκια.

Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια τάση αναβίωσης του ρεμπέτικου ας πούμε. Ακόμα και από την τηλεόραση (ντοκιμαντέρ – εκπομπές – «στην υγειά μας» κ.τ.λ.)

Ας πάμε στους καλλιτέχνες/αναβιωτές της φάσης.

Όχι απαραίτητα τους διάσημους αλλά ακόμα και τα πιο μικρά σχήματα και όσους τέλος πάντων μπόρούν να αυτοπροσδιοριστούν ως καλλιτέχνες.

Βλέπω μια λάθος προσέγγιση στο θέμα από τους παραπάνω.

Δεν θα εμβαθύνω στην γενικότερη μυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων.

Και μάλιστα συνήθως από πολιτικοποιημένα άτομα, ενώ οι ρεμπέτες ήσαντο λούμπεν θανάτου.

Και ακριβώς επείδη ήντουσταν λούμπεν θανάτου δεν είχανε την πλήρη αίσθηση αυτού που κάνανε, και αυτό το πράγμα , το ρέστα , δεν το τερματίσανε.

Σε έχουν αφήσει να παίξεις μπαλίτσα πάνω στο ρεμπέτικο. Προνόησαν για σένα.

Έχουν αφήσει αβάντες ανοιχτές να το κουλιαντρίζεις κατά το δοκούν.

Και είναι κρυφό μυστικό ότι εάν κάτι το σέβεσαι και δεν το αγαπάς έτσι γενικά:

Έχεις το ένστικτο, το καλλιτεχνικό καθήκον και την ηθική υποχρέωση
και το γκρούβι να του αλλάξεις τα φώτα.

Αφού βέβαια το κατανοήσεις τεχνικά. Μουσικά και στιχουργικά εν προκειμένω.

Για να συνεισφέρεις στην αθανασία του και όχι στην απλή αναπαραγωγή του.

Συνοψίζοντας,
Όχι στην αγιοποίηση του ρεμπέτικου έτσι γενικά.

Υπάρχουν ωραία και βαρετά τραγούδια.
Σε γενικές γραμμές βέβαια είναι ωραία τα ρεμπέτικα. Όπως και τα reggae ας πούμε.

Κράξιμο σε αυτούς που λένε :
«Πρέπει να τα παίζεις όπως τα παίζανε Αυτοί , οι Παλιοί , που τα γράψανε».
Λες και ο Βαμβακάρης δεν είχε ακούσει μουσική πριν παίξει ή ούτε είχε δει άλλους
να παίζουνε μπουζούκια , τζουράδες και τέτοια. Του ‘ρθαν ουρανοκατέβατα.

Και να σκεφτούμε ότι η συγκίνηση που προκαλούν πολλά ρεμπέτικα ακόμα και σήμερα , οφείλεται στους στίχους και στην μουσική των τραγουδιών.
Και όχι και σε κάποια ανεξήγητη αύρα ή κάποιο ρεμπέτικο πνεύμα.

Οπότε,

Ας «εκμεταλλευτούν» οι καλλιτέχνες αυτό το ωραίο στυλ μουσικής
που τους αφήσανε οι πρόγονοί τους.
Για να θυμίσουν συναισθήματα και πράγματα του Σήμερα.

Και γενικά , δεν είναι ανάγκη σε κάτι παλαιικό σώνει και καλά
να ψάχνουμε διδάγματα, πρότυπα, «αλήθεια» και τρελή ουσία ας πούμε.
Αλλάζουν αυτά τα πράγματα. Προχωράει που λέμε ο κόσμος.

*Κακώς έγραψα κάπου «συνοψίζοντας» , γιατί είπα αρκετούτσικα μετά.
(τουλάχιστον σε σχέση με αυτά που είχα γράψει πριν γράψω «συνοψίζοντας»)