“Που είναι οι διανοούμενοι;” ρωτάνε κάποιοι καλοπροαίρετοι αφελείς τα τελευταία χρόνια, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου οφείλουν να βγουν μπροστά και να καθοδηγήσουν το λαό.

Μόνο που οι διανοούμενοι της γαλανόλευκης μπανανίας μας είναι εδώ:

– o Τατσόπουλος ρίχνει -εκτός απο βαθυστόχαστες τατσοπουλιές- και κανένα μερεμέτι στην άλλη μισή Αθήνα

– ο Θανάσης Χειμωνάς είναι ο λόγος που οι μάνες μας πάνε τοίχο-τοίχο και δεν ακούνε για κανένα λόγο Πάριο

– η Σώτη είναι ένας λιγότερο μεθύστακας Sotis με μόνιμο πλέον duckface

– ο φιλόσοφος-ταρίφας Ράμφος λούζεται στο Ποτάμι

– οι μούμιες της Ακαδημίας Αθηνών περιμένουν τον αρχαιολόγο που θα τις ανακαλύψει

– ο Νίκος Δήμος φασώνεται με το Νίκο Δήμου στο καινούριο βιβλίο του Νίκου Δήμου για τις νέες τεχνολογίες και το Νίκο Δήμου

– και η Κική Δημουλά είναι η γκρινιάρα θεία του David Avramidis που αρνείται να γράψει greeklish.

Ο Όσκαρ Γουάιλντ των ηλιθίων

Είναι τουλάχιστον αστείο να ψάχνει κανείς για χρυσάφι μέσα σε βόθρο και είναι καιρός πια να αναγνωρίσουμε ότι ο θάνατος του Βασίλη Ραφαηλίδη (1934-2000) ήταν ο τερματικός σταθμός στην ιστορία των ελλήνων “διανοούμενων”.

Ποιος ήταν όμως ο Βασίλης Ραφαηλίδης;

Εκτός απο Νέμεσις του ιδεολογικού πατέρα κάθε Έλληνα ναζί, Κωνσταντίνου Πλεύρη, ο Ραφαηλίδης ήταν ένας συνεπής και αμετανόητος μαρξιστής και διεθνιστής που απεχθανόταν τα κομματόσκυλα, ένας απο κάθε άποψη αυτοκράτορας των τρολ (πριν καν ανακαλυφθεί ο όρος), τσαμπουκαλεμένος αλλά καθόλου ηθικολόγος της κακιάς ώρας: ακριβώς αυτό που θα χρειαζόμασταν στις εκλογες που θα βγάλουν πρωτη φορά την αριστερά πρώτη, για να μας εξηγήσει, να μας προειδοποιήσει και να ισορροπήσει την κατακλυσμιαία βλακεία που ακούμε και από τις δύο πλευρές.

Εποχή των ταυτοτήτων και ο Ραφαηλίδης τα βάζει με τους μητροπολίτες και τη Βίκυ Μοσχολιού:

Εδώ σφάζει τον “εθνάρχη” Καραμανλή…

… και εδώ μια καραφλή groupie του φρυδέμπορα “εθνάρχη”.

Ακόμα και στη χώρα της μΠάολας και του Κραουνάκη, ο Ραφαηλίδης παραμένει ολοζώντανος μέσω των βιβλίων του, ένας αναρχικός και είρων Πίτερ Παν που αρνείται να μεγαλώσει, ένα μορφωμένο και ευγενικό κομμουνιστικό τσογλάνι, ένας διαρκής θρίαμβος του ανθρωπίνου πνεύματος, ενάντια όχι μόνο σε κάθε είδους εξουσία και συντήρηση, άλλα και στις φρικαλέες στρεβλώσεις της αριστεράς, πάνω στις οποίες με τόσο κέφι κατούραγε για όλη του τη ζωή.

Σας αποχαιρετούμε με μερικά αποσπάσματα απο βιβλία και συνεντεύξεις του και μια παράκληση: διαβάστε πρώτα την “Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους” (εδώ ολόκληρο σε pdf) και μετά αποφασίστε τί θα ψηφίσετε.

… Μια χώρα απατεώνων αποκλείεται να μην την κυβερνούν απατεώνες. Η δημόσια απάτη στην Ελλάδα έχει ιδιωτική βάση. Τη θέλει ο λαός και τη στηρίζει ο λαός. Αρκεί να διαρρεύσει πως είσαι έντιμος για να μην εκλεγείς βουλευτής. ψηφίζουμε φελλούς γιατί χρειαζόμαστε φελλούς…

Όλα πήγαν στραβά εξαρχής στο κράτος που ονομάστηκε Ελλάδα, το 1830 που εμφανίστηκε η νέα Ελλάδα, στον ίδιο τόπο που στην Αρχαιότητα υπήρχε η αρχαία Ελλάδα, πράγμα που δημιούργησε μύριες παρανοήσεις οσον αφορά την καταγωγή των  Νεοελλήνων, που βέβαια δεν είναι ανάγκη να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα για να είναι Ελληνες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλληνας, γιατί έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα. Η ζορισμένη γεωγραφία πολύ μικρο ρόλο παίζει στην εθνικότητα,κι αυτο το γνώριζαν καλά οι Αρχαίοι Έλληνες, οι διάσπαρτοι σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην «ανώτερη τάξη». Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός, που είναι η ακραία μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρου για ένα πέρασμα στην «ανώτερη τάξη». Το Φολκσβάγκεν (το Λαϊκό Όχημα) είναι δημιούργημα του Χίτλερ. Αλλά υπάρχει ακόμα. Και ο αγκυλωτός σταυρός (η σβάστικα), αυτό το εκπληκτικής ψυχολογικής αποτελεσματικότητας λαϊκό σύμβολο, που δίνει φτερά στο σταυρό και τον κάνει να γυρίζει και να αλέθει, θα δώσει και στο χριστιανισμό τη δυναμική που του λείπει. Τώρα πια δεν είναι αμαρτία να σκοτώνει ο καλός χριστιανός. Και ο Μεταξάς, όπως και ο Μουσολίνι άλλωστε, ξέρουν καλά τι κάνουν όταν υιοθετούν σα σύμβολο το διπλό πέλεκυ. Που κόβει κεφάλια και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά.

Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού. (…) Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στη δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα. (…) Ο εθνικισμός είναι πολιτιστικό δεδομένο. Στηρίζεται στη διαφορετικότητα των πολιτισμών ή μάλλον στην ιεράρχηση των πολιτισμών, αν δεχτούμε πως θα ήταν δυνατό να υπάρξει μια τέτοια ιεράρχηση, πράγμα που ο μεγάλος εθνολόγος και δημιουργός του δομισμού (στρουχτουραλισμού) Λεβί-Στρός το απορρίπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος πολιτισμός, λέει ο Λεβί-Στρος. Κάθε πολιτισμός υπάρχει «καθ’ εαυτόν και διά τον εαυτό του», όπως θα έλεγαν οι υπαρξιστές. Μόνο η τερατώδης αλαζονεία του αποικιοκράτη ευρωπαίου θα κάνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους.

Το τι ψηφίζεις δεν είναι πάντα η ασφαλέστερη ένδειξη πως είσαι ή δεν είσαι προοδευτικός. Όταν περιφρονείς την τεχνολογία είσαι σαφέστατα συντηρητικός, ό,τι κι αν ψηφίζεις. Και, προσοχή: Όταν πας να ψηφίσεις μην πάρεις αεροπλάνο. Καβάλησε καλύτερα τον γαϊδαρο. Και αν θέλεις να νιώσεις και ολίγον προϊστορικός, ξεκίνα να πας με τα πόδια για να ψηφίσεις το προοδευτικό σου κόμμα.