Μία και τέταρτο το μεσημέρι και στα μικρόφωνα του σταθμού του Ηλεκτρικού στο ΚΑΤ προσπαθούν να βγάλουν μία ανακοίνωση. Μετά από πολλά κουδούνια που σε προετοιμάζουν ότι έρχεται η ανακοίνωση η κλασσική μπουκωμένη γυναικεία φωνή μας ανακοινώνει με απόλυτη ηρεμία ότι οι συρμοί δεν θα πραγματοποιούν στάση από τους σταθμούς Κηφισιά μέχρι Ειρήνη. Ο λόγος; Απόπειρα αυτοκτονίας. Πλέον η βιτρίνα του “τεχνικού προβλήματος” είναι περιττή. Ο άνθρωπος πήγε να αυτοκτονήσει και σας το λέμε με την ίδια ψυχραιμία με αυτή της ανακοίνωσης του χαλασμένου ανελκυστήρα στον σταθμό Αμπελόκηπους.

Στην απέναντι αποβάθρα πιτσιρίκια που κάνουν τα πρώτα τους τσιγάρα κοιτάζονται και ψάχνουν να βρουν ποιο θα πετάξει πρώτο την καλύτερη ατάκα… “Τώρα βρήκε να αυτοκτονήσει και αυτός; Τώρα που θα πιούμε τον καφέ μας”. Έχουμε νικητή.

 
 

Τα πηγαδάκια δεν άργησαν με τα πρώτα τηλέφωνα να ενημερώσουν ότι θα αργήσουν στο ραντεβού τους. Μετά ακολούθησαν τα “ήμουν και εγώ εκεί”. Μανάδες, πατεράδες, φίλοι όλοι ήταν στην άλλη γραμμή να τους πούνε τί έγινε. Αυτοκτόνησε ένας στη Νεραντζιώτισσα. Κοιτάζοντας τους περισσότερους και την ψευτοανησυχία τους σε κάνει να τους φαντάζεσαι με κινητό να τραβάνε σέλφι πάνω από το πιθανό πτώμα και να την ανεβάζουν στο Facebook με λυπημένη φατσούλα.

Η ανακοίνωση συνέχιζε να παίζει στην επανάληψη προσπαθώντας διακριτικά να μας διώξει από το σταθμό. Τελικά έφυγαν και οι τελευταίοι, ξενερωμένοι που θα πάρουν λεωφορείο ή θα αργήσουν στο ραντεβού τους.
 
 

Το χαλασμένο τηλέφωνο όμως δεν σταμάτησε εκεί. Στο λεωφορείο τα τηλέφωνα του “ήμουν και εγώ εκεί” συνεχίστηκαν. Η ετυμηγορία βγήκε και δεν αλλάζει, αυτοκτόνησε.

“Ναι ρε, σου λέω το είπαν στα μικρόφωνα, απόπειρα αυτοκτονίας. Φούνταρε ρε.Τώρα είμαι στο Α7. Γάμησέ τα, πάλι θα με κράξει η Μαρία ότι την έστησα”.

Η πρώτη είδηση που βγήκε στα μίντια: “Ηλικιωμένος άντρας έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε στις ράγες του τρένου”

Ακολούθησαν οι ειδήσεις σφηνάκια. “Απόπειρα αυτοκτονίας στον ΗΣΑΠ. Πυροσβέστες βρίσκονται στο σημείο για να απεγκλωβίσουν τον άντρα.”

Το Α7 έφτασε στο τέρμα. “Γαμώ τις μέρες έχει. Την κάνουμε για καφέ;”