Του Λου Ριντ ασφαλώς μουσικά δεν του κουνιότανε κανένας και το ήξερε από δεκαετίες και ο ίδιος ότι θα πάει από κρασάρισμα συκωτιού, οπότε εντάξει: εβδομήντα χρόνια ζωής και καλή φήμη για πάντα ήταν ένα καλό ντιλ.

Μα και πάλι, ό,τι διαλυτικά χρωμάτων και να πίνανε στα 70s, δεν δικαιολογείται να πεθάνει πριν από τόσους και τόσους άλλους του χώρου του που έχουν πιει κατά καιρούς περισσότερα διαλυτικά χρωμάτων. Ήταν εκτός επετηρίδας ο θάνατος του Λου Ριντ, γι’ αυτό πειράχτηκαν όλοι.

Αν υπήρχε αυτή η σειρά αναμονής, ο Ριντ θα ήταν κάπου στο νούμερο δέκα, δηλαδή πιο κάτω από τους

 
 

 Όζι Όζμπορν

 
 

Λέμι – τον οποίον μάλλον περιμένουμε, btw  🙁

 
 

Ίγκι Ποπ

 
 

Σταμάτη Γονίδη

 
 

Στίβεν Τάιλερ

 
 

Σλάι Στόουν

 
 

Ματθαίο Γιαννούλη

 
 

Άξελ Ρόουζ

 
 

Κιθ Ρίτσαρντς