Δεν είμαι προκατειλημμένος άνθρωπος. Προσπαθώ πάντα να αφήσω τα πραγματικά γεγονότα να διαμορφώσουν την άποψη μου. Έτσι ακριβώς ήρθα αντιμέτωπος με την ανατριχιαστική αλήθεια το κρύο απόγευμα της Πέμπτης 10 Ιανουαρίου 2012, την ώρα που έκανα διάλειμμα από το διάβασμα μου σε ένα cozy café της Σόλωνος και χάζευα αμέριμνος το τελευταίο τεύχος της Athens Voice. Στην A.V αρθρογραφούν διάφοροι νεοφώτιστοι και βετεράνοι μαχητές του νεοφιλελευθερισμού. Εμένα πάντα μου προκαλούσε έκπληξη το θάρρος αυτών των ανθρώπων να παραδίδουν μαθήματα σύγχρονης, αντικειμενικής και ουμανιστικής οικονομικής και πολιτισμικής θεώρησης στους ημιάγριους χωριάτες – πολίτες της Ελλάδας, αλλά κάτι τέτοια μάλλον είναι που διαφοροποιούν τους ήρωες από τους ταπεινούς ανθρώπους.

Δυστυχώς, οι μεγάλοι άθλοι απαιτούν θυσίες. Κι αυτό απ’ότι φαίνεται είναι οι μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες γι’αυτούς τους πολεμιστές της αλήθειας. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα διαβάζοντας το σαλόνι των σελίδων 12 και 13. Εκεί, τα φύλλα κοσμούν κατα σειρά η Σία Κοσιώνη, παρουσιάστρια του κεντρικού Δελτίου του ΣΚΑΪ, η Σώτη Τριανταφύλλου, έγκριτη και απεξαρτημένη πλέον από την Αριστερά συγγραφέας, και ο Θάνος Τζήμερος, πρόεδρος του κόμματος Δημιουργία Ξανά. Δυστυχώς, τα σημάδια πως σιγά σιγά χάνουν το μυαλό τους είναι έκδηλα πλέον στα γραπτά τους. Με τη σειρά:

1. Σία Κοσιώνη

«Επί δύο χρόνια, καθήκον όλων όσοι κάθονταν στην υπουργική καρέκλα του 6ου ορόφου ήταν να μας υπενθυμίζουν το δικό μας καθήκον. Να πληρώνουμε, να υπομένουμε και να ελπίζουμε. Κάπου εκεί, πάνω στην προσπάθεια, προφανώς δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν τη νέα έννοια του δικού τους καθήκοντος, που, ειδικά εκείνη την περίοδο, δεν ήταν άλλο από το να φτιάξουν τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους, να επιτεθούν σαν ταύροι στη σαπίλα και τη διαφθορά, να ματώσουν για να επιβάλουν συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης, τη στιγμή που ο ένας Έλληνας γονάτιζε μετά τον άλλο, η μία επιχείρηση βούλιαζε μετά την άλλη και μια ολόκληρη χώρα κοίταζε τον υπόλοιπο κόσμο πίσω από τις χαραμάδες των μισοκατεβασμενων ρολών με το ταμπελάκι «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» ανά χείρας.

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ είναι η μικρογραφία της μικρής και δραματικής μας ιστορίας. Κάποιοι κάποτε έπρεπε να κάνουν κάτι. Δεν το έκαναν, έγινε στραβή και τότε άρχισε ο ένας να τα ρίχνει στον άλλον. Χωρίστηκαν τα στρατόπεδα, μπήκε στη μέση και η ίντριγκα, βγήκαν τα όπλα, άρχισαν οι μπαλωθιές και στο τέλος ξεχάσανε γιατί πολεμούν.»

Το δραματικό μυθιστορηματικό φινάλε με ωθεί να πιστέψω ότι η αγαπητή Σία μάλλον διάβασε τους «Αδερφοφάδες» του Ν. Καζαντζάκη, πήρε LSD και πήγε να χτυπήσει απευθείας το πρώτο βραβείο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και μια θέση στην Ακαδημία Αθηνών. Της ευχόμαστε ως Luben γρήγορη ανάρρωση.

2. Σώτη Τριανταφύλλου

Η Σώτη έσωσε τον εαυτό της από την Αριστερά,όμως ο αγώνας της να μείνει καθαρή από το δαίμονα του μαρξισμού την έχει αφήσει με έντονες μανιοκαταθλιπτικές τάσεις. Οι οποίες μάλιστα φαίνονται σε ένα μόλις άρθρο. Έτσι λοιπόν, σε ένα κείμενο που ξεκινάει να μιλάει για το ρατσισμό και τις μειονότητες, φτάνει στο στάδιο της μανίας μέσα σε <500 λέξεις, όπου η Σώτη εξακοντίζει φωτιά, ατσάλι, πανώλη και θάνατο στους εχθρούς της Λογικής, της Δημοκρατίας και της Δύσης, δηλαδή τους μουσουλμάνους, τον Τρίτο Κόσμο (ολόκληρο) και κακόμοιρους αριστερούς διανοούμενους με άνοια. Εδώ τα αποσπάσματα:

«Αλλά το μίσος του Τρίτου Κόσμου για τη Δύση δεν οφείλεται στην αποικιοκρατία και ούτε μπορεί να εκληφθεί ως «ιερό»: πρόκειται για έναν ιδεολογικό ζουρλομανδύα που τοποθετεί η αριστερά σε όσους δεν πιστεύουν ούτε στη διαλεκτική του θύτη και του θύματος, ούτε στην ισότητα των πολιτισμών.

*

Αίφνης, σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ προκαλούν τρομοκρατικές επιθέσεις, θεατρικά έργα κατεβαίνουν βιαίως, δημοσιογράφοι σέρνονται στη λάσπη. Η αντίθεση στο Ισλάμ αποκαλείται ισλαμοφοβία –και γιατί όχι άλλωστε– και η λέξη φορτίζεται αρνητικά, λες και το να φοβάται κανείς τον φονταμενταλισμό είναι μια στάση απαράδεκτη, ή μια αρρώστια.

*

Όποιος διαφωνεί με τη σοβιετοποίηση των κοινωνιών χαρακτηρίζεται «αντιδραστικός», «συντηρητικός» ή «φασίστας» – έτσι κι αλλιώς, οι όροι έχουν χάσει το περιεχόμενό τους. Δημιουργείται μια ανισορροπία: καταγγέλλονται οι φασίστες, δεν καταγγέλλονται οι σοσιαλφασίστες· καταγγέλλεται το Άουσβιτς (και πάλι όχι επαρκώς εξαιτίας του «λαϊκού» αντισημιτισμού και της πολιτικής του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή), αλλά δεν καταγγέλλονται τα Γκουλάγκ. Ο Μπαντιού και ο Ζίζεκ θεωρούνται σύγχρονοι φιλόσοφοι ενώ πρόκειται για σοσιαλφασίστες.»

Η δύστυχη Σώτη μάλλον ακούει μόνιμα στο μυαλό της τις άναρθρες κραυγές των αριστερών, μουσουλμάνων και τριτοκοσμικών βαρβάρων όπως άλλοτε η Ζαν Ντ’Αρκ . Την προτρέπουμε να ξεκουραστεί πριν η βλάβη της γίνει ανεπανόρθωτη.

3. Θάνος Τζήμερος

Ο αγαπητός Θάνος Τζήμερος, από τον περασμένο Μάιο περίπου που δίνει τη μάχη του Καλού ενάντια στο Κακό, του Φωτός απέναντι στο Σκοτάδι, της Λογικής απέναντι στον Παραλογισμό, σε μια στιγμή αδυναμίας μάλλον άφησε τα δαιμόνια της παράνοιας να τον καταλάβουν. Με τρόμο τον βλέπουμε να παραληρεί εδώ σε επιχειρηματικές προτάσεις βγαλμένες από τα χειρότερα bad trip.

«Αν σας περισσεύει χρόνος και είστε και λίγο μαζοχιστές, πάτε στην εφορία της γειτονιάς σας και πείτε τους ότι θέλετε να ανοίξετε ένα υποβρύχιο εστιατόριο! Ρωτήστε τους τι «χαρτιά» χρειάζονται. Θα σας κοιτάξουν σαν εξωγήινο. Γιατί στο Ντουμπάι αυτό να μπορούν να το κάνουν και στην Ελλάδα όχι; Γιατί ο Όλυμπος να είναι brand name για εκατοντάδες προϊόντα στον κόσμο, με πιο γνωστές τις γιαπωνέζικες φωτογραφικές μηχανές, και να μην είναι για τον… ίδιο τον Όλυμπο; Να έχουμε φτιάξει ένα θεματικό πάρκο στους πρόποδές του μαζί με ένα συνεδριακό κέντρο, να έρχονται τα στρεσαρισμένα στελέχη των μεγάλων εταιρειών, να πίνουν από τις πηγές των θεών και να ξανανιώνουν. Να παίζουν management games βασισμένα στη μυθολογία μας. Να μαθαίνουν με διαδραστικά οπτικοακουστικά συστήματα για την αρχαία Ελλάδα.»

Ελπίζουμε να διαλέξει ο ίδιος ελεύθερα από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα την ιατρική περίθαλψη που θα του υποδείξει το αόρατο χέρι της αγοράς. Αλλιώς, χωρίς αμφιβολία θα βρεθεί μια μέρα, αλλόφρων και στάζοντας αφρούς να σκοτώσει κάποιον συνδικαλιστή, κάποιο μέλος της Επιτροπής Ανταγωνισμού ή κάποιον άλλο μιαρό εχθρό της ελεύθερης δημιουργικότητας.

Όπως βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια. Ο φιλελευθερισμός απειλεί την ψυχική μας υγεία. Δεν είναι κόσμος αυτός για ανθρώπους με αρχές…