Όποιος έχει διαβάσει ποτέ μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου, θα έχει σίγουρα μαγευτεί απ’ το πόσο φίνες μπορεί να είναι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του Άρλεκιν και της λογοτεχνίας· αρκούν οι αναφορές στη μουσική και η ονομασία χαρακτήρων με βάση γνωστά πρόσωπα της Ιστορίας για να παρακαμφθεί η κενότητα του περιεχομένου, η φτώχεια της γλώσσας και η ανικανότητα της συγγραφέως ν’ ασκήσει κριτική στο κοινωνικό της περιβάλλον. Τα βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου είναι απολαυστικά για παραλία, χρειάζονται ελάχιστη προσοχή για ν’ ακολουθήσεις τις άδειες περιγραφές τους, παρέχοντας τη δυνατότητα ν’ απολαμβάνεις το αρμυρίκι που σου δίνει ίσκιο όσο ο υπόλοιπος κόσμος τηγανίζεται.

Κατ’ απόλυτη αντιστοιχία, η αρθρογραφία της Σώτης έχει βρει ιδανικό χώρο στο free press της Athens Voice. Τα άρθρα της αποτελούν επιδερμικές αναλύσεις της ελληνικής πραγματικότητας μπολιασμένες με τις μανιακές προκαταλήψεις της συγγραφέως, που ειρωνικά έχουν ταιριάξει υπέροχα με τις εκατοντάδες διαφημίσεις που τα περιβάλλουν. Είναι άρθρα για χάζεμα, μ’ όλες τις σημασίες της λέξης, γραμμένα με αποκλειστικό σκοπό να συνοδεύουν έναν χαλαρωτικό καφέ. Το περιεχόμενό τους συχνά παρεξηγείται ως “ανατρεπτικό”, ενώ στην πραγματικότητα λέει ασταμάτητα αυτά που θα χαϊδέψουν τ’ αυτιά των αναγνωστών του συγκεκριμένου εντύπου: πρόκειται πάντα για εξύμνηση της παρωδίας του φιλελευθερισμού που ακμάζει στον ελλαδικό χώρο με μία ολίγη από αυθαίρετη στοχοποίηση, πολιτική ανάλυση επιπέδου πρωινάδικου κ.α.

Το τελευταίο χόμπι της Σώτης Τριανταφύλλου είναι η ομοφοβία. Ξεκίνησε από τον ντόρο που προκλήθηκε προ μηνών με το άρθρο της “Αναχρονισμοί” στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ, όπου για κάποιον ημι-εξοργιστικό/ημι-διασκεδαστικό λόγο άρχιζε τη συλλογιστική της με την υπόθεση ότι αν αναγνωριστεί το δικαίωμα γάμου στους ομοφυλόφιλους, οι ετεροφυλόφιλοι θα τους αναγκάσουν να παντρευτούν με το ζόρι. Το άρθρο ήταν γεμάτο μαργαριτάρια που κατέληγαν να στοχοποιούν ποικιλοτρόπως τους ομοφυλόφιλους, εκ των οποίων το – τραγικά – καλύτερο ήταν το εξής:

“Με αυτή τη λογική, μεγάλη μερίδα ετεροφυλόφιλων, λες και νιώθουν ένοχοι για τη βιολογική δυνατότητά τους για αναπαραγωγή, επιζητούν να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα στους ομοφυλόφιλους μέσω της ιατρικής μηχανικής. Και ως αποτέλεσμα θα προκύψει μια βιομηχανία μωρών, τα οποία θα συλλαμβάνονται με εργαστηριακούς τρόπους και με δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων.”

Πρόκειται για ένα σπασμωδικό κείμενο με σαθρή επιχειρηματολογία, όπου η συγγραφέας εμφανώς μπερδεύει στο μυαλό της την απαίτηση για οικονομική ανισότητα που προϋποθέτουν τα πολιτικά της πιστεύω με τη διαφορά, δηλαδή με το δικαίωμα του κάθε υποκειμένου να υπάρχει αυτόνομα χωρίς να υποχρεούται ν’ αφομοιωθεί σβήνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Είναι ένα άρθρο όπου φαίνεται ξεκάθαρα η επιφανειακή ανάγνωση που έχει κάνει η Σώτη στις πολιτικές θεωρίες, η αδυναμία της να συγκροτήσει ισχυρούς συλλογισμούς, αλλά και η συνεχής – κάπως θλιβερή – προσπάθεια να προβάλλει εκκεντρικές θέσεις που ελπίζει πως θα κρύψουν τα κενά και την ημιμάθειά της.

 
 

 
 

Είναι σαφές πως επανήλθε αυτές τις μέρες στο θέμα εν όψει του Athens Pride. Το κίνητρό της είναι εύκολο πια να το διακρίνουμε: το Athens Pride είναι πορεία, οι πορείες είναι της Αριστεράς, η Αριστερά είναι κακιά, άρα το Athens Pride είναι κακό, άρα οι διεκδικήσεις του είναι λάθος. Θυμίζει έντονα τον φανατισμό των νεόκοπων “πολιτικοποιημένων”, ειδικά όταν αυτοί βρίσκονται σε χώρους που δεν έχουν την επάρκεια να υποστηρίξουν ιδεολογικά, όπου προσπαθούν μέσα από ακραίες κινήσεις να φωνάξουν το δίκιο τους, λέγοντας συχνά ασυνάρτητα πράγματα με τα οποία δεν θα συμφωνούσαν ούτε οι “δικοί” τους. Όπως είναι επόμενο, σε κάτι τόσο πολιτικά αντιφατικό και πρόχειρο όπως είναι ο εγχώριος φιλελευθερισμός, το φαινόμενο των κραυγών και της ανυπόστατης κριτικής είναι ακόμα ισχυρότερο.

Αν δεν την ξέραμε, ένα κείμενο σαν το “Ομοφοβία, Ετεροφοβία” που δημοσιεύθηκε στην Athens Voice, θα ήμασταν σίγουροι ότι έχει γραφτεί εν είδει αστείου. Μ’ έναν εντυπωσιακά ατεκμηρίωτο και αγοραίο βιολογισμό, ήδη απ’ τη δεύτερη παράγραφο, η Σώτη έχει κάνει μία μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη: εξαιτίας μίας αρχέγονης πλευράς της ανθρώπινης φύσης (sic), “οι ετεροφυλόφιλοι είναι ομόφοβοι όπως οι ομοφυλόφιλοι είναι ετερόφοβοι. Οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες ρέπουν συχνά προς τη μισογυνία και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες ρέπουν προς τη μισανδρία. Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες χαρακτηρίζονται από αμφίσημα συναισθήματα έναντι των γυναικών: φόβο, δέος, περιφρόνηση, φθόνο, αηδία, ταύτιση.”

Ενημερωτικά, ο όρος “ομοφοβία” δεν αναφέρεται σ’ έναν άμεσο φόβο που νιώθει κανείς σε μία κατάσταση κινδύνου. Αντίθετα, υποδηλώνει τη στοχοποίηση των ομοφυλόφιλων, των λεσβιών και των διεμφυλικών, την ηθική και υλική περιθωριοποίησή τους, και την αυθαίρετη απόδοση χαρακτηριστικών, συμπεριφορών και συνηθειών σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες της “άλλης” σεξουαλικότητας. Οι γενικεύσεις του τύπου “οι ομοφυλόφιλοι…” στέκουν μόνο στην περίπτωση που η πλήρης πρόταση είναι “οι ομοφυλόφιλοι είναι αυτοί που κάνουν σεξ μόνο με άτομα του ίδιου φύλου”. Οτιδήποτε άλλο δημιουργεί μία εικόνα, μία παράσταση ενός αρχετυπικού ομοφυλόφιλου στην οποία μπορούν με ευκολία ν’ αποδοθούν οποιουδήποτε είδους χαρακτηριστικά, στοχοποιώντας την κοινωνική ομάδα των ομοφυλόφιλων ως “άλλους” και εν προκειμένω, εχθρούς.

Η δε έννοια δεν προκύπτει από μία αόρατη μάχη μεταξύ “όμο-” και “έτερο-”, αλλά από το γεγονός ότι η ερωτική σχέση μεταξύ δύο ατόμων διαφορετικού φύλου έχει ονομαστεί “κανονική”, ενώ η “άλλη” σεξουαλικότητα είναι αυτή που έχουν οι αντίστοιχοι “άλλοι”. Αυτοί δηλαδή που δέχονται επιθέσεις στον δρόμο, κοινωνική περιθωριοποίηση και που η σεξουαλική ταυτότητά τους έχει γίνει βρισιά στην καθημερινή αργκό. Ο νεολογισμός “ετεροφοβία”, πέρα απ’ όλες τις επικίνδυνες αστοχίες του, δείχνει ότι η συγγραφέας δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ το περιεχόμενο του όρου “ομοφοβία” και τον αντιλαμβάνεται ως απλή δυσαρέσκεια με τους ομοφυλόφιλους. Εκτός αν με την “ετεροφοβία” θεωρεί ότι είναι σύνηθες παρέες ομοφυλόφιλων να οργανώνονται και να επιτίθενται στον δρόμο σε όποιον τους φαίνεται “έτερο-” φωνάζοντας “θα σας τσακίσουμε όλους στρεϊταριά”, ότι οι ετεροφυλόφιλοι αντιμετωπίζονται ευρέως ως παθογενής ομάδα ή ότι γενικά στον δρόμο χρησιμοποιούνται υβριστικές εκφράσεις όπως “άντε γάμα ρε στρέιτ”.

 
 

 
 

Μετά από πολλά αντίστοιχα επιστημονικά συμπεράσματα, το κείμενο φτάνει στο εξής σημείο:

“Κάνω λόγο για «διαφορές» και όχι για «μειονότητες» επειδή, όπως προανέφερα, ρατσιστικά αισθήματα (υπό την ευρεία έννοια) δεν τρέφουν –θα συμφωνήσουμε όλοι– μόνον οι πλειονότητες, απλώς οι πλειονότητες είναι, εκ των πραγμάτων, ισχυρότερες.”

Αυτά τα “ρατσιστικά αισθήματα (υπό την ευρεία έννοια)” θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες μία ακατάληπτη έκφραση. Δυστυχώς όμως, το πνεύμα των καιρών έχει πάρει πολύ σαφείς έννοιες με πολύ δυνατό περιεχόμενο και τις έχει ακυρώσει αντιμετωπίζοντάς τες “υπό την ευρεία έννοια”. Ρατσισμός σήμαινε ακριβώς τη στοχοποίηση μίας κοινωνικής ομάδας από μία ισχυρότερη με βάση το χρώμα και την εθνικότητα. Σεξισμός σήμαινε τη στοχοποίηση μίας κοινωνικής ομάδας με βάση το φύλο. Ομοφοβία σήμαινε τη στοχοποίηση μίας κοινωνικής ομάδας με βάση τη σεξουαλικότητα. Η σύγχρονη τάση όμως, στην εποχή της έξαρσης των οπισθοδρομικών, έχει εφεύρει απ’ το πουθενά τη δυνατότητα να αντιστρέφει κανείς αυθαίρετα και ατεκμηρίωτα τις έννοιες, θεωρώντας πως η προσπάθεια του Μειονοτικού να αντιπολιτευθεί στο κυρίαρχο είναι ισοδύναμη με τις επιθέσεις του κυρίαρχου στο Μειονοτικό. Και ποιοί είναι οι συνάδελφοι της Σώτης σ’ αυτή τη λογική; Hint: πρόσφατα κατέθεσαν νομοσχέδιο ενάντια στον “ρατσισμό κατά των ελλήνων”. Να τους χαίρεσαι.