Του Johniethin από το Subbuteorema.gr

Γύρισα κι είπα να γράψω. Τον τελευταίο καιρό συνέβησαν πολλά, μέσα μας και γύρω μας. Καλοί φίλοι δεν υπάρχουν πιά και η περιρέουσα ατμόσφαιρα δεν ενισχύει την αισιοδοξία μας. Ψάχνοντας από κάτι να κρατηθούμε, παλεύουμε να μην εγκαταλείψουμε τον χαβαλέ και την πλάκα, όχι γιατί αγνοούμε ούτε γιατί πετάμε σε άλλον ουρανό, αλλά γιατί έτσι έχουμε μάθει να επιβιώνουμε, αυτό είναι το μόνο ζωογόνο και δημιουργικό που μας έχει απομείνει. Κρατιόμαστε από το αύριο για να μην παλεύουμε με το χθες. Η μπάλα και η παρέα, ταυτόσημα και αλληλοϋποστηριζόμενα, μας δίνουν το δικαίωμα ακόμη να κουβεντιάζουμε, να φιλτράρουμε την ύπαρξή μας μέσα από κοινές απόψεις, πάνω σε κοινούς κώδικες, γύρω από ένα ποτηράκι μπύρας παραπάνω, έστω και ρεφενέ. Στη μέση λοιπόν μιας δύσκολης βδομάδας, μέσα στην σκοτεινιά, είπα να επιστρέψω σε κείνα που με απασχολούν γύρω από το ποδόσφαιρο.

Σε μια δύσκολη συγκυρία, η ξεφτίλα του Βάζελου λειτούργησε ψυχολογικά ως αποκούμπι, σαν στήριγμα. Μην νομίζεις πως είμαστε δα και τόσο κομπλεξικοί για να πιανόμαστε ψυχικά από τη συντριβή του αντιπάλου. Το παιχνίδι, όχι μόνο το συγκεκριμένο, γενικώς το παιχνίδι, είναι η αφορμή για συνευρέσεις, για κουβεντολόι, για καβγάδες. Πόσο μάλλον όταν το παιχνίδι είναι απολαυστικό, όταν η μία ομάδα είναι σε άλλον πλανήτη και παραδίδει στο γήπεδο σεμινάρια ευφυϊας και ομαδικής δουλειάς. Δεν με απασχολεί τόσο η πανωλεθρία του Βάζελου, εδώ που τα λέμε πολλοί θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση του και να εισπράττουν τη σφαλιάρα, με απασχολεί κάτι το συνολικότερο: η πανωλεθρία που υφιστάμεθα καθημερινά, κοινωνικά, προσωπικά. Με απασχολεί που είμαστε σε ένα αδιέξοδο, που λειτουργούμε –έστω αν έχουμε στο ρόστερ Γκοβούδες και Σισέδες- σαν φτωχοί συγγενείς, σαν να μην έχουμε προσωπικότητα, σαν να είμαστε κάποιου τα γιουσουφάκια. Με ενοχλεί που σκύβουμε το κεφάλι και τρώμε τη σφαλιάρα γιατί το θεωρούμε φυσιολογικό, με ενοχλεί που είναι η ήττα αυτονόητη, με ενοχλεί που αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας όπως αντέδρασε ο Βάζελος στο Καμπ Νου. Δεν έχει σημασία τελικά η ήττα, ούτε η έκτασή της. Σημασία έχει η αξιοπρέπεια, ο αγώνας, ο ιδρώτας που χάνεται, η αγωνία που κατατίθεται. Ναι, το μνημόνιο, οι τρόικες και τα μέτρα θα περάσουν, πιθανότατα, ό,τι κι αν κάνεις. Σημασία έχει να το κάνεις. Τουλάχιστον, να υπάρξει μια προσπάθεια, ρε αδερφέ. Ο ραγιαδισμός δεν μας κληροδοτήθηκε από τους Τούρκους. Είναι δικό μας πρόβλημα.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αφόρητο να ζεις εδώ. Ας πάμε κάπου, όπου θα μας πλακώσουνε αλλά θα έχουμε τον τσαμπουκά να ρίξουμε κι εμείς μια φάπα. Τελικά, σοσιαλισμός στο τερέν είναι κι αυτό: Να πολεμάς ακόμα κι όταν το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Να πολεμάς όχι υποχρεωτικά για να κερδίσεις, αλλά για εκέινη την ηθική υποχρέωσή σου να το κάνεις. Ο Βάζελος δεν τό’κανε, κι ούτε θα μπορούσε να το κάνει, επειδή είναι η νόρμα μας αυτή. Να ξεκινάμε έχοντας θεωρήσει κάποιους αγώνες χαμένους πριν καν δωθούν. Γι’αυτό είναι το πρωτάθλημά μας ανιαρό, διότι η κάθε ομαδίτσα μπαίνει στο Καραϊσκάκη ή στο ΟΑΚΑ με την βεβαιότητα ότι δεν χρειάζεται να αγωνιστεί.

Και τί να κάνουμε; Να φύγουμε, θά’λεγα, να πάμε αλλού, εκεί που θα ανέχονται το ηλεκτρικό μας μαντολίνο ή που, έστω με τον τσαμπουκά μας θα το επιβάλουμε. Και τί μας κρατάει εδώ; Πέντε καλοί φίλοι, ένα ωραίο κορίτσι, μια κραυγή της παρέας, η προσπάθεια κι ο αγώνας εκείνων που δεν υπάρχουν πιά και που ήξεραν ότι η μάχη είναι, πιθανότατα, χαμένη. Μας κρατάει μια έκπληξη, μια αναπάντεχη βραδυά, μια αναπάντεχη ευθύνη. Μας κρατάει η κοινή μας απαισιοδοξία, η κοινή μας αισιοδοξία, τα τραγούδια που ακούμε, ένα κακό αστείο. Μας κρατάει όρθιους το γεγονός ότι λιγοστεύουμε.

Συγγνώμη για τον προσωπικό τόνο. Τό’χα ανάγκη.

(Via)