To ποδόσφαιρο Ως Τέχνη.

To καλοκαίρι του 1925 o Herbert Chapman απάντησε στην αγγελία που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Athletic News για λογαριασμό του τότε προέδρου της Arsenal, ο οποίος έψαχνε τον επόμενο προπονητή της ομάδας. Πενηνταπέντε χρόνια μετά και σε ηλικία 14 ετών, ο Tony Adams έκανε την πρώτη του προπόνηση φορώντας την κόκκινη φανέλα με τα λευκά μανίκια που ο Chapman απoφάσισε ότι έπρεπε να φοράει η ομάδα. Άλλα δεκαεννέα χρόνια αργότερα, ο Adams θα υποδεχόταν ως αρχηγός το νέο της μεταγραφικό απόκτημα, τον Thierry Henry, στα αποδυτήρια της Arsenal. Αυτοί οι τρεις, των οποίων αγάλματα έχουν τοποθετηθεί γύρω από το Emirates, το γήπεδο της Arsenal στο Βόρειο Λονδίνο, θα αποκτήσουν ένα νέο μέλος στην μπρούτζινη παρέα τους όπως ανακοινώθηκε πριν λίγες ημέρες.

O Dennis Bergkamp υπέγραψε στην Arsenal από την Inter τον Ιούνιο του 1995. Από το Μιλάνο έφυγε ως μάλλον αποτυχημένος, θύμα των Ιταλικών ψυχώσεων, αφού με λίγα λόγια του χρέωναν ότι δεν μπορούσε να συνεργαστεί στην επίθεση με το Salvatore Schillaci, έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς απατεώνες που ανέδειξε ποτέ το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ο Bruce Rioch όμως, στο πρόσωπό του Ολλανδού (και λιγότερο του μέσου David Platt που έφερε από τη Juventus) έβλεπε τον αναμορφωτή της ομάδας του και γι’αυτό δίνει 7,5 εκατομμύρια λίρες και παίρνει επιτέλους έναν άνθρωπο που μπορεί να φοράει τη φανέλα με το 10 και εκτός αυτού, το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής στην ιστορία του συλλόγου (το προηγούμενο ήταν μόλις στα 2,5 εκ.)

Στις πρώτες του μέρες στη νέα του ομάδα δείχνει να μην μπορεί να εγκλιματιστεί. Δεν σκοράρει, δε δημιουργεί και υπό το βάρος του υψηλότατου τιμήματος (και κατά συνέπεια των υψηλότατων προσδοκιών που αυτό προκάλεσε) δε δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, σε σημεία μάλιστα δείχνει σα να μη συμμετέχει καν. Η εξέδρα φωνάζει “Where the fuck is Dennis Bergkamp?” όσο εκείνος δε σκοράρει, μάλλον γιατί περίμενε ένα κλασικό βρετανικό, βαρύ, σέντερ φορ. Οι φυλλάδες βγαίνουν με “αστείους” τίτλους τύπου “HartleFool” μετά από ένα ματς του League Cup ενώ ο Stuart Pearce, νυν τεχνικός της Εθνικής Αγγλίας Κ21, τότε αρχηγός της Nottingham Forest και ανέκαθεν εξυπνάκιας ολκής, όταν η ομάδα του πήρε ισοπαλία στο Highbury έκανε δηλώσεις χαρακτηρίζοντάς τον ως “waste of money” συμπληρώνοντας ότι η Liverpool μπορεί να έδωσε 1 εκ. παραπάνω για τον Stan Collymore αλλά πήρε έναν καλύτερο ποδοσφαιριστή. Για την ιστορία, η καριέρα του Collymore πήρε μια περίεργη στροφή (αφού εκτός από υπερτιμημένος ποδοσφαιριστής είχε και χμ, “παράξενο” χαρακτήρα) με αποτέλεσμα λίγα χρόνια μετά ήρθε ο ίδιος ένα πρωινό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, το μεσημέρι έφαγε στον Αστέρα, το απόγευμα συζήτησε με τον Παναθηναϊκό και το βράδυ έφυγε χωρίς να συμφωνήσει με τον Καπετάνιο. Ο Καπετάνιος τελικά επέλεξε τον “Καρχαρία” Helgi Sigurdsson. Ξεφεύγουμε.

Και κάποια στιγμή ο Bergkamp αρχίζει και παίζει καλύτερα. Βάζει γκολ, δημιουργεί, βοηθάει όλη την ομάδα η οποία τελικώς τερματίζει 5η, μάλιστα με δικό του γκολ την τελευταία αγωνιστική παίρνει το εισιτήριο για το UEFA. Και μετά απολύεται ο Rioch, o μεγαλύτερος υποστηρικτής του, εν μέρει γιατί ήθελε να χωρέσει οπωσδήποτε στην 11άδα τον Ολλανδό, άρα ο Ian Wright, ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδα και “kind of a big deal if you know what I mean” όπως χαρακτήριζε ο ίδιος τον εαυτό του, έπρεπε να βγαίνει στα πλάγια και όλα αυτά δημιουργούσαν διάφορα τακτικά κωλύματα με κυριότερο εκ των οποίων ότι δεν άρεσε στον Wright αυτή η καινούρια θέση οπότε πίεσε και πέτυχε την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία όπως λένε οι αθλητικές εφημερίδες (ο κακομοίρης Rioch σα να μην έφταναν όλα αυτά, αναγκάζεται και πιάνει αμέσως μετά δουλειά ως βοηθός του Stewart Houston, πρώην βοηθού του στην Arsenal). Στη θέση του ήρθε ένας ψηλός, ξερακιανός Γάλλος που προπονούσε μια ομάδα στην Ιαπωνία.

And the rest is history που λένε. Με τον Wenger βρίσκει ακριβώς τη θέση που πρέπει να αγωνίζεται και το κυριότερο, βρίσκει γύρω του την ομάδα που πρέπει να τον πλαισιώνει. Παίρνει πρωταθλήματα (φυσικά μέλος της ομάδας στο αήττητο πρωτάθλημα του 2003-’04), παίρνει κύπελλα, τρελαίνει τον Νταμπίζα, κάνει πλάκα στα πλάγια μπακ της Tottenham, βάζει μερικά από τα ομορφότερα γκολ στην ιστορία της Premier League, φτάνει ως τον τελικό του Champions League (αν και στο Παρίσι έμεινε στον πάγκο). Όταν πλέον καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι τα χρόνια έχουν περάσει και τα πόδια του είναι πιο αργά από τα τάκλιν που έρχονται από κάθε κατεύθυνση, αποφασίζει να αποδείξει ότι η πάσα είναι ακόμα πιο γρήγορη και μοιράζει ασσίστ δεξιά κι αριστερά, στον Pires, τον Henry και πιο συχνά στο Ljungberg.

Ναι, εντάξει, οι περισσότεροι των θυμούνται ως τον άνθρωπο που φοβόταν να μπει σε αεροπλάνο, με ειδικό όρο στο συμβόλαιο που του επέτρεπε να μην ακολουθεί την αποστολή στα μακρινά εκτός έδρας ματς, ο Non-Flying Dutchman.Ένας συμπατριώτης του δημοσιογράφος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’94 και ενώ ο Bergkamp ήταν ήδη γνωστό ότι δεν απολαμβάνει ιδιαίτερα τις πτήσεις, αποφάσισε να του κάνει “αστειάκι” ότι κρατάει βόμβα, εκείνος πανικοβλήθηκε και λίγες εβδομάδες μετά αποφάσισε να μην ξαναπατήσει τα εκπληκτικής τεχνικής κατάρτισης πόδια του σε ο,τιδήποτε πετούμενο.

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Το 2005 έχει ήδη αποφασίσει ο Wenger ότι ο Bergkamp είναι απλά πολύ μεγάλος για να συνεχίσει να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο και δεν του προσφέρει καινούριο συμβόλαιο. Τελευταία αγωνιστική, εντός έδρας και ενώ η Arsenal είναι 2η αλλά πολύ πίσω από την ήδη πρωταθλήτρια Chelsea του Mourinho, ο Bergkamp διαλύει περίπου μόνος την 4η της βαθμολογίας Everton. Το τελικό σκορ είναι 7-0, όλο το γήπεδο φωνάζει το τελευταίο ημίωρο “One more year” και φυσικά όλοι πείθονται και συμφωνούν για νέο, μονοετές συμβόλαιο. Την τελευταία του χρονιά στην Arsenal, ενδέκατη συνολικά, συμπτωματικά και η τελευταία χρονιά του εμβληματικού γηπέδου της ομάδας, του Highbury περνάει τον περισσότερο καιρό στον πάγκο αγωνιζόμενος κυρίως ως αλλαγή. Στις 16 Απριλίου 2006 η Διοίκηση αποφασίζει να τον τιμήσει και διοργανώνει την Dennis Bergkamp Day απέναντι στη West Brom, ένα φαινομενικά εύκολο παιχνίδι, ιδανικό για να μπει ο ίδιος αλλαγή προς το τέλος όταν πλέον θα έχει κριθεί το αποτέλεσμα, για να πάρει το χειροκρότημα. Τα πράγματα όμως δεν πάνε ακριβώς έτσι, τελικά μπαίνει αλλαγή μαζί με τον Pires το τελευταίο 2ολεπτο και με το σκορ στο 1-1, δημιουργεί ένα γκολ για τον Pires, βάζει ένα ακόμα ο ίδιος και θυμίζει και στον τελευταίο άπιστο αυτό που ο Rioch έλεγε όταν άκουγε τις πρώτες επικρίσεις για την επιλογή του: “Form is temporary, class is permanent”.