Είναι 2 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2012 στο Madison Square Garden, όταν o Rasheed Wallace δέχεται την 31η απόβολη του σε αγώνα του ΝΒΑ, μόλις σε 85 δευτερόλεπτα συμμετοχής στο παιχνίδι, επείδη αντέδρασε φωνάζοντας “Ball don’t lie” στην χαμένη βολή του Goran Dragic.

Αίσχος! Όνειδος! Ούτε στα πλέον σκληρά των καθεστώτων δεν είναι αυτός λόγος για την αποβολή ενός παίχτη· εκτός κι αν αυτός είναι ο Rasheed Abdul Wallace ως φαίνεται. O “Sheed” είναι ο κάτοχος του ρεκόρ τεχνικών ποινών στο ΝΒΑ – φτάνοντας αισίως τις 317 – καθώς και του ρεκόρ για τις περισσότερες τεχνικές ποινές σε μία μόνο σεζόν (41 τ.π σε 82 παιχνίδια). Μία από τις πιο “όμορφες” στιγμές του ήταν οτάν κατάφερε να αποβληθεί επειδή κοιτούσε επίμονα τον διαιτητή!
Εκτός όμως από σκληροτράχηλος και περπατημένος, ο Sheed είναι και από τους πιο παθιασμένους αθλητές που μπορεί να έχει μια ομάδα. Oι εμφανίσεις του στο γήπεδο παρομοιάζονται με τις μάχες που έδινε ο συνονόματος του William Wallace για την απελευθέρωση την Σκωτίας. Το πάθος του είναι τόσο μεταδοτικό που δεν μεταφέρεται μόνο στους συμπαίκτες, αλλά απλώνεται σε ολόκληρο το γήπεδο. Φήμες λένε πως σε κάθε τρίποντο που ευστοχεί, ένα νεογνό γνωρίζει τον κόσμο στις κερκίδες. Χαρακτηριστική σκηνή, λίγο πριν την πρώτη συμμετοχή του φέτος σε αγώνα των Knicks, όταν ο προπονητής γυρίζει στον πάγκο και του φωνάζει “You wanna play Rasheed?”.

Ο κόσμος εκστασιάζεται να τον βλέπει κι αυτός δεν τους έχει απογοητεύσει. Σκοράροντας 7.2 πόντους και μαζεύοντας 4.2 rebound σε 14 λεπτά συμμετόχης ανά αγώνα ο Wallace φαίνεται οτί ζει δεύτερη νιότη κι ας πατάει τα δεύτερα ~αντα σε δυο χρόνια. Ο 4 φορές all-star Wallace είναι ταυτόχρονα κί ένας από τους πιο αγαπητούς παίχταράδεςκαι σε συμπαίχτες και αντιπάλους. Αυτό φάνηκε και από την υπόδοχη που του είχε επιφυλάξει ο Kevin Garnett (άλλος σκληροτράχηλος κι αυτός) όταν υπέγραψε με τους Celtics. Και πως  να μην είναι, όταν το 2004, στην τελετή απονομής των δαχτυλυδιών για τους πρωταθλητές Pistons που αγωνιζόταν τότε, κατασκεύασε ρέπλικες των ζωνών του WWE  και τις μοίρασε στους συμπαίκτες του.  Πολλές φορές έσκαγε στα αποδυτήρια με την ζώνη κρεμασμένη πάνω του θέλοντας να θυμήσει στην ομάδα ποιοι κάνουν κουμάντο στη λίγκα!

Μεγάλη γραφικότητα, ναι, αλλά μαγκιά του. Όταν έχεις καταφέρει να κατακτήσεις τον τίτλο του πρωταθλητή στο ΝΒΑ λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να σε κρίνουν. Κι όταν επιστρέφεις στα 38 σου στην ενεργό δράση, με όλο τον κόσμο να σε χειροκροτάει και να σε αποθεώνει, τότε μπορείς σίγουρα να χαρακτηριστείς ο John Mclane  του ΝΒΑ: a die hard bad motherfucker.