Γεννηθήκαμε στα (late) 80s, μεγαλώσαμε στα 90s. Tα 90s κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελούν μακράν την καλύτερη περίοδο του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού σε μπάλα και μπάσκετ: είχαν μεγάλες ομάδες, μεγάλες στιγμές και μεγάλα γέλια. Ειδικά για το μπάσκετ, που τα 90s περιέχουν μακράν τις καλύτερες ιστορίες, υποσχόμαστε σα Luben να επανέλθουμε και να μιλήσουμε για τον Ιωαννίδη και τα γεννητικά όργανα του Πάσπαλιε, τον Γιαννακόπουλο Jr. και το Ντίνο Ράτζα και διάφορα άλλα. Εδώ πέρα όμως το θέμα μας είναι άλλο.

Το 1995 ήταν η πρώτη χρονιά που θυμάμαι να καταλαβαίνω τα αθλητικά, η επόμενη όμως, το 1996, αυτή που τα βίωσα με τα όλα τους. Υπήρξε επίσης  μια ειδική χρονιά για τον Παναθηναϊκό. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ καταλήγουν στο εξής: μέσα σε 10 μέρες του Απρίλη ο ΠΑΟ κερδίζει τον Άγιαξ (3/4/96) στο Άμστερνταμ στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ, κερδίζει και τη Μπαρτσελόνα σε εκείνο τον ασύλληπτο τελικό της Ευρωλίγκα (11/4/96) και κάπου εκεί πρέπει να τελείωσε νικητής και το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Ήμουν 8 χρονών και θυμάμαι λίγα πράγματα αλλά με πολύ έντονο τρόπο: τα βράδια στην τηλεόραση, τα καπνογόνα στους Αμπελόκηπους και την Ομόνοια αμέσως μετά, την αίσθηση που δεν πήρε και πολύ καιρό για να ανατραπεί ότι είμαστε η Καλύτερη Ομάδα στον Κόσμο και κάνουμε περίπου ότι θέλουμε. Αλλά κυρίως θυμάμαι ένα ζευγάρι πολωνικά μουστάκια.

Κριστόφ Βαζέχα.

Η αλήθεια να λέγεται, δεν τους θυμάμαι μόνο για τα μουστάκια. Ο καπετάνιος του γλυκού νερού Βαρδινογιάννης μάλλον κατά λάθος αγόρασε άγνωστο φτηνό παίχτη με ικανότητες, αλλά ο  Κριστόφ Βαζέχα  από το άγνωστο ξανθό παιδί που μας ήρθε από την πολωνική Ρουχ Χορζόφ εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο κατά την άποψη μου σέντερ φορ που έχει δει η γενιά μας. Δεξί πόδι, αριστερό πόδι, κεφαλιά, γρήγορος, δυνατός όταν χρειαζόταν, με απίστευτο σπάσιμο μέσης. Δεν έπεφτε ποτέ χωρίς να τον ρίξουν. Τα κάρφωνε με συνέπεια στα ντέρμπι με την ΑΕΚ και τον ΟΣΦΠ, το πέταξε πάνω από τον Φαν Ντερ Σάαρ στο Άμστερνταμ και μας έστειλε στα ουράνια, σκόραρε γενικά πάντα και παντού. Σκόραρε στο 3-1 με την Γιουβέντους το 2001 σε μια άλλη απίστευτη βραδιά, σκόραρε ακόμα και με τη Λίτεξ Λόβετς  (ή όπως λεγόταν) σε ηλικία 38 χρονών και μας έσωσε από την ξεφτίλα.Κέρδισε 5 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα, έπαιξε βασικό ρόλο σε σπουδαίες ευρωπαϊκές πορείες. Ήταν και βοηθός προπονητή το 2010 που πήραμε το νταμπλ. Τι να πρωτοπείς γι’αυτόν, τον σέβονται οι πάντες. Ένας σεμνός ήρωας της ομάδος.

Άμα διαλέγαμε μία στιγμή: E χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία το 0-1 πάνω από τον Έντουιν Φαν Ντερ Σάαρ. Και ο Παναθηναϊκός παγώνει το Άμστερνταμ.

https://www.youtube.com/watch?v=qdOkUyrhMt4

Γιόζεφ Βάντσικ.

Το άλλο μουστάκι ήταν το θρυλικό τέρμα των 90s, μάλλον επίσης ο καλύτερος ξένος τερματοφύλακας και μια από τις συμπαθητικότερες φυσιογνωμίες που έχουν περάσει από τα γήπεδα γενικά. To «Βουνό». Ο άνθρωπος για τον οποίο θυμάμαι να λέμε στο σχολείο όταν παίζαμε μεταξύ μας και τρώγαμε γκολ να λέμε “πως να το πιάσω, ποιος είμαι, ο Βάντσικ;”. O Γιόζεφ Βάντσικ ήρθε το 1990 στον ΠΑΟ και έκανε πολύ σύντομα τη διαφορά. Βράχος στην περιοχή και στην έξοδο, ήταν βασικό στοιχείο της σπουδαίας ομάδας των 90s στην πορεία του 1996 και κέρδισε με το σπαθί του 3 πρωταθλήματα και 4 κύπελλα. Το ’93 και το ’95 έκανε ρεκόρ μένοντας αήττητος για 906’ και 988’ αντίστοιχα. Και φυσικά όπως κάθε αληθινά μεγάλος παίχτης, πήρε και ένα μεγάλο ντέρμπι. Έπιασε το πέναλτι του Αλεξανδρή στα προημιτελικά του Κυπέλλου του ’95 στις καθυστερήσεις, διατήρησε το 2-3 και απέκλεισε τον Ολυμπιακό από το Κύπελλο μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη. Για κάτι τέτοιες στιγμές αγαπάμε τη μπάλα εδώ που τα λέμε και γι’αυτό το λόγο θα τον θυμόμαστε μόνο με αγάπη.

Άμα διαλέγαμε μία στιγμή: Αυτή που σας περιέγραψα παραπάνω. Για τέτοιες ζούμε.

Αυτά, προς το παρόν. Εκτός από το μπάσκετ που έγραψα παραπάνω, θα υπάρξει και άρθρο αφιερωμένο στο άλλο φετίχ του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού της περιόδου: του (στάζει μέλι) Χουάν Χοσέ Μπορέλι. Και μια φωτό για το τέλος. Πιο 90s δε γίνεται: