Ήταν 10 Δεκέμβρη του 2003 και όπως κάθε χρόνο αυτή την εποχή, είχε φτάσει η τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός ήταν τέταρτος χωρίς ελπίδα πρόκρισης, η Γιουβέντους πρώτη. Ο Προτάσοφ σκεφτόταν 4-4-2 με Τζιοβάνι-Καστίγιο, ο Αλέξης Σπυρόπουλος δεν έβλεπε την ώρα να αρχίσει να λέει “Αλεσάντρο Μπιριντέλι” και όλοι πιστεύαμε το ίδιο: ότι δηλαδή η Γιουβέντους θα παίξει με τα δεύτερα, άρα γιατί να μη φέρει ο γαύρος ένα τίμιο Χ και να αποχαιρετήσει με ψηλά το κεφάλι;

 
 

 
 

Καθώς σε λίγες ώρες συμπληρώνονται ακριβώς δέκα χρόνια από τα αίματα στο Ντέλε Άλπι, το Luben ανοίγει το μαύρο κουτί του δυστυχήματος σε ένα πλήρες αφιέρωμα που δίνει απαντήσεις στα, δεκαετή πλέον, ερωτήματα: Τι έφταιξε; Τι θα μπορούσε να έχει πάει διαφορετικά; Ποιος ο σκοτεινός ρόλος του Τάσου Πάντου; Τι ανέκδοτα βγήκαν την επόμενη μέρα και ποια αθλητική εφημερίδα κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο “ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ”; Ο Μαρέσκα είναι αυτός; Που να βρω ένα gif με τον Καρεμπέ σε θανάσιμο πανικό; 

 
 

Χρόνια πολλά, εφτάρα του γαύρου.

 
 

 
 

 
 

 
 

Η απελπισία στο αγαθό πρόσωπο του Παντελή Καφέ λέει όσα έχει γράψει η Ιστορία για εκείνο το ματς. Ο Ολυμπιακός του 2003 δεν ήταν τόσο κακή ομάδα. Είχαν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από τη σεζόν με τις δύο πεντάρες στους ομίλους (1997-98, από Ρεάλ και Ρόζενμποργκ) και πέντε από την τραγωδία του ΟΑΚΑ, ξανά εναντίον της Γιουβέντους. Ο Κόκκαλης του 2003 είχε ήδη απολύσει πολύ κοσμάκη προκειμένου να κοπούν τα ξεφτιλίσματα στην Ευρώπη – και είχε φέρει, πράγματι, παιχταράδες. Ο Τζιοβάνι, ο Καρεμπέ και ο -μόλις 31 ετών, τότε- Τζόρτζεβιτς, 15 μέρες νωρίτερα είχαν κάνει πράγματα που μόνο αυτοί και πριν τριάντα χρόνια ο Πελέ:
 

 

Το ματς με τη Γαλατασαράι όμως ήταν η εξαίρεση σε μια άθλια ευρωπαϊκή χρονιά: είχαν ήδη προηγηθεί τρεις σερί ήττες στον πρώτο γύρο, και ένα 2-2 εντός την τέταρτη αγωνιστική με τη Σοσιεδάδ του Κοβάσεβιτς και του Σούρερ. Την τελευταία αγωνιστική, ο Ολυμπιακός πήγαινε στο Τορίνο για γκανγκ-χο μπας και σώσει τα προσχήματα.
 
 
 

 
 
Ξαναβλέποντας μετά από δέκα χρόνια την ενδεκάδα που κατέβασε ο Ολυμπιακός σε εκείνο το παιχνίδι, ένα πράγμα είναι σαφές: όσο πιο πίσω, τόσο πιο δράμα. Η επιθετική γραμμή ήταν ο Τζιοβάνι και ο Καστίγιο, δηλαδή μια χαρά. Στα χαφ Μαυρογεννίδης-Καρεμπέ-Καφές-Τζόρτζεβιτς: ισορροπημένο. Στα άκρα της άμυνας όμως θαλασσοπνίγονταν ο Πάντος και ο Βενετίδης, ενώ δίδυμο στόπερ ήταν ο Ανατολάκης και ο Θανάσης motherfucking Κωστούλας. Και παρ’ όλα αυτά, η πραγματικά χειρότερη γραμμή του Ολυμπιακού εκείνο το βράδυ βρισκόταν πιο πίσω ακόμα κι από την άμυνα.

 

Το μεγάλο θύμα της εφτάρας, με ανθρώπινες συνέπειες πέρα από τις επαγγελματικές, ήταν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος. Λίγοι θυμούνται πλέον πως το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ο Ελευθερόπουλος είχε κάνει χειρουργείο στη μέση και πως αντιμετώπισε τον Τρεζεγκέ με ένα μόνο ματς στα πόδια του, τη νίκη επί της Χαλκηδόνας τέσσερις μέρες νωρίτερα. Ένα μήνα μετα την εφτάρα ο Ολυμπιακός χάνει στον Πειραιά από τον ΠΑΟΚ, η 7 την πέφτει στον Ελευθερόπουλο και 31 Ιανουαρίου 2004, επίτηδες τελευταία μέρα των μεταγραφών για να μην μπορέσει να πάει αλλού και να του κόψει την μπάλα, ο Κόκκαλης σπάει το συμβόλαιο του Ελευθερόπουλου.

 
 

 
 

Το ματς ξεκινάει και η Γιουβέντους έχει κατέβει χωρίς Μπουφόν, Φεράρα, Τουράμ, Ζαμπρότα, Καμορανέζι, Ντελ Πιέρο και Νέτβεντ. Στον ερυθρόλευκο πάγκο αντίστοιχα, το πιο αξιοσημείωτο όνομα είναι ο Αλέκος Τάτσης. Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Τζόρτζεβιτς χάνει ένα καλό τετ α τετ – και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Το πιο ανεξήγητο απ’ όλα, είναι τα στατιστικά εκείνου του παιχνιδιου. Ο Ολυμπιακός τελειώνει το 90λεπτο με περισσότερα κερδισμένα κόρνερ από τη Γιουβέντους (6-7), 12 τελικές (έναντι 19) και μηδέν κίτρινες. Αυτό όμως που δεν μπορούν να εκφράσουν οι αριθμοί με τον πεπερασμένο χαρακτήρα τους, είναι η αλλαγή που κάνει ο Ολυμπιακός γύρω στο 60′, όταν βγαίνει ο Καφές, μπαίνει ο Γκώνιας, παίρνει τη μπάλα ο Γκώνιας, βρίσκει χώρο να κατεβασιά και δοκιμάζει το πόδι του:

 
 

 
 

Την επόμενη μέρα, οι γαύροι σε σχολεία και χώρους εργασίας ακούνε κάθε πιθανό ανέκδοτο με εφτά νάνους, Επτάνησα, 007 και 7-Up, με το “Ελεφταρόπουλος” να κερδίζει τις εντυπώσεις. Τα μίντια παρανοούν:

 

 
 

 
 

 
 

 
 

Το 7-0 ήταν η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της διοργάνωσης και κράτησε το ρεκόρ μέχρι το 8-0 της Λίβερπουλ επί της Μπεσίκτας το 2007.  Στράβωσε ανεπανόρθωτα μια χρονιά, η οποία καταλήγει σε νταμπλ Παναθηναϊκού και επιστροφή Μπάγεβιτς. Η κληρονομιά του άρχισε να γίνεται εμφανής από τα συνθήματα των βάζελων την επόμενη κιόλας Κυριακή – και δεν έχει πάψει, τόσα χρόνια μετά, να δίνει τροφή για αληθινά αστεία βίντεο όπως αυτό:

 

 
 

Το αφιέρωμα ολοκληρώνεται με ένα trivia και ένα gif. Το trivia είναι πως στο ρόστερ της Γιουβέντους εκείνη τη χρονιά βρίσκουμε τον Μπέντζαμιν τον Ονουάτσι, ο οποίος το 2007 πήγε δανεικός από τον Ιωνικό στην FC Tirana και τώρα παίζει στον Ηρακλή, 29 χρονών ακόμα.

 
 

Το gif έχει τίτλο “Καρεμπέ σε Σύγχυση”: